เคยคุยกับคนกลัวตายมั๊ยครับ
ประเภทที่ว่า เป็นโรคอะไรซักอย่าง
ตรวจมาหลายทีแล้วก็ยังไม่เจอสาเหตุ
ก็เลยมานั่งกลัวอยู่อย่างนั้น คิดเอง เออเอง กลัวเอง
ปัญหาของคนพวกนี้คือ มักจะ "ดวงไม่ดี"
เวลาไปตรวจ มักจะเจอหมอที่ตรวจแต่วิธีเดิมซ้ำซาก
จนเขารู้สึกว่า ตรวจมาหลายที ก็ไม่เจอ รักษาก็ไม่หาย
แต่บางที ถ้าเจอหมอบางคน อาจจะมีวิธีการตรวจแบบอื่น
มีข้อสันนิษฐานแบบอื่น ที่จะทำให้รู้สาเหตุ และรู้วิธีรักษาก็ได้
แต่คนพวกนี้มักจะไปไม่ถึงดวงดาว ตรวจสองสามทีก็ท้อเสียก่อน
เรียกว่าโรคเวรโรคกรรม ยังไ่ม่อโหสิล่ะมังครับ
ยังไม่หมดเวรกับมัน มันก็เลยแกล้งให้รักษาไม่ได้ซะงั้น
และพอเป็นนานๆเข้า คนพวกนี้ก็จะ "ประสาทแดก"
คิดมากไปร้อยแปดพันประการ คิดเองเออเอง
ฟังวิทยุ ฟังชาวบ้านพูด ก็โยงมาเข้ากับตัวเองหมด
จากที่ไม่คิด ก็เริ่มคิด จากปวดนิดหน่อย ก็กลายเป็นมะเร็งไปนั่น...
.
นี่ผมก็เจอมาคน...
เราก็คุยไปตามเนื้อผ้า ว่าตรวจคราวก่อนไม่เจอ
คราวนี้น่าจะลองตรวจซ้ำดู ยังไงก็หมอคนละคน อาจจะดีขึ้นก็ได้
พี่แกก็โกรธไปนั่น หาว่าเราไปแช่งให้เป็นโรคร้ายแรงอะไรไปโน่น...
เออนะ... ยังไม่ทันตรวจ จะรู้ไหมพี่ว่าเป็นโรคอะไร
ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่เป็นอะไร พี่จะไปรู้ดีกว่าหมอที่จะตรวจพี่อีกละ
จะแช่งตัวเองไปทำซากเหง้าอะไรกันหนอคน...
คือไม่รู้ก็อย่าอวดฉลาดในเรื่องโง่ๆ
คนเขาเรียนหมอกันมายากลำบาก
คนนี้ไม่ดี ก็เปลี่ยนไปลองรักษาอีกซักสองสามหมอ
ถ้าทุกคนยืนยันเหมือนกันหมด ว่าหาสาเหตุไม่เจอ
แถมรักษายังไงก็ไม่หาย
พี่ก็ต้องทำใจนะ...
ก็มันไม่หายน่ะ จะให้ทำอะไรอีกล่ะ
จะนั่งบ่นว่าฉันเป็นนี่ ฉันเป็นนี่
ไม่กิน ไม่ถ่าย ไม่หายใจเลยหรือเปล่า....
คนเป็นเอดส์เป็นมะเร็งเยอะแยะ เขายังสู้
นี่ยังไม่ทันรู้ว่าเป็นอะไรก็กลัวจนประสาทแดกไปแล้ว
เสียชาติเกิดเป็นคนเปล่าๆน่า...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เชิญแสดงความคิดเห็น