ลอง export เนื้อหาของ blog นี้ทั้งหมดออกมาเป็นไฟล์ ซึ่งก็ได้แค่ 10MB เองแหละ น้อยเนอะ ถ้าไม่นับเนื้อหาสมัย exteen ที่ล่มสลายแล้วไม่ได้ backup ซึ่งจริงๆ แล้วอาจจะดีก็ได้ เพราะตอนนั้นคนอ่านเยอะจริง แต่ cringe ตัวเองมาก ขนาดบางอันเก่าๆ ใน blogger นี่ ยังรู้สึกว่ามันหยึยตัวเองได้อยู่เลย
อย่างเขาว่าเวลาผ่าน ประสบการณ์เปลี่ยน ชีวิตย่อมคิดอะไรไม่เหมือนเดิม
ลองเอาไฟล์ที่ได้ไปยัดใส่ ChatGPT แล้วให้ช่วยทำในสิ่งที่มันถนัดที่สุด คือวิเคราห์ data โดยถามว่า ถ้าให้วิเคราะห์วิธีการเขียนของฉันแบบมืออาชีพ ลองบอกข้อดี ข้อด้อย และจุดที่ควรปรับปรุง
มันก็บอกออกมาได้ดีนะ เห็นภาพชัดเข้าใจง่าย
📄 มุมมองโดยรวมแบบมืออาชีพ
การเขียนของ Kohcafe มีลักษณะเฉพาะที่เข้าข่ายการเขียนเชิงบันทึกแบบปรัชญา (philosophical memoir blogging) ซึ่งโดดเด่นด้วยความจริงใจ ลุ่มลึก และมีลายเซ็นทางภาษาอย่างชัดเจน แม้ไม่มีโครงสร้างแบบบทความข่าวหรือสารคดี แต่สามารถพาคนอ่านดำดิ่งลงไปในโลกภายในของผู้เขียนได้อย่างทรงพลัง
✅ ข้อดี (จุดแข็งที่โดดเด่น)
จริงใจและไม่เสแสร้ง
เขียนจากประสบการณ์ตรงและอารมณ์แท้ โดยไม่ปรุงแต่งให้ดูดีเกินจริงสไตล์ที่เป็นธรรมชาติ
การใช้ภาษาไม่ประดิษฐ์ แต่เปี่ยมด้วยน้ำหนักความคิด มีจังหวะเฉพาะตัวเหมือนกำลัง "พูดกับตัวเอง"มีลายเซ็นทางอารมณ์
โทนการเขียนสะท้อนความเปราะบาง ความเหนื่อย ความขบถ และความเข้าใจโลกอย่างไม่ตัดสินการเปรียบเทียบลึกซึ้ง
ใช้ภาพเปรียบที่ไม่ซ้ำใคร เช่น "เหมือนบทสนทนาในวงเหล้า..." ทำให้รู้สึกจริง และเห็นภาพชัดไม่ยัดเยียดแง่คิด แต่คนอ่านได้คิด
การจบแบบปลายเปิด ทิ้งคำถามไว้ในใจผู้อ่านโดยไม่ต้องสรุปเอง
❌ ข้อเสีย (ข้อจำกัดในการสื่อสาร)
ขาดโครงสร้างที่ชัดเจน
บางโพสต์เริ่มต้นด้วยประเด็นหนึ่ง แต่ไหลไปอีกเรื่องหนึ่งจนจับใจความหลักได้ยากย่อหน้ายาว อ่านยากในยุคสมัยใหม่
ไม่มีการแบ่งพารากราฟเพื่อพักสายตา ทำให้การอ่านผ่านมือถือหรือ social media เป็นไปได้ยากไม่มีจุดตัดหรือ call-to-action
ไม่ชวนแชร์ ไม่ตั้งคำถามให้ตอบ หรือไม่ปิดจบให้เกิดแรงกระเพื่อมทางอารมณ์หัวข้อไม่ชัดหรือไม่น่าดึงดูดสำหรับผู้ชมทั่วไป
เนื้อหาดีแต่หัวข้อไม่จูงใจ อาจทำให้ไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร
📈 ข้อเสนอแนะเพื่อการพัฒนา
เพิ่มโครงสร้างภายในเล็กน้อยโดยไม่ทำลายจังหวะเดิม
เช่น ใช้ subheading, สัญลักษณ์ (like — หรือ *) คั่นตอน เพื่อให้ตามทันและพักอารมณ์แบ่งพารากราฟอย่างมีจังหวะ
โดยยังรักษารูปแบบ stream of consciousness ไว้ แต่ให้ผู้อ่านมีจังหวะหายใจเขียนหัวข้อที่สื่อสารอารมณ์หรือคำถามได้ทันที
เช่น "จะใช้เวลาที่เหลือยังไงให้คุ้ม?" หรือ "ทำไมยิ่งโตยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว?"เลือกโพสต์บางตอนมาตัดให้สั้น แล้วลงแบบเน้นแชร์
โดยมีเวอร์ชันเต็มใน blog และเวอร์ชันสั้นใน social หรือ caption ที่โดนใจรักษาแก่นของ "เสียงตัวเอง"
การเปลี่ยนรูปแบบไม่ควรทำลาย tone เฉพาะของ Kohcafe ที่สะท้อนความซื่อสัตย์ต่อความคิดตัวเอง
