บันทึกเมื่อ วันอาทิตย์ที่ 14/12/2551 เวลา 8:00 น.
...
เมื่อคืน นอนเฝ้าพ่อ
เช้านี้เลยได้เจอหมอสมใจอยากแล้ว มาตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งกว่าๆ
แต่แบบว่า... ไม่ต้องมาก็ได้นะ
หมอมาแบบว่า ดูระเบียนผู้ป่วย พลิกๆ สั่งให้พยาบาลฉีดยา แล้วก็ไป...
ทั้งหมดนั้น่ ไม่ถึง 20 วินาที... -*-
จริงๆ สาบานได้ ผมไม่มีเวลาจะถามอะไรด้วยซ้ำ
ผมต้องเรียกเพื่อจะถามว่า ตกลงมีอะไรน่าเป็นห่วงมั๊ย
หมอบอกไม่มีอะไร แล้วเดินเปิดประตูออกไปเลย
ผมต้องวิ่งไปเปิดประตูแล้วเรียกหมอถามต่ออีกว่า
ตกลงพ่อผมต้องอยู่อีกกี่วัน
หมอบอก ดูให้กินข้าวได้อีกวันสองวัน
แล้วพี่แกก็รีบเดินหนีไปอีก...
ชิท...
เป็นการตรวจโรคที่ทำให้ผมเสียอารมณ์ได้มากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
จะรีบไปไหน ถามคนป่วยซักนิดได้ไหม
ว่าเป็นยังไงครับคุณตา มีอะไรผิดปกติมั๊ย ดีขึ้นมั๊ย
นี่ไม่มีเลย ไม่ถาม มาถึงก็สั่งๆๆยา แล้วก็ไป
คนไข้เป็นยังไงไม่สนใจ แล้วอย่างนี้จะเรียกว่ามาตรวจรักษาได้ยังไง
ถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้ ไม่มายังดีเสียกว่า อย่างน้อยผมก็ไม่เสียอารมณ์เปล่าๆ...
...
โกรธจริงๆ นะเนี่ย...
กำลังคิดว่า สงสัยถ้าอยากคุยกับหมอ คงต้องกระโดดล็อคคออย่างเดียว
ไม่รู้ชีวิตแกจะเร่งรีบอะไรขนาดนั้น สงสัยรับจ๊อบหลายที่จัด
แล้วเมื่อคืนผมถามพยาบาลแล้ว เขาว่าผลแล็บออกมาไม่มีเชื้อแล้ว
แต่หมอสั่งยา แล้วไม่บอกว่าสั่งทำไม เพื่ออะไร
แล้วจะให้นอนต่อเพื่ออะไร นี่หยุดงานกันจนไม่มีเวลาทำมาหากินแล้ว
ผมล่ะงง...
แล้วไอ้คำประกาศสิทธิของผู้ป่วยที่ติดเอาไว้ในห้องล่ะ
ที่ว่าผู้ป่วยมีสิทธิได้รับข้อมูลการรักษา
ผู้ป่วยมีสิทธิได้รับการรักษาอย่างไม่เลือกปฏิบัติ
และอีกหลายข้อ บลาบลาบลา...
ติดไว้หรูๆ แค่นั้นเหรอ ไม่เห็นทำได้จริง...
ไม่มีความคิดเห็น:
ไม่อนุญาตให้มีความคิดเห็นใหม่