เปิดเพลงย้อมใจ...
คุณเคยไหมครับ ที่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก
หันไปทางไหนก็ไม่มีใครให้พูดคุย
ไม่มีใครให้ห่วง
ไม่มีคนคอยปลอบใจ...
.
จริงๆ แล้วเราไม่เคยอยู่คนเดียวเลยครับ
นี่ไม่ใช่การเล่นคำ ผมหมายความตามนั้นจริงๆ
แต่ยังมีคนที่เรามองไม่เห็น อยู่ใกล้ๆ เราเสมอ
ซึ่งผมก็ไม่ได้เปรียบเทียบอีกนั่นแหละ เพราะมันมีจริงๆ...
คนเราทุกคนจะมี ญาติ ที่ล่วงลับไปแล้ว
ทั้งในชาตินี้และชาติก่อนๆ ล่วงมานาน คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
คนไหนผูกพันกับเรามาก ก็มาวนใกล้ๆ บ่อยๆ กว่าหน่อย
พวกเขาก็เดินเหินไปมาเหมือนเราปกตินี่แหละ
ยิ่งถ้าเป็นคนที่เคยอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกับเรา
เขายิ่งเดินเข้านอกออกในเหมือนสมัยเขายังมีเลือดมีเนื้อนั่นแหละ
บางคนก็รู้ตัว บางคนก็ไม่รู้ตัว ว่าเขาได้จากโลกแห่งกายเนื้อไปแล้ว
เพราะบางทีเขาอาจจะยังโดนหลอกให้รับรู้แต่สิ่งที่เขาอยากรู้
เขาถึงไม่ปล่อยวาง และยังวนเวียน เดินเหินใช้ชีวิตอยู่กับเรา
ดังนั้น...
อย่านึกว่าเธอไม่มีใคร...
ไม่ว่าเธอจะทำอะไร มีใครซักคนกำลังมองเห็น...
.
เราไม่รู้ว่าญาติเราคนไหนไปอยู่ตรงไหน
แต่บางที ถ้าเป็นพ่อแม่เรา เขาอาจจะยังไม่ไปไหน เพราะห่วงเราหรือคู่ชีวิตก็ได้
เวลาจะกินข้าว กินน้ำ ก็เรียกๆ บอกชวนเขากินบ้าง เป็นมารยาท
คนไทยมัยก่อนเขาสอนมาแบบนั้น...
ผมเองก็ไม่ค่อยทำหรอกครับ
ใครเป็นญาติผม ก็อดอยากหน่อย นานๆ จะได้กินอะไรที...
ดังนั้นเพื่อป้องกันปัญหาต้องวนเวียน พยายามฝึกสติเอาไว้นะครับ
ถามตัวเองบ่อยๆ ว่านี่ฝันอยู่หรือของจริง
ตอนนี้ตายแล้ว หรือยังมีชีวิต
เวลาเกิดแหววไปแล้ว จะได้ไม่ต้องหลงเดินวนเวียนนานเกินไป
รีบๆ ไปเกิดไปใช้กรรมกันได้แล้ว...
เอ้า...
อย่าคิดว่าเธอไม่มีใคร.... (ร้องตาม...)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เชิญแสดงความคิดเห็น