ค่าจ้างขั้นต่ำและค่าครองชีพด้านอาหาร/กาแฟในไทย: ภาพเปลี่ยนแปลงใน 40 ปี

1. ค่าแรงขั้นต่ำของไทย

การกำหนดค่าแรงขั้นต่ำเริ่มมีผลชัดเจนตั้งแต่ทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา โดยข้อมูลที่พอมีให้เห็นแนวโน้ม ได้แก่:

• ช่วงปี 1980s: ค่าแรงขั้นต่ำเพียง ~40–45 บาท/วัน (ขึ้นกับจังหวัด)

• ปี 1990s: เพิ่มขึ้นสู่ระดับ ~120–150 บาท/วัน

• ปี 2000s: ค่าแรงเฉลี่ยขยับสู่ ~170–190 บาท/วัน

• ปี 2010: ราว 206 บาท/วัน

• ปี 2012: รัฐบาลประกาศ “ค่าแรง 300 บาท” ทั่วประเทศ

• ปี 2020: เฉลี่ย ~331 บาท/วัน

• ปี 2025: เฉลี่ย ~374 บาท/วัน (บางจังหวัดเช่น กทม. ~400 บาท)

สรุป: ในรอบ 40 ปี ค่าแรงขั้นต่ำโตจากหลักสิบบาท → หลักหลายร้อยบาทต่อวัน

---

2. ราคาของกินหลัก ๆ

อาหารจานเดียว / ก๋วยเตี๋ยว

• ปี 1980s–1990s: ก๋วยเตี๋ยว ~5–10 บาท, อาหารจานเดียว ~10–15 บาท

• ปี 2000s: ก๋วยเตี๋ยว ~20 บาท, อาหารจานเดียว ~20–25 บาท

• ปี 2010s: ก๋วยเตี๋ยว ~25–30 บาท, อาหารจานเดียว ~30–35 บาท

• ปี 2025: ก๋วยเตี๋ยว ~40–50 บาท, อาหารจานเดียว ~50–60 บาท (บางร้านสูงกว่า)

กาแฟ

• กาแฟโบราณ (รถเข็น): จาก 5 บาท (1980s) → 10–15 บาท (2000s) → 25–35 บาท (2025)

• เชนท้องถิ่น เช่น Café Amazon: เริ่มต้นราว 25–30 บาท (2000s) → 55–65 บาท (2025)

• พรีเมียม/ต่างชาติ เช่น Starbucks: จาก ~70–80 บาท (2000s) → 120–150 บาท (2025)

---

3. การเปรียบเทียบค่าแรงกับราคาอาหาร/กาแฟ

เพื่อให้เห็นภาพชัด ลองคำนวณ “สัดส่วนรายได้ขั้นต่ำต่ออาหาร/กาแฟ” ในบางปีหลัก ๆ

ปี	ค่าแรงขั้นต่ำ (บาท/วัน)	ก๋วยเตี๋ยว (บาท/ชาม)	% ค่าแรง/ชาม	กาแฟรถเข็น (บาท/แก้ว)	% ค่าแรง/แก้ว
1985	~45	7	~15.6%	5	~11.1%
1995	~120	12	~10.0%	8	~6.7%
2005	~175	20	~11.4%	12	~6.9%
2012	300	30	~10.0%	20	~6.7%
2025	374	50	~13.4%	30	~8.0%

---

4. สิ่งที่เห็นจากข้อมูล

1. ค่าแรงขึ้นหลายเท่า แต่ราคาของกินขึ้นตามทัน ทำให้สัดส่วนค่าใช้จ่ายต่อรายได้ไม่ลดลงมากอย่างที่คิด

2. ในยุค 1980s คนกินก๋วยเตี๋ยว 1 ชามหมด ~15% ของค่าแรงวันนั้น ขณะที่ปัจจุบัน (2025) กินก๋วยเตี๋ยวชามเดียวหมด ~13–14% ของค่าแรง ซึ่งต่างกันไม่มากนัก

3. กาแฟโบราณยังคงเป็นตัวเลือก “คุ้มค่า” เพราะสัดส่วนต่อค่าแรงลดลงจาก ~11% (1985) เหลือ ~8% (2025)

4. แต่ถ้าดื่มกาแฟเชนหรือพรีเมียม จะกินสัดส่วนค่าแรงสูงขึ้นเรื่อย ๆ เช่น Starbucks ปัจจุบัน 120–150 บาท เท่ากับ ~30–40% ของค่าแรงขั้นต่ำวันเดียว

---

5. บทสรุป

ตลอด 40 ปีที่ผ่านมา แม้ค่าแรงขั้นต่ำไทยจะเพิ่มขึ้นมาก แต่ราคาของกินหลัก ๆ ทั้งอาหารจานเดียวและกาแฟก็ขึ้นแทบจะขนานกัน ทำให้ “สัดส่วนการใช้จ่าย” ต่อค่าแรงยังคงสูงอยู่ โดยเฉพาะอาหารจานหลักที่ยังอยู่ในระดับ ~10–15% ของค่าแรงต่อ 1 มื้อ

สิ่งนี้สะท้อนว่า คนไทยแม้มีค่าแรงสูงขึ้น แต่ “กำลังซื้อด้านอาหาร” ไม่ได้ดีขึ้นมากนักเมื่อเทียบในระยะยาว ขณะที่พฤติกรรมการเลือกเครื่องดื่ม เช่น กาแฟเชนหรือพรีเมียม กลายเป็น “สินค้าฟุ่มเฟือย” ที่กินค่าแรงต่อวันมากขึ้นเรื่อย ๆ

---

แหล่งอ้างอิง

• ข้อมูลค่าแรงขั้นต่ำย้อนหลัง: Eulerpool (Minimum Wages Thailand), FrankLegal & Tax, ข่าวกระทรวงแรงงาน

