วันนั้น...
ผมตื่น... ไม่สิ เรียกว่าหลับๆตื่นๆ มากกว่า
จนเห็นเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา ตีสอง...
ใช่ ตีสอง... ผมนั่งตาแป๋ว แล้วถามว่า ตูมานอนหิวอะไรที่นี่...
ดังนั้น ผมจึงออกไปนอกห้อง เพื่ออะไรบางอย่าง
ตามทางเดินเงียบสนิท มีแต่แสงไฟสลัวๆ เปิดเอาไว้
แหงสิ ตีสอง ใครจะบ้าออกมาเดิน...
แต่ผมก็เดิน... -..-
บนทางเดินที่ยาวเหมือนเขาวงกต
เสาที่เรียงราย พาให้ผมจินตนาการว่าถ้าเจอผีหลอกให้เดินวนไปเรื่อยๆ
หรือเสาต้นหน้ามีอะไรโผล่มาจ๊ะเอ๋ ตูจะวิ่งแหกปาก หรือนอนแกล้งตายดี...
แต่ก็เดินลุ่มๆดอนๆ หนาวๆ ไปจนถึง...
ใช่แล้ว ที่พึ่ง 24 ชม. ร้าน 7-11 แห่งเดียวใน รพ.จุฬาฯ
เพื่อสิ่งนี้...
ใช่แล้ว มาม่าคัพร้อนๆ ในคืนที่หนาวๆนี่แหละ สุดยอดแห่งชีวิต...
เสียดายสาขานี้ของน้อยมาก มีมาม่าคัพแค่สองรส.
อย่างอื่นก็มีอย่างละนิดละหน่อย อาจจะด้วยร้านมันแคบ
มีพนักงานสามคน ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
และทำให้ผมรู้ว่า เขาส่งของจัดร้านกันตอนตีหนึ่งตีสองนี่แหละ
เดินเข้าไปนี่แทบจะต้องปีนลังของกินเข้าไปกันเลยทีเดียว
...
ตอนจบ ผมก็ต้องเดินหิ้วมาม่าคัพร้อนๆ ใส่ถุง เดินกลับทางเก่า
มีหมาวิ่งเล่นสองตัว กับเจอแม่บ้านถูพื้นสองคน นอกนั้นเงียบสนิท...
นั่งกินตรงหน้าห้อง ชมวิวมืดๆ จนหมดค่อยเข้าห้อง...
เออ จะว่าไป... ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวนี่หว่า
แล้วตกลง ที่เขาว่ากลัวผี เขากลัวอะไรกัน...
ไม่มีความคิดเห็น:
ไม่อนุญาตให้มีความคิดเห็นใหม่