ทุกวันนี้เราอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า "ความมั่นคงของชาติ" ไม่ได้อยู่แค่ในแนวชายแดน แต่มันอยู่ในห้างสรรพสินค้า ในตลาดเหล็ก ตลาดพลาสติก ที่ดิน คอนโด และแม้แต่ร้านขายของชำ
จีนไม่จำเป็นต้องส่งทหารมายึดประเทศไทยเลยสักนายเดียว เพราะเค้า "ยึดผ่านเศรษฐกิจ" ไปแล้วเงียบ ๆ
1. ยึดผ่านที่ดิน คนจีนเข้ามาซื้อที่ดินและคอนโดผ่านนอมินีคนไทย สร้างโครงการเฉพาะกลุ่มคนจีน ไม่พูดไทย ไม่ใช้ร้านคนไทย ไม่จ้างคนไทย แถมยังตั้งระบบขนส่งภายในของตัวเอง เหมือนย่อเมืองจีนไว้ในไทย
2. ยึดผ่านธุรกิจ ตั้งบริษัทโดยใช้ชื่อคนไทยบังหน้า แต่ทุน ทุนบริหาร ทุนผลิต = จีนหมด แย่งพื้นที่ตลาด แย่งโควต้า โกยกำไรกลับประเทศแม่ คนไทยได้แค่เศษคอมมิชชั่น และเสียโอกาสในระยะยาวแบบถอนราก
3. ยึดผ่านสินค้า จีนผลิตทุกอย่างได้ในราคาต่ำกว่า แถมระดมยิงเข้าสู่ตลาดไทยทุกแนว
-
เหล็ก: กดราคาจนโรงงานไทยเจ๊ง
เครื่องใช้ไฟฟ้า: ครอง shelf ในห้างเกือบหมด
-
เกษตรแปรรูป: ข้ามแดนมาแบบได้เปรียบภาษี
-
อุตสาหกรรม: เลียนแบบไว ขายถูกจนแบรนด์ไทยอยู่ไม่ได้
4. ยึดผ่านอิทธิพลทางการเมือง กลไกการทูต การเงิน และการลงทุนข้ามชาติ ทำให้รัฐบาลไทยไม่กล้าแตะ หรือแม้แต่จะพูดแรง ๆ ก็กลัวผลกระทบ
ทำไมไทยถึงสู้ไม่ได้?
-
เราไม่มีขนาดตลาดพอจะต่อรองหรือ scale เพื่อสู้
-
เราไม่มีเทคโนโลยีหรือการวิจัยลึกพอจะสร้างของแข่ง
-
ภาครัฐไทยยังคิดสั้น แค่แจก แค่บรรเทา ไม่ได้มองโครงสร้าง
-
ที่เจ็บสุดคือ "มีคนไทยบางกลุ่มยอมขายประเทศให้จีน เพื่อส่วนต่างของตัวเอง"
แล้วเราจะอยู่ยังไง?
เรากำลังกลายเป็นประเทศที่
-
เป็นแค่พื้นที่ตั้งฐานธุรกิจให้คนต่างชาติ
-
เป็นแค่ผู้บริโภคที่ไม่มีสิทธิ์เลือกนอกจากซื้อของจีน
-
เป็นแค่แรงงานที่ต้องทำงานให้ทุนต่างชาติในแผ่นดินตัวเอง
นี่มันไม่ใช่การพัฒนา แต่มันคือการสูญเสีย
อย่าเข้าใจผิดว่าคนจีนเลวทุกคน — ไม่ใช่ แต่ระบบที่ปล่อยให้ทุกอย่างไหลเข้ามาโดยไม่มีการควบคุมต่างหากที่เลวร้าย
เราต้องการระบบที่ "ร่วมมือได้ แต่ไม่ยอมถูกยึด" ต้องมีกลไกตรวจสอบเข้มข้นกับนอมินี ต้องสร้างอุตสาหกรรมของตัวเองให้แข็งแรง ต้องให้ทุนไทยลุกขึ้นมาสู้ในบ้านของตัวเอง
ไม่งั้นรุ่นลูกเราจะได้แค่ยืนอยู่ในประเทศไทย แต่ไม่รู้สึกว่าเป็นเจ้าของอีกต่อไป