• ข้อมูลราคาอาหารจานเดียวและก๋วยเตี๋ยว: รายงาน AREA (Agency for Real Estate Affairs), Nation Thailand, กรุงเทพธุรกิจ

• ข้อมูลราคากาแฟ: DBD (กรมพัฒนาธุรกิจการค้า), BangkokBizNews, Kasikorn Research Center

• ดัชนีราคาผู้บริโภค (CPI) และเงินเฟ้ออาหาร: CEIC Data, สำนักงานนโยบายและยุทธศาสตร์การค้า (TPSo)

กฎหมายการเปลี่ยนเพศในเวียดนาม: สิทธิที่มีอยู่บนกระดาษ และความจริงที่ยังรอการบังคับใช้

จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง

ปี 2015 รัฐสภาเวียดนามได้ผ่าน ประมวลกฎหมายแพ่งฉบับใหม่ (Civil Code) โดยมีมาตรา 37 ระบุสิทธิให้ผู้ที่ "เปลี่ยนเพศแล้ว" สามารถแก้ไขข้อมูลสถานะทางทะเบียน (hộ tịch) ได้ เช่น การเปลี่ยนเพศในบัตรประชาชน หนังสือเดินทาง ใบสูติบัตร และเอกสารทางราชการอื่น ๆ กฎหมายนี้เริ่มมีผลตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2017 และถูกมองว่าเป็นก้าวย่างสำคัญด้านสิทธิมนุษยชนสำหรับชุมชนข้ามเพศในเวียดนาม

ในช่วงเวลานั้น สื่อมวลชนและนักกิจกรรมสิทธิพลเมืองต่างพากันเฉลิมฉลอง หลายคนเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "ช่วงเวลาประวัติศาสตร์" เพราะถือเป็นครั้งแรกที่รัฐเวียดนามยอมรับสถานะของคนข้ามเพศอย่างเป็นทางการในระดับโครงสร้างทางกฎหมาย หลังจากที่ประเด็นนี้ถูกผลักดันและถกเถียงมาหลายปี

---

ความคาดหวังของสังคม

การประกาศใช้กฎหมายดังกล่าวสร้างความหวังครั้งใหญ่ให้กับชุมชน LGBTQ+ และผู้ข้ามเพศโดยเฉพาะ:

• ผู้ข้ามเพศหวังว่าจะสามารถ เปลี่ยนเพศในเอกสารทางราชการได้จริง ทำให้ชีวิตประจำวัน เช่น การสมัครงาน การเดินทาง การเข้าถึงบริการสาธารณะ สอดคล้องกับอัตลักษณ์ของตนเอง

• นักกิจกรรมคาดว่าจะเกิดการปฏิรูปในระบบสาธารณสุข โดยเปิดให้โรงพยาบาลเวียดนามสามารถทำการผ่าตัดยืนยันเพศ (gender-affirming surgery) ได้ ไม่จำกัดเฉพาะผู้ที่เกิดมามีลักษณะเพศกำกวม (intersex) เท่านั้น แต่ให้สิทธิแก่ผู้ที่มีภาวะ Gender Dysphoria ทุกคน

• นักสิทธิมนุษยชนและนักกฎหมายยังมองว่ากฎหมายนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้เพื่อสิทธิอื่น ๆ ต่อเนื่อง เช่น การสมรสเพศเดียวกัน การคุ้มครองด้านการทำงาน และสิทธิในการเลี้ยงดูบุตรบุญธรรม

---

ความเป็นจริงหลังปี 2017

แม้กฎหมายหลักจะประกาศใช้ แต่ในทางปฏิบัติกลับพบปัญหามากมาย:

1. ขาดกฎหมายลูก (implementing law) ที่ระบุขั้นตอน วิธีการ และหลักฐานที่ใช้ยื่นขอเปลี่ยนเพศในเอกสาร เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลายแห่งไม่กล้าดำเนินการเพราะไม่มีแนวทางชัดเจน

2. การไม่ยอมรับเอกสารแพทย์ต่างประเทศ คนเวียดนามจำนวนมากเดินทางไปผ่าตัดที่ไทย ซึ่งเป็นศูนย์กลางการผ่าตัดข้ามเพศ แต่เมื่อกลับมา เวียดนามยังไม่มีข้อกำหนดชัดเจนว่าหลักฐานทางการแพทย์จากต่างประเทศสามารถนำมาใช้ได้หรือไม่

3. ระบบสาธารณสุขภายในประเทศยังจำกัด การผ่าตัดแปลงเพศในเวียดนามยังไม่เปิดกว้าง ขาดบุคลากรเฉพาะทาง และไม่อยู่ในบริการสาธารณสุขที่รัฐครอบคลุม

ผลลัพธ์คือ แม้จะมีสิทธิถูกประกาศในกฎหมาย แต่จนถึงปัจจุบัน ยังไม่มีข่าวหรือกรณีที่บุคคลสามารถเปลี่ยนเพศในเอกสารทางราชการได้สำเร็จจริง ชีวิตประจำวันของคนข้ามเพศจึงยังเต็มไปด้วยอุปสรรค

---

ร่างกฎหมายใหม่: ความหวังที่ยังรออยู่

ในปี 2023–2024 กระทรวงยุติธรรมเวียดนามได้เผยแพร่ ร่างกฎหมายยืนยันเพศ (Gender Affirmation Law / Gender Reassignment Law) ซึ่งมีรายละเอียดที่มากกว่าเดิมและถูกออกแบบมาเพื่อปิดช่องว่างที่กฎหมายแพ่งทิ้งไว้:

• ผู้ยื่นคำขอต้องมีอายุอย่างน้อย 18 ปี (หรือ 16–18 ปีถ้ามีความยินยอมจากผู้ปกครอง)

• ต้องได้รับการวินิจฉัยภาวะ "Gender Dysphoria" อย่างเป็นทางการจากแพทย์ที่ได้รับการรับรอง

• ต้องได้รับ "ใบรับรองการเปลี่ยนเพศ (gender recognition certificate)" จากหน่วยงานรัฐจึงจะสามารถไปเปลี่ยนเอกสารราชการได้

• ร่างกฎหมายยังกล่าวถึงการรับรองสิทธิทางสุขภาพ เช่น การเข้าถึงบริการทางการแพทย์ที่ปลอดภัยและการให้คำปรึกษาทางจิตวิทยา

แม้ร่างกฎหมายนี้จะถูกมองว่าเป็นความหวังครั้งใหม่ แต่จนถึงขณะนี้ยังเป็นเพียงร่างที่อยู่ระหว่างพิจารณาและยังไม่ถูกประกาศใช้จริง ทำให้สถานะของผู้ข้ามเพศในเวียดนามยังคงอยู่ในสภาพ “สิทธิมีบนกระดาษ แต่ชีวิตจริงยังเต็มไปด้วยข้อจำกัด”

---

สถานะปัจจุบัน (2025)

• สิทธิตามกฎหมายหลักมีอยู่แล้ว: ประมวลกฎหมายแพ่งปี 2015 เปิดช่องไว้ตั้งแต่ปี 2017 แต่ยังไม่ถูกใช้จริงในเชิงปฏิบัติ

• ยังไม่มีตัวอย่างสำเร็จจริง: ไม่มีรายงานอย่างเป็นทางการว่ามีใครได้เปลี่ยนเพศในบัตรประชาชนหรือทะเบียนราษฎรแล้ว

• ร่างกฎหมายลูกยังอยู่ระหว่างการพิจารณา: คาดว่าอาจมีผลบังคับใช้ในช่วงปี 2026 หรือหลังจากนั้น

• สิทธิการสมรสเพศเดียวกันยังไม่ถูกยอมรับ: แม้คนข้ามเพศที่เปลี่ยนเพศทางกฎหมายแล้วจะสามารถแต่งงานกับเพศตรงข้ามตามเอกสารได้ แต่คู่รักเพศเดียวกันที่ไม่ได้เปลี่ยนเพศยังถูกกันออกจากสิทธิการสมรส

• ทัศนคติสังคมกำลังเปลี่ยนแปลง: งานวิจัยและการสำรวจความคิดเห็นชี้ว่าคนรุ่นใหม่ในเวียดนามมีแนวโน้มสนับสนุนสิทธิของชุมชน LGBTQ+ มากขึ้น แต่ทัศนคติของสังคมโดยรวมยังมีความอนุรักษนิยมสูง

---

บทสรุป

เรื่องราวของกฎหมายการเปลี่ยนเพศในเวียดนามเป็นภาพสะท้อนของทั้งความก้าวหน้าและความท้าทายที่ดำเนินไปพร้อมกัน:

• ก้าวหน้า: เพราะเวียดนามเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ประกาศสิทธิในการเปลี่ยนเพศในกฎหมายแพ่ง ถือเป็นการยอมรับที่สำคัญในเชิงสัญลักษณ์

• อุปสรรค: การขาดกฎหมายลูก ขั้นตอนปฏิบัติที่ยังไม่ชัดเจน และโครงสร้างสาธารณสุขที่ยังไม่พร้อม ทำให้สิทธิที่มีอยู่ยังไม่สามารถใช้งานได้จริง

สำหรับชุมชนข้ามเพศเวียดนาม ความหวังยังคงฝากไว้กับการผลักดัน “Gender Affirmation Law” และการเปลี่ยนทัศนคติของสังคม หากกฎหมายนี้ถูกบังคับใช้อย่างสมบูรณ์ จะไม่เพียงแต่ทำให้สิทธิเหล่านี้ออกจากกระดาษ แต่ยังอาจเป็นก้าวสำคัญสู่การต่อสู้เพื่อสิทธิที่เท่าเทียมยิ่งขึ้นในอนาคต

ปัญหาของงานวิจัยไทย: จากวัคซีนโควิดถึงวงจรเดิมที่ไม่เคยเปลี่ยน

ช่วงโควิด-19 เป็นบททดสอบครั้งใหญ่ของระบบวิจัยไทย เราได้เห็นมหาวิทยาลัย หน่วยงานรัฐ และสถาบันต่าง ๆ ออกมาประกาศโครงการวัคซีนฝีมือไทยอย่างยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะเป็น ChulaCov19 (mRNA ของจุฬาฯ), วัคซีนใบยาสูบของ Baiya Phytopharm, หรือ NDV-HXP-S ของมหิดลและองค์การเภสัชกรรม

ทุกโครงการถูกนำเสนออย่างอลังการ ผ่านทั้งสื่อกระแสหลักและโซเชียล มีการจัดงานแถลงข่าว มีคำพูดเชิงปลุกใจว่า “วัคซีนไทยก้าวไกล” หรือ “เราจะมีวัคซีนของคนไทยเอง” พร้อมกันนั้นก็เปิดบัญชีรับบริจาคเพื่อสนับสนุนงานวิจัย ประชาชนจำนวนมากที่อยากเห็นประเทศมีวัคซีนของตัวเองก็ร่วมสมทบด้วยความหวัง แต่สุดท้ายแล้ว…ไม่มีวัคซีนตัวไหนที่พัฒนาไปจนถึงขั้นขึ้นทะเบียนใช้จริงในระบบสาธารณสุข ประชาชนไทยทั้งประเทศยังคงต้องพึ่งพาวัคซีนจากต่างประเทศทั้งหมด

วัคซีนโควิดฝีมือไทย: ที่มาที่ไปและผลลัพธ์

เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น ลองไล่เรียงโครงการหลัก ๆ ที่เคยเป็นข่าวใหญ่:

1. ChulaCov19 (mRNA ของจุฬาฯ)

   • พัฒนาโดยคณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ร่วมกับศูนย์วิจัยและบริษัท BioNet-Asia

   • เป็นวัคซีนชนิด mRNA ที่ออกข่าวว่า “ของคนไทยเอง” มีการทดลองในสัตว์และเข้าสู่การทดลองในคนระยะที่ 1/2

   • ผลการวิจัยบางส่วนตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ แต่ไม่เคยเดินหน้าถึงระยะที่ 3 เพื่อขึ้นทะเบียนใช้งานจริง

   • สุดท้ายยังคงเป็นเพียงต้นแบบ ไม่เคยถูกนำมาใช้ในระบบสาธารณสุข

2. วัคซีนใบยาสูบ (Baiya SARS-CoV-2 Vax)

   • พัฒนาโดย Baiya Phytopharm สตาร์ทอัพจากจุฬาฯ ใช้เทคนิคการผลิตโปรตีนไวรัสในใบยาสูบ Nicotiana benthamiana

   • เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ มีการรับบริจาคสนับสนุนจากประชาชน ทดลองในสัตว์และมี Phase 1 กับอาสาสมัครมนุษย์

   • ผลการทดลองรุ่นแรกออกมาว่าภูมิคุ้มกันต่ำ จึงพัฒนารุ่นที่ 2 ต่อ แต่ไม่เคยพัฒนาไปถึงขั้นขึ้นทะเบียนใช้จริง

   • สุดท้ายเงียบหายจากการสื่อสารสาธารณะ

3. NDV-HXP-S (HXP-GPOVac) ของมหิดลและองค์การเภสัชกรรม

   • ใช้ไวรัสไข้หวัดนกดัดแปลงพันธุกรรมเป็นพาหะให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มกัน

   • ได้รับความร่วมมือจากหลายสถาบัน รวมถึงองค์การเภสัชกรรม (GPO)

   • มีการทดลองทางคลินิกระยะต้นและมีผลวิจัยตีพิมพ์ในวารสารระดับนานาชาติ

   • อย่างไรก็ตามก็ไม่สามารถต่อยอดไปถึงระยะ 3 และไม่ถูกนำมาใช้จริงในระบบสาธารณสุขไทย

4. โครงการอื่น ๆ

   • มีการประกาศว่ามีโครงการพัฒนาวัคซีนในไทยมากถึง 20 โครงการ ทั้งแบบโปรตีน, DNA, viral vector และอื่น ๆ

   • แต่ในความเป็นจริงมีเพียงไม่กี่โครงการที่เดินถึงการทดลองในคน ส่วนใหญ่หยุดอยู่ในขั้นแล็บหรือสัตว์ทดลอง

   • ไม่มีโครงการใดไปถึงขั้นขึ้นทะเบียนเพื่อใช้จริงกับประชาชน

วงจรอุบาทว์ของงานวิจัยไทย

นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ หากมองย้อนกลับไป เราจะเห็นว่าปัญหาแบบเดียวกันเกิดซ้ำ ๆ มานานหลายสิบปี:

1. ประกาศโครม ๆ – ทุกครั้งต้องมีการประกาศใหญ่โตเพื่อสร้างภาพลักษณ์ว่า “ไทยก็ทำได้” ให้คนรู้สึกภูมิใจ

2. ทำวิจัยได้ถึงแค่ห้องแล็บหรือการทดลองระยะต้น – ผลลัพธ์อาจถูกตีพิมพ์เป็นบทความวิชาการได้ แต่ยังห่างไกลจากการนำไปใช้จริงในชีวิตประจำวัน

3. ขาดการต่อยอดเชิงอุตสาหกรรม – การวิจัยส่วนใหญ่ไม่ถูกต่อยอดด้วยทุนมหาศาลหรือความร่วมมือจากเอกชน ไม่มี ecosystem ที่ผลักให้งานวิจัยก้าวไปถึงขั้น commercialisation

4. หายเงียบเมื่อเจอของจริง – เมื่อวัคซีนหรือเทคโนโลยีจากต่างประเทศเข้ามา ซึ่งมีคุณภาพดีกว่า ถูกกว่า และปลอดภัยกว่า โครงการไทยก็ถูกพับเก็บเงียบ ๆ ไม่มีการสรุปหรือประกาศยกเลิกอย่างเป็นทางการ

ทำไมมันถึงซ้ำซาก

สาเหตุที่วงจรนี้เกิดซ้ำซาก ไม่ใช่เพราะนักวิจัยไทยไม่เก่ง แต่เพราะระบบที่รายล้อมเต็มไปด้วยข้อจำกัด:

• งบประมาณวิจัยไทย เน้นการเขียนรายงานและตัวชี้วัด มากกว่าผลลัพธ์ที่ใช้งานได้จริง งานจึงมักไปติดอยู่แค่การ “ทำให้เสร็จตามเกณฑ์”

• วัฒนธรรมวิชาการ ให้ความสำคัญกับเครดิต ชื่อเสียง และตำแหน่ง มากกว่าการผลิตผลงานที่มีคุณภาพยั่งยืนและใช้ได้จริง

• ความกลัวความเสี่ยงทางการเมือง หากวัคซีนหรือยาที่พัฒนาภายในถูกนำมาใช้แล้วเกิดปัญหาด้านความปลอดภัย จะไม่มีใครกล้ารับผิดชอบ จึงเลือกนำเข้าของที่พิสูจน์แล้วมากกว่า

• การขาดโครงสร้างต่อยอด เช่น โรงงานผลิต การทดสอบทางคลินิกขนาดใหญ่ และการกระจายสู่ระบบสาธารณสุขไทย ที่ไม่เคยถูกลงทุนอย่างจริงจัง

ไม่ใช่แค่วัคซีน

สิ่งที่เกิดกับวัคซีนโควิด สะท้อนปัญหาเดียวกันกับงานวิจัยไทยแทบทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนายามะเร็ง เครื่องมือแพทย์ เทคโนโลยีการเกษตร หรือแม้แต่โครงการนวัตกรรมในด้านพลังงาน ทุกครั้งจะมีการประกาศอย่างน่าตื่นเต้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราแทบไม่เคยเห็นผลลัพธ์ที่ถูกนำมาใช้จริงในชีวิตคนไทยส่วนใหญ่

ตัวอย่างเช่น งานวิจัยเกี่ยวกับยาต้านมะเร็งที่ถูกกล่าวว่าจะเป็นความหวังใหม่ให้ผู้ป่วย หรือเครื่องมือแพทย์ที่อ้างว่าเป็นนวัตกรรมของไทยเอง สุดท้ายก็จบลงด้วยการทดลองขนาดเล็ก ไม่เคยพัฒนาไปถึงขั้นที่โรงพยาบาลทั่วประเทศนำมาใช้งานจริง จนกลายเป็น pattern เดิม ๆ ที่ประชาชนเริ่มหมดศรัทธา

บทสรุป

ปัญหาของงานวิจัยไทยไม่ใช่เพราะเราขาดคนเก่งหรือไม่มีความรู้ความสามารถ แต่เป็นเพราะเราขาด ระบบต่อยอดที่เข้มแข็ง และขาด เจตจำนงจริงที่จะผลักดันงานวิจัยไปถึงปลายทาง หากระบบยังเป็นเช่นนี้ งานวิจัยไทยก็จะติดอยู่ในวังวน “ประกาศ – ทดลอง – เงียบหาย” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนละครที่ฉายซ้ำทุกยุคทุกสมัย

สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดคือ โอกาสในการสร้างประโยชน์จริงให้กับประชาชนกลับถูกทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย ขณะที่นักวิจัยรุ่นใหม่ที่มีความสามารถก็หมดไฟไปทีละคน เมื่อเห็นว่าความพยายามของพวกเขาไม่เคยถูกผลักดันสู่การใช้งานจริง นี่คือปัญหาเชิงโครงสร้างที่ต้องการการแก้ไขอย่างจริงจัง หากไม่ทำอะไร งานวิจัยไทยก็จะยังคงเป็นเพียง “ข่าวใหญ่ชั่วคราว” ที่หายไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีวันกลายเป็นผลงานที่คนไทยได้ใช้ประโยชน์จริง

ประเทศที่อยุติธรรม กับความทรงจำที่ถูกบังคับให้ลืม

ทุกครั้งที่หันกลับไปมองการเมืองไทย เราจะพบว่ามีร่องรอยบาดแผลที่ไม่เคยถูกเยียวยา ความรุนแรง การเหยียดหยาม การแบ่งขั้ว และการเรียกร้องรัฐประหารซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกทำให้กลายเป็นเรื่องปกติ จนผู้คนเริ่มทำเป็นเหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้น

---

การเมืองของการไม่มี Accountability

พรรคการเมืองใหญ่ ๆ โดยเฉพาะพรรคประชาธิปัตย์ ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้กวักมือเรียกร้องให้เกิดรัฐประหารหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีการยอมรับผิด ไม่มีการขอโทษต่อประชาชน การเมืองแบบไทย ๆ คือการพูดเอาดีใส่ตัว เอาชั่วให้คนอื่น ในขณะที่คนตาย คนเจ็บ และผู้ที่สูญเสียชีวิตปกติสุขในครอบครัวกลับไม่ได้รับการเยียวยาอย่างแท้จริง

---

ดาราและสื่อ: จากผู้ผลักดันการแตกแยก สู่ภาพจำใหม่ที่ขาวสะอาด

ในช่วงวิกฤติการเมือง เสื้อเหลือง เสื้อแดง กปปส. และอื่น ๆ เราเห็นคนดัง ดารา พิธีกร สื่อ ออกมาหนุนข้างใดข้างหนึ่ง บางคนขึ้นเวที บางคนเหยียดคนจน บางคนใช้วาทะที่ผลักให้การปราบปรามเกิดขึ้นง่ายขึ้น แต่วันนี้ พวกเขากลับยืนออกสื่อ ยิ้มแย้มในฐานะนักแสดง นักธุรกิจ หรือ influencer เหมือนไม่เคยมีอดีตที่เปื้อนเลือด

นี่คือสิ่งที่ทำให้ผู้คนจำนวนหนึ่งรู้สึกขมขื่น เพราะการไม่มี accountability ในสังคมไทย ไม่ได้จำกัดอยู่แค่การเมือง แต่ขยายไปถึงคนดังและผู้มีอิทธิพลทางสังคมด้วย

---

ความย้อนแย้งของฝั่งที่เคยอ้างประชาธิปไตย

สิ่งที่ขมขื่นไม่แพ้กัน คือแม้แต่ฝั่งนักการเมืองเสื้อแดงหรือทักษิณเอง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย พอวันหนึ่งกลับเข้าสู่อำนาจ ก็กลายเป็นกลุ่มที่เห็นแก่ประโยชน์ตนเอง ทำอะไรก็ไร้ผลงาน และลืมคนที่เคยลุกขึ้นสู้ให้พวกเขา

• มวลชนที่เคยเสี่ยงชีวิต ถูกลดทอนให้เป็นเพียง “เครื่องมือ” กดดันเพื่อการต่อรองทางการเมือง

• ข้อตกลงและการดีลกับชนชั้นนำ ทำให้การกลับมาของผู้นำบางคนไม่ใช่ชัยชนะของประชาชน แต่เป็นผลประโยชน์เฉพาะกลุ่ม

• ระบบการเมืองไม่ได้ถูกซ่อมแซมจริง แต่กลับเดินซ้ำรอยเดิม

นี่ทำให้ประชาชนที่เคยทุ่มเทความศรัทธา รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง และตอกย้ำว่าประชาธิปไตยไทยยังถูกใช้เป็นเพียง “เครื่องมือ” ของผู้เล่นในเกมอำนาจ

---

ความทรงจำที่ถูกกลบ และการ rewrite ประวัติศาสตร์

สิ่งที่น่ากลัวไม่แพ้กัน คือความพยายาม “ทำให้ลืม”

• กระทู้รายชื่อคนดังที่เคยสนับสนุน กปปส. ใน Pantip หายไปทีละกระทู้

• เนื้อหาที่กล่าวถึงการเมืองช่วงนั้นถูกกดลง archive

• คนรุ่นใหม่ถูกเล่าให้ฟังแค่เพียงว่า “สังคมไทยเคยแตกแยก” โดยไม่บอกว่าใครเป็นผู้ก่อ ใครได้ประโยชน์ และใครต้องเจ็บปวด

นี่คือการลบความทรงจำทางการเมือง (political memory erasure) ที่ทำให้บาดแผลถูกซุกไว้ใต้พรม และสังคมก็เดินหน้าต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

---

ทำไมบางคนถึงลืมไม่ได้

เพราะมันไม่ใช่แค่ความต่างทางความคิด แต่มันคือชีวิตจริงของผู้คน

• มีคนถูกยิงตาย มีบ้านถูกเผา มีครอบครัวแตกสลาย

• มีคนจนถูกตราหน้าว่า “โง่ ซื้อเสียง” ทั้งที่เขาแค่เลือกในสิ่งที่ตอบโจทย์ชีวิต

• มีผู้ชุมนุมถูกผลักดันให้กลายเป็น “ผู้ร้าย” ของชาติ

คนที่ผ่านสิ่งเหล่านี้มา จึงไม่อาจทำใจให้ลืมได้ง่าย ๆ และเมื่อเห็นผู้ที่เคยเป็นต้นเหตุยังคงยืนออกสื่ออย่างไม่สะทกสะท้าน มันก็ยิ่งตอกย้ำความอยุติธรรมในสังคมไทย

---

บทสรุป

สังคมไทยกำลังอยู่ในสภาวะที่ accountability หายไปจากระบบ ความจริงถูกบิดเบือน ความทรงจำถูกบังคับให้เลือนหาย ดาราและสื่อที่เคยผลักดันการแตกแยกกลับมายืนอยู่แถวหน้าเหมือนไม่เคยทำอะไรผิด และนักการเมืองที่เคยอ้างประชาธิปไตยก็กลับใช้มวลชนเป็นเพียงเครื่องมือไม่ต่างกัน

คนที่เจ็บปวดจึงยังคงอัดอั้น ไม่ใช่เพราะเกลียดชังอย่างไร้เหตุผล แต่เพราะสังคมนี้ไม่เคยทำให้ความจริงปรากฏ และไม่เคยทำให้คนที่ก่อเรื่องต้องรับผิดชอบอย่างแท้จริง.

Timeline พรรคประชาธิปัตย์ vs. ประชาธิปไตยไทย

2489 – การก่อตั้ง

• ก่อตั้ง 6 เม.ย. 2489 หลังการอภิวัฒน์ 2475 โดย ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช และกลุ่มอนุรักษ์นิยม

• ช่วงนั้นเกิดกรณี “ตะโกนในโรงหนัง” ใส่ร้ายปรีดีว่า “ฆ่าในหลวง” มีการโยงถึง ส.ส. ปชป. (นายเลียง ไชยกาล) → ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ถูกมองว่า ใช้ข่าวลือทำลายคู่แข่งทางการเมือง

2490 – รัฐประหารจอมพลผิน

• หลังรัฐประหาร 2490 ที่โค่นรัฐบาลปรีดี ปชป. “อยู่ร่วม” กับรัฐบาลใหม่ และมีส่วนได้อำนาจในสภา

• ฝ่ายวิชาการบางคนจึงมองว่า พรรคนี้ “เกิดและเติบโตบนซากของรัฐประหาร”

2516–2519

• พรรคอยู่ฝ่ายขวา สนับสนุนจอมพลถนอม–ประภาสบางช่วง

• หลัง 6 ตุลา 2519 พรรคเข้าร่วมรัฐบาลธานินทร์ (ที่มาจากการแต่งตั้งภายหลังรัฐประหาร) → ถูกวิจารณ์ว่า เอื้อซ้ำให้ระบอบเผด็จการอยู่รอด

2534 – รัฐประหารสุจินดา

• ปชป. ภายใต้ ชวน หลีกภัย ตอนแรก เข้าร่วมรัฐบาลสุจินดา ที่มาจากรัฐประหาร 2534 → ทำให้ถูกมองว่า “ร่วมมือกับคณะ รสช.”

• แต่ต่อมา พรรคถอนตัวและได้คะแนนบวกตอนพฤษภา 2535 (ชวนขึ้นเป็นนายกฯ หลังเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ) → พยายามเอาดีใส่ตัวว่าตัวเอง “ฝั่งประชาธิปไตย”

2549 – รัฐประหารโค่นทักษิณ

• ปชป. บอยคอตเลือกตั้ง เม.ย. 2549 → ทำให้สถานการณ์ทางการเมืองล่มและเปิดทางให้รัฐประหาร 19 กันยา

• หลังรัฐประหาร พรรคลงเลือกตั้งภายใต้รัฐธรรมนูญที่ คมช. เขียน → ถูกวิจารณ์ว่า เป็นพรรคที่รับรองผลรัฐประหาร

2551 – ศาลยุบพรรคไทยรักไทย / พลังประชาชน

• หลังกลุ่มพันธมิตรฯ ปิดสนามบิน–โค่นรัฐบาลสมัคร/สมชาย

• ปชป. ได้จัดตั้งรัฐบาล โดยมี “งูเห่า” จากพลังประชาชนย้ายมา → ถูกวิจารณ์ว่า ฉวยโอกาสจากม็อบนอกสภา

2556–2557 – กปปส. และรัฐประหารประยุทธ์

• สุเทพ เทือกสุบรรณ (อดีตเลขาฯ ปชป.) ลาออกมานำ กปปส. ล้มรัฐบาลยิ่งลักษณ์

• แกนนำ ปชป. จำนวนมากขึ้นเวที กปปส. (อภิสิทธิ์, อิสสระ ฯลฯ) → ชัดเจนว่าพรรค “เกาะขบวนการล้มเลือกตั้ง”

• ผลคือรัฐประหาร 22 พ.ค. 2557 ของ คสช. → ปชป. ถูกตราว่า กวักมือเรียกรัฐประหาร

หลัง 2557 – อยู่ใต้ คสช.

• พรรคไม่คัดค้านรัฐประหาร แถมบางคนทำงานร่วมกับรัฐบาล คสช. (เช่น องอาจ คล้ามไพบูลย์, อภิสิทธิ์ ใช้ท่าที “เลือกทางประชาธิปไตย” แต่ไม่ลงถนนต้าน)

• ถูกวิจารณ์ว่า “ทำปากดี แต่จริง ๆ อยู่สบายใต้เผด็จการ”

2562 – รัฐบาลประยุทธ์

• ตอนหาเสียง อภิสิทธิ์เคยประกาศ “ไม่เอาประยุทธ์”

• แต่หลังเลือกตั้ง พรรคกลับเข้าร่วมรัฐบาลประยุทธ์ (อุตตม–สมคิดถูกเขี่ยออก เปิดทางให้ ปชป.ได้เก้าอี้เกษตร/พาณิชย์)

• ถูกโจมตีว่าพรรค “กลับคำ เอาดีใส่ตัว เอาชั่วให้คนอื่น”

---

สรุปภาพรวม

1. ตลอดเส้นทาง 2489–ปัจจุบัน ปชป.มักอยู่ฝ่ายที่ “ได้ประโยชน์” จากการรัฐประหาร หรือบรรยากาศที่ล้มรัฐบาลเลือกตั้ง

2. เวลารัฐประหารผ่านไป พรรคมักสร้างภาพว่า “เราเป็นฝ่ายประชาธิปไตย” (เช่น ตอนพฤษภา 35)

3. คำวิจารณ์หลักคือ: “กวักมือเรียกทหาร แล้วเอาดีใส่ตัว” ซึ่งทำให้ฐานเสียงของพรรคค่อย ๆ หดหาย จนปัจจุบันเหลือแค่กลุ่มอนุรักษ์นิยมดั้งเดิมในภาคใต้

วิเคราะห์ครม.ใหม่ 19 กันยายน 2568 : รายชื่อรัฐมนตรี และวีรกรรมที่ถูกพูดถึง

เอกสารนี้อิงรายชื่อ "ครม.อนุทิน 1" ตามราชกิจจานุเบกษา 19 ก.ย. 2568 และข่าวหลักหลายสำนัก (ไทยรัฐ, มติชน, ประชาชาติ, Reuters, SpringNews, Hfocus)

เมื่อวันที่ 19 กันยายน 2568 มีการโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งคณะรัฐมนตรีชุดใหม่ นำโดยนายอนุทิน ชาญวีรกูล เรามาดูกันว่ามีใครบ้าง และแต่ละคนมีประเด็นหรือข้อครหาใดที่เคยเป็นข่าว

---

รายชื่อรัฐมนตรีว่าการและประเด็นที่เกี่ยวข้อง (พร้อมข่าวเพิ่มเติม)

1. อนุทิน ชาญวีรกูล — นายกรัฐมนตรี และ รมว.มหาดไทย

• ถูกวิจารณ์อย่างหนักเรื่องการบริหารจัดการวัคซีนโควิด-19 โดยเฉพาะซิโนแวค และคำพูด “ไม่ฉีดไฟเซอร์ให้หมอ”

• ข่าวร้องเรียนว่าใช้ถนนสาธารณะเป็นรันเวย์สำหรับอากาศยาน แต่ศาล รธน.ไม่รับคำร้อง

• มีข้อกล่าวหาพรรคภูมิใจไทยพัวพัน “ฮั้ว ส.ว.” แม้เจ้าตัวปฏิเสธ

• ป.ป.ช. เปิดเผยทรัพย์สินเมื่อพ้นตำแหน่งรัฐบาลก่อน พบเกือบ 4,000 ล้านบาท

2. พิพัฒน์ รัชกิจประการ — รมว.คมนาคม

• ถูกตรวจสอบทรัพย์สินมูลค่าสูงจาก ป.ป.ช. แม้ไม่ถึงที่สุด

• ครอบครัวทำธุรกิจท่องเที่ยว จึงถูกจับตาเรื่องผลประโยชน์ทับซ้อน

• มีกรณีตรวจสอบการซื้อตึก SKYY9 โดยสำนักงานประกันสังคม (ประมาณ 7,000 ล้านบาท)

• ปลัดแรงงานในยุคเขาถูกสอบสวนข้อกล่าวหาเรื่องการบริหาร สปส.

• เคยสั่งชุดเฉพาะกิจตรวจจับแรงงานต่างด้าวผิดกฎหมาย

3. ร.อ. ธรรมนัส พรหมเผ่า — รองนายกรัฐมนตรี และ รมว.เกษตรและสหกรณ์

• คดียาเสพติดออสเตรเลีย ถูกจำคุกและส่งกลับไทย

• ถูกล้อจากคำพูด “มันคือแป้ง”

• ข้อสงสัยเรื่องปริญญาเอกปลอม

• ข่าวเชื่อมโยงธุรกิจสลากและเครือข่ายการเมืองท้องถิ่น

4. สุชาติ ชมกลิ่น — รองนายกรัฐมนตรี และ รมว.ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม

• ถูกวิจารณ์ว่าขาดผลงานสมัยเป็น รมว.แรงงาน

• ข่าวโยงกลุ่มทุนและธุรกิจท้องถิ่นพัทยา

5. พล.อ. ณัฐพล นาคพาณิชย์ — รมว.กลาโหม

• เคยมีบทบาทใน คสช. และการรัฐประหาร 2557

• ถูกวิจารณ์เรื่องความเป็นกลางทางการเมือง

6. อรรถพล ฤกษ์พิบูลย์ — รมว.พลังงาน

• อดีต CEO ปตท. ถูกตั้งคำถามเรื่องโปร่งใสโครงการใหญ่

• มีประวัติเป็นกรรมการ KBANK และ CPAXT ก่อนลาออกเพื่อเลี่ยงผลประโยชน์ทับซ้อน

• ถูกจับตาว่าเป็นคนนอกที่ถูกดึงเข้ามาบริหารด้านพลังงาน

7. ศุภจี สุธรรมพันธุ์ — รมว.พาณิชย์

• เคยถูกวิจารณ์ช่วงบริหารเครือดุสิตธานี ผลประกอบการไม่ดี

• แต่ไม่พบข่าวอื้อฉาวใหญ่โต

8. สีหศักดิ์ พวงเกตุแก้ว — รมว.การต่างประเทศ

• อดีตปลัดกระทรวง เคยถูกมองว่าใกล้ชิดกลุ่มอำนาจเก่า

• ไม่พบคดีเสียหายสำคัญ

9. อรรถกร ศิริลัทธยากร — รมว.ท่องเที่ยวและกีฬา

• ข่าวพัวพันการเมืองท้องถิ่นในอีสาน

• ยังไม่มีคดีร้ายแรง

10. อัครา พรหมเผ่า — รมว.พัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์

• น้องชายธรรมนัส ถูกจับตาเรื่องเครือญาติ

• มีข่าวพัวพันการเมืองท้องถิ่น

11. สุรศักดิ์ พันธ์เจริญวรกุล — รมว.อว.

• ข่าวข้อพิพาทผลประโยชน์ท้องถิ่นในอีสาน

• ยังไม่มีคดีใหญ่

12. นฤมล ภิญโญสินวัฒน์ — รมว.ศึกษาธิการ

• โฆษกรัฐบาลสมัยประยุทธ์ ถูกวิจารณ์ว่าแก้ต่างจนเกินจริง

• ข่าวข้อสงสัยทรัพย์สินครอบครัว

13. พัฒนา พร้อมพัฒน์ — รองนายกรัฐมนตรี และ รมว.สาธารณสุข

• ถูกวิจารณ์ว่าพัวพันทุนการเมืองท้องถิ่น

• มีชื่อในข้อครหาการจัดซื้อจัดจ้าง แม้ไม่ถึงศาล

14. ธนกร วังบุญคงชนะ — รมว.อุตสาหกรรม

• อดีตโฆษกรัฐบาล วิจารณ์ว่าแก้ต่างมากกว่าทำงาน

• เคยถูกตั้งคำถามเรื่องคุณสมบัติ

15. ตรีนุช เทียนทอง — รมว.แรงงาน

• สมัยเป็น รมว.ศึกษาธิการ ถูกวิจารณ์ว่าไร้ผลงานชัดเจน

• ครอบครัวในสระแก้วถูกตั้งข้อสงสัยเรื่องผลประโยชน์การเมือง

16. ซาบีดา ไทยเศรษฐ์ — รมว.วัฒนธรรม

• มาจากตระกูลการเมืองใหญ่

• มีข่าวโยงเครือญาติในหลายพรรค แต่ยังไม่มีคดี

17. ไชยชนก ชิดชอบ — รมว.ดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม

• ตระกูลการเมืองบุรีรัมย์ ถูกวิจารณ์ว่าได้อำนาจเพราะบ้านใหญ่

• ข่าวโยงการผูกขาดการเมืองท้องถิ่น

18. พล.ต.ท. รุทธพล เนาวรัตน์ — รมว.ยุติธรรม

• อดีตรอง ผบ.ตร. เคยถูกตรวจสอบบางคดี แต่ไม่ถูกตัดสินผิด

• ข่าวเชื่อมโยงการเมืองสมัยรับราชการ

19. เอกนิติ นิติทัณฑ์ประภาส — รองนายกรัฐมนตรี และ รมว.คลัง

• อดีตอธิบดีกรมสรรพากร ถูกจับตาเรื่องการปฏิรูปภาษี

• ยังไม่พบคดีอื้อฉาวถึงที่สุด แต่มีแรงเสียดทานเชิงนโยบายสูง

---

ข่าวเพิ่มเติมเกี่ยวกับโผ ครม.

• มีรายงานว่า รายชื่อ ครม. มีบางคนที่ถูก ป.ป.ช. ชี้มูลความผิดทุจริต (ปี 2565) เรื่องการใช้งบประมาณ แต่ยังไม่เปิดชื่อแน่ชัด

• พรรคประชาชนประกาศว่าพร้อมเปิดเอกสารลับจาก ป.ป.ช. เพื่อชี้ว่ามีบุคคลใน ครม. ใหม่ที่เคยถูกชี้มูลทุจริต

• มีข่าวลือว่าบางชื่ออาจถูกตรวจสอบคุณสมบัติซ้ำ แม้ประกาศในราชกิจจาฯ แล้ว

---

สรุปภาพรวม

• คนที่มีประเด็นอื้อฉาวหนักที่สุด: ธรรมนัส พรหมเผ่า (คดียา, ปริญญาเอก)

• กลุ่มที่ถูกวิจารