คิดดูสิว่าไม่ได้เขียน blog มานานแค่ไหนแล้ว...
ถ้านับจากโพสต์ที่แล้วก็ปีกว่าเกือบสองปีมาแล้วนะ...
เอาเข้าจริง ก็พบว่าตัวเองไม่ได้รักการเล่าการเขียนอะไรขนาดนั้น หรือต่อให้อยากก็เหมือนจะไปไม่สุดไปไม่ถึงอย่างที่อยาก เพราะขาดทักษะ หรือขาดอะไรก็ช่างมันเถอะ แต่ก็ทำให้ไม่สามารถไปทำงานเป็นพวกครีเอทีฟ หรืองานแนวเล่าเรื่องจ๋าๆ ขนาดนั้นได้...
ทุกวันนี้ทำงานก็ออกแนวสื่อสารอยู่นะ แค่เปลี่ยนมาสื่อสารระหว่างลูกค้ากับ supplier แทน...
ซึ่งมันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ ถึงจะไม่ได้สนุกสนานอย่างที่คาดหวัง...
ก็แน่ล่ะ พออายุมากเข้า ก็ระลึกได้ว่า ชีวิตมันไม่ได้สนุกอะไรขนาดนั้น
มันก็ปะปะไปด้วยทุกข์มากๆ สลับกับทุกข์น้อยๆ วนเวียนกันไปจนกว่าเราจะสิ้นอายุขัย...
จากชีวิตที่ไม่ค่อยมีอะไร ก็ทำงานมีเงิน ซื้อของที่อยากได้ จนตอนนี้กลับรู้สึกว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่เราเคยอยากได้อยากมี เริ่มผันตัวเองไปเป็นภาระเล็กบ้างใหญ่บ้าง ตามแต่สิ่งๆ นั้นๆ จะเป็นไป...
ถ้าจะไม่มีอะไรเลย ภาระก็น้อยลงเบาลง แต่จะบริหารจุดสมดุลอย่างไร นั่นเป็นเรื่องที่ต้องหาคำตอบ เพราะถ้าบอกว่ามีให้น้อยเพราะพระไปเลยสิ อันนี้ก็จะน้อยเกิน จนใช้ชีวิตแบบคนปกติไม่ได้
วันนี้ที่มานั่งพิมพ์อยู่นี่ก็เพราะเบื่อหรอกนะ รู้สึกว่าสมาธิสั้นลงจนหมดอารมณ์แม้แต่จะนั่งดูซีรีย์ฝรั่งให้ทัน พอเบื่อมากๆ ก็ไม่รู้จะทำอะไร วนเวียน จนในที่สุดก็เปิดมาหาเรื่องพิมพ์อะไรสักอย่างเพื่อจัดระเบียบความคิดและอารมณ์ของตัวเอง ก่อนที่จะเสียเวลาไปเปล่าๆ มากไปกว่านี้...
ทุกวันนี้อยากมีความสุขนะ แต่ก็ยังหาไม่เจอว่าความสุขคืออะไร...
