หลายครั้ง ผมมักถามตัวเองว่า "ความดี" มันมีที่สิ้นสุดไหม...
หลายครั้ง ที่ผมพยายามทำดี
ซึ่งกว่าที่ความดีจะพิสูจน์ตัวเอง มันมักจะนาน "มาก"
ซึ่งนั่นทำให้ คนที่ทำความดีหลายคน "เหนื่อย" และ "ท้อ"
ไม่เหมือนการทำความชั่ว ซึ่งง่าย จบง่าย ได้ผลเร็วกว่ามาก
ตีหัวคน หัวแตก จบแล้วหนึ่งความชั่ว
เผาบ้าน เผาจนเหลือแต่ตอ จบแล้วหนึ่งความชั่ว
ปล้นบ้านคนอื่น ปล้นได้เงิน ฆ่าเจ้าของบ้านทิ้ง จบแล้วหนึ่งความชั่ว
ทำง่าย เห็นผลเร็วเหลือเกิน...
ในขณะที่ถ้าจะทำความดี เพื่อให้จบ มันช่างยาวนาน
ช่วยคนแก่ข้ามถนน กว่าจะทำให้คนแก่เชื่อว่าเราไม่ใช่โจร
กว่าจะจับแขนค่อยๆ ก้าวข้ามถนน ไหนจะต้องหลบสายตาคนขับรถที่มองด่าในใจ
ไหนจะต้องระวังไม่ให้สะดุดขอบทางเท้าล้มอีก
ระหว่างทางนั้น จะแกล้งทำเฉยๆแต่แรกก็ได้
ระหว่างจูง จะหมดอารมณ์ปล่อยแกเดินต่อไปเองกลางทางก็ได้
จูงแล้วช้าไม่ทันใจ แกล้งถีบให้รถทับไปเสียก็ได้
จูงถึงทางเท้าอีกด้านแล้ว ปล่อยแกสะดุดล้มแล้วหัวเราะฮากลิ้งก็ได้
เห็นไหม กว่าจะทำความดีสำเร็จหนึ่งอย่าง
นอกจากจะนานแล้ว ยังมีเรื่องชั่วๆคอยมายั่วระหว่างทางให้เพียบ
คนดีถึงท้อ คนดีถึงมักคิดว่าทำไปทำไม ฉันโง่หรือเปล่า...
แต่ในเมื่อเราคิดจะทำความดีแล้วนี่
มันก็คงไม่ต่างกับการทำอะไรอีกหลายๆ อย่างในชีวิตหรอกมัง
ที่มันต้องอาศัยเวลาอันยาวนาน มากบ้างน้อยบ้างทั้งนั้น...
โดยเฉพาะการทำให้ความดี พิสูจน์ตัวเองได้แม้ตัวเราจะจากโลกนี้ไปแล้ว
ให้คนที่คิดถึงเราภายหลัง นึกถึงเรา พร้อมด้วยคำว่า "ดี" นี่แหละ ยากที่สุด
ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่า "ความดี" ที่ว่า จะต้องการเวลาพิสูจน์ตัวเองอีกนานแค่ไหน
แต่ผมก็จะลองโง่ทำมันต่อไป
ก็ผมมันโง่นี่นะ... จะคิดมากไปทำไม...