สงสัยจะเป็นโรค Nostalgia กำเริบ
พักนี้โหยหาความสุขในวันวานเหลือเกิน...
...
วันก่อน ไปเดิน B2S ได้ของที่ไม่น่าจะได้มาเลย
ปากกาหมึกซึม...
ยี่ห้อ Reynolds หรือเรย์โนลด์ส (เขียนภาษาไทยยากไปมั๊ย...)
ที่ทำปากกาลูกลื่นแบบมีปลอกที่เขียนลื่นหัวแตก ที่มันอยู่นานจนบัดนี้...
ขายเป็นชุดพร้อมหมึกเติมขนาด 20 ml. ในราคา 63 บาท
ซื้อมาแบบว่า ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไรด้วยซ้ำ
ปากกาเขาแปลกดี ไม่ได้ใช้บีบไส้เพื่อดูดหมึก หรือใช้แบบแท่งหมึกเสียบ
แต่ใช้เทเข้าไปในด้ามเอาดื้อๆ เลย แล้วก็หมุนปิด เขียนได้เลย
ลองเขียนดู...
ลายมือดังที่เห็น ถึงได้พยายามไม่เขียนอะไรให้คนอื่นอ่าน... -_-"
แต่พูดถึงความรู้สึกที่ได้จากการเขียน บอกได้ว่า สนุก ครับ
มันมีความฝืดนิดๆ ตรงปลายเหมือนสัมผัสของดินสอไม้
และเราสามารถเขียนเส้น หนา-บาง หนัก-เบา ได้ด้วยการกดน้ำหนักมือด้วย
จำได้ว่าตอนเริ่มเปลี่ยนจากใช้ดินสอตอนประถม มาขึ้นมัธยมต้น
โรงเรียนก็ให้ใช้ปากกาหมึกซึมนี่แหละเขียน ตอนนั้นต้องปากกาจีนแดง ถูก ดี ฮิต...
สมัยนี้คงใช้ปากกาลูกลื่น ปากกาเคมีกันหมดแล้ว
เพราะเขียนลื่น สะดวก ไม่เลอะเทอะ
แต่เอาเข้าจริง ผมชอบความลำบากนิดๆ ของปากกาหมึกซึมนี่แหละ
รู้สึกว่าเราได้ทำอะไรซักอย่างดี ก่อนที่จะได้ใช้งานมัน มันเป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งเลยล่ะ
รู้สึกได้เลยว่าการเขียนปากกาหมึกซึม ลายมือเราจะดีกว่าปากกาลูกลื่น
อาจจะเป็นเพราะมันมีน้ำหนักสะท้อนกลับมาที่มือมากกว่า
หมึกสีก็สวยดี แต่เอาไปเซ็นชื่อในเอกสารสำคัญไม่ค่อยดี เพราะหมึกมันใช้จอลลี่ลบได้
ผมถามบางคนก็ไม่เคยใช้ แสดงว่าผมก็เป็นกลุ่มเด็กโชคดีสินะที่เคย
เวลาเขียนแล้วคิดถึงวันวานดีเป็นบ้าเลยคุณเอ๋ย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เชิญแสดงความคิดเห็น