หลายครั้งที่ฉันอยากจะทำลายกำแพงตรงหน้า
แต่กลับต้องมาติดกำแพงที่ตัวเองสร้างไว้
.
สิ่งที่คิด คือตัวเองนั้น ยังไม่ดีพอ
ยังไม่มีจิตสำนึกแห่งการเป็นมนุษย์ที่มากพอ
คนทั่วไปเขาเป็นอย่างไร
ทำไมบางที ฉันก็กลัวว่าตัวเองจะไม่เป็นอย่างนั้น
ความกลัวในบางเรื่องที่เกาะกินใจฉัน
ทำให้แววตาของฉันคงจะบอกอะไรแก่คนที่เห็นมัน
ฉันเองก็ไม่อยากจะคิดแบบนี้
แต่มันเหมือนจิตใต้สำนึกอันฝังแน่นไปแล้ว
ถ้าอย่างนั้น ฉันควรจะกักตัวเองเอาไว้อย่างนี้ดีหรือเปล่า
ฉันกลัวว่า ฉันจะทำลายความดีของตัวเอง
ด้วยความชั่วที่ตกตะกอนคั่งข้าง
เหมือนนาฬิกาทรายที่รอวันตกมาจนหมด
แล้วเมื่อมันเต็มหมด ก็มีแต่รอวันที่จะมีใครพลิกมันขึ้น
หรืออัดแน่นนอนก้นไปก็เท่านั้น...
ฉันเหมาะกับที่แบบไหน
ฉันเหมาะกับโลกแบบใด
ความมืดภายใน อันขัดกับแสงภายนอก
เสมือนกับถังแก๊ส NGV ที่ติดตั้งไม่ได้มาตรฐาน
บางทีมันก็อาจจะไม่มีอะไรเลย
แต่อาจจะเป็นเพราะคุณไม่ได้เห็น
กอดฉันสิ แล้วรับรู้ในสิ่งที่ฉันพูดในใจ...
จับบ่าฉันไว้ ฉันจะพิงกำแพงให้เธอไม่ต้องหนัก...
ฉันจะเล่าสิ่งต่างๆ ให้เธอฟังด้วยรอยยิ้มบางๆ
ฉันจะไม่หนีไปไหน...
ฉันจะเป็นคนดี...
Technorati Tags: deep, inner, myself, personal
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เชิญแสดงความคิดเห็น