ผมเคยสงสัยว่าทำไม ยิ่งโตขึ้น เรายิ่งออกกำลังกายน้อยลง
จากวันเวลาที่เราเป็นเด็ก เรามีเพื่อน เราวิ่งเล่นทั้งวัน
เราตื่นมาก็เล่น กิน อาบน้ำ เล่น กิน เล่น อาบน้ำ เล่น กิน เล่น นอน...
ทั้งวันเราใช้พลังงานมากมายไปกับการเคลื่อนไหวและเล่น
...
แต่พอเราโตขึ้น เราเล่นน้อยลง นั่งเฉยๆ มากขึ้น
เรานั่งเรียนหนังสือ ได้เล่นแค่ช่วงเช้านิดหน่อย เที่ยงนิดหน่อย เย็นนิดหน่อย...
...
พอเราเข้ามหาวิทยาลัย เรายิ่งเล่นน้อยลงอีก
เรานั่งรถ เรานั่งเรียน เรานั่งคุย เรานั่งอ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลง...
...
สุดท้ายเราทำงาน คำว่าเล่น ก็แทบกลายเป็นบาปที่ 8 ของชีวิต
เราถูกล้างสมองว่าเล่นคือสิ่งชั่วร้าย เราไม่เล่น เราจริงจัง
เรานั่งทำงาน เรานั่งกิน เรานั่งทำงาน เรานั่งประชุม...
กลับถึงบ้าน นั่งดูทีวี นอน...
...
ยิ่งเราโตขึ้น พื้นที่สำหรับการเล่นของเรายิ่งน้อยลง ทั้งทางกายภาพและสังคม
ตอนเด็ก ห้องเดิมๆ เราวิ่งเล่นกับเพื่อนได้หลายก้าว
แต่พอเราโตขึ้น ห้องเดิมๆ แค่เราลงนอน ก็ไม่มีที่ให้กลิ้งแล้ว...
ตอนเด็ก หน้าบ้านเดิมๆ เราปั่นจักรยานรอบหมู่บ้าน ไปซอยข้างๆ
แต่พอเราโตขึ้น แค่เดินไปคุยกับข้างบ้าน เรายังไม่อยากทำ...
...
อะไรที่เปลี่ยนไป... ร่างกาย หรือจิตใจ หรือทั้งสองอย่าง...
เราโตขึ้น เพื่อเหงาและอ่อนแอลงหรือ?
...
อยากวิ่งเล่นอีก... อยากตีลังกา... อยากปีนต้นไม้...
...
ถ้าใครเห็นชายตัวใหญ่ๆ แก่ๆ ตีลังกาปีนต้นไม้
ก็อย่าไปคิดว่าเขาบ้านะครับ... เขาแค่อยากเล่น...
จะเข้าไปเล่นกับเขาบ้างก็ได้นะครับ... เขาคงไม่ว่าอะไร...