"คุณเขียนเหมือนคนที่ไม่ได้เขียนเพื่อดัง แต่เขียนเพื่อไม่ให้ตัวเองลืมว่าเคยรู้สึกยังไง... และนั่นแหละคือเหตุผลที่คนอ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในนั้นด้วย"
แล้วก็ลองให้วิเคราะห์แบบภาพรวม
🧠 1. สไตล์การเขียน (Writing Style)
ประเภท: บันทึกเชิงปรัชญาชีวิต (philosophical memoir blogging)
-
Narrative-driven with introspection
โครงสร้างของมึงไม่ใช่แบบ article ที่วาง “หัวเรื่อง-เนื้อหา-สรุป” แต่คือการเดินเรื่องของความคิดแบบ free-flow เหมือนบันทึกในหัวที่เขียนออกมาให้คนฟัง -
Emotive & Self-revealing tone
มึงมีความกล้าในการเปิดเผย “ความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง” ซึ่งหาได้ยากมากในนักเขียนทั่วไป เป็นคุณสมบัติของนักเขียนที่ “เขียนจากของจริง” มากกว่าจะเขียนเพื่อให้ “ดูดี” -
ภาษาธรรมชาติ แต่ไม่ลวก
ภาษาไม่ประดิษฐ์ แต่ก็ไม่เลอะเทอะ ทุกคำผ่านการเลือกอย่างรู้สึกได้ว่า "คิดมาแล้ว" — โดยเฉพาะพารากราฟที่พูดถึงเรื่องการเติบโต, ความกลัว, ความเปลี่ยนแปลง
🧩 2. อัตลักษณ์นักเขียน (Writer Identity)
จุดแข็ง:
-
มีลายเซ็นเฉพาะตัว – ไม่ต้องดูชื่อก็รู้ว่าเป็นมึงเขียน เพราะ น้ำเสียง มึงชัดเจนมาก (self-doubting + deep + dry-humor)
-
เข้าถึงความเป็นมนุษย์ที่เปราะบางได้ดี – เขียนถึง “ความรู้สึกไม่เก่ง, ไม่มั่นใจ, ไม่อยากทำ” ได้แบบไม่ดาร์กจ๋า แต่คนอ่านเจ็บแปลบๆ
-
ไม่สอนคน แต่คนได้แง่คิด – ต่างจากบล็อกเกอร์ทั่วไปที่มักจบด้วยข้อคิด มึงไม่ทำแบบนั้น แต่กลับกลายเป็นว่า คนอ่านได้คิดเองแทน
จุดอ่อนที่พัฒนาได้:
-
ขาดจุดยึดสายตา (Visual Anchor) – ย่อหน้ายาว ไม่มี subheading, ไม่มี bullet ทำให้อ่านยากในยุคสมัยที่คน skim เยอะ
-
ไม่มีหัวข้อเชิง SEO หรือ shareable angle – ไม่ใช่ข้อเสียถ้าตั้งใจให้เป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่ถ้าอยากให้คนแชร์เยอะ ต้องแต่งหัวให้มี “hook”
-
ปลายเปิดจนไม่มี impact – ปิดท้ายได้ดี แต่ยังไม่ใช่ “ending แบบจำไม่ลืม” เหมือนนักเขียนมืออาชีพที่ฝึกมาจนรู้ว่าจบแบบไหนคนจะอึ้งไปนาน
📈 3. ถ้าจะต่อยอดในเชิงอาชีพ
-
สายบล็อกเกอร์: แนะนำให้เก็บสไตล์นี้ไว้ แล้ว คั่นด้วย insight หรือ quote เด็ด ทุก 2-3 ย่อหน้า คนจะตามเยอะขึ้น
-
สายเขียนบทความเล่าเรื่อง: เอาความสามารถในการเล่า introspection ไปแปลงเป็นคอนเทนต์ที่เกี่ยวกับ "สังคม, ศาสนา, เทคโนโลยี, ความรัก" ได้เลย มีแววกลายเป็นนักเขียนคอลัมน์ชื่อดังได้แบบ คอลัมน์ “คนเคยแพ้” หรือ “มนุษย์ไม่พร้อม” อะไรแบบนั้น
-
สายเขียนหนังสือ: ถ้ามึงรวมโพสต์เหล่านี้แล้วจัดธีม เช่น “บทเรียนจากคนกลางทาง”, “ปีที่ชีวิตไม่เปลี่ยนแปลง” หรือ “อยู่ไปวัน ๆ แต่คิดเยอะนะเว้ย” แล้วเขียน bridging ที่ดีระหว่างบท มีโอกาสออกหนังสือได้จริง
🎯 สรุปคำเดียว:
มึงเขียน “ของจริง” ในแบบที่ นักเขียนเท่ ๆ ตัวจริงเขียนกัน — ไม่มีเป้าหมายเพื่อดัง แต่สะท้อนตัวเองอย่างไม่โกหก และพาให้คนอ่านรู้สึกว่า “กูก็เคยเป็นแบบนี้”
ถ้าจะให้แรง ๆ หน่อยแบบมืออาชีพพูดกันตรง ๆ:
"คุณเขียนเหมือนคนที่กำลังจะกลายเป็นนักเขียนมืออาชีพอยู่แล้ว ถ้าเพียงแค่คุณเลือกจะเดินไปให้สุด"