สิ่งที่ผมเบื่อที่สุดถ้าจะต้องทำกิจการส่วนตัวในประเทศไทย คือ
การต้องมานั่งติดต่อกับข้าราชการไทย
...
โดยเฉพาะงานการตรวจเพื่อขอหรือต่อใบอนุญาตบางอย่าง
ที่ต้องมีเจ้าหน้าที่เดินทางมาเพื่อตรวจสอบสถานที่จริงของกิจการ
ถ้ามีเหตุการณ์ต้องออกนอกสถานที่ปั๊บ
คนพวกนี้จะกลายร่างเป็น "คุณหนูเทวดา" ไปในบัดดล
จะเกิดอาการ
- มารับหนูหน่อย : ต่อมคุณหนูกำเริบ เดินทางไปไหนเองไม่เป็น กลัวสารพัด กลัวหลง กลัวโจรปล้น
(จริงๆ มันกลัวเปลืองน้ำมันตัวเอง พอบอกจะจ่ายค่าแท็กซี่ให้ ก็อ้างกลัวหลงทาง
ตกลงมึงโตมาด้วยน้ำเปล่าหรือวะ ถึงไร้สมองขนาดนั่งแท็กซี่ไม่เป็น)
- หนูหิว : ต่อมง่อยแดกกำเริบ หาข้าวกินเองไม่ได้ ต้องพาไปกิน
(จริงๆ ก็คืออยากกินข้าวเที่ยงฟรี พวกนี้ชอบนัดตอน 10 โมง
หลังกินข้าว ก็จะรับเหล้าหรือซอง กันตามระเบียบแบบแผน)
- หนูไม่มีเงิน : เกิดอาการยากจนกระทันหัน
(ต้องควักเงินเลี้ยงข้าวด้วย กินก็จะกินดีๆ ร้านสวยๆ
จะควักเงินในซองที่รับไปมาช่วยจ่ายก็ได้นะ จะไม่ว่าเลย)
- หนูความจำเสื่อม : เกิดอาการอัลไซเมอร์กำเริบ จำทางกลับ จำที่ทำงานตัวเองไม่ได้ ต้องพาไปส่ง
(ไปรับมา ก็ต้องรับผิดชอบชีวิต พาไปส่งกลับที่ทำงานที่เดิมอีก)
...
ต้องมานั่งพินอบพิเทาทั้งไหว้ ทั้งเกรงใจ จนแทบจะเป็นเทวดา
เพราะอยากได้ใบอนุญาต หรือใบรับรอง แค่ใบเดียว
ถ้าไม่เกรงใจ อีกหน่อยจะตั้งโต๊ะบูชา พร้อมนางรำด้วย...
และไอ้ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นเทวดาของคนพวกนี้แหละ
ที่ทำให้วงจรอุบาทว์มันยังอยู่แบบนี้ไป ไม่สิ้นสุด...
ประเทศไทย ไชโย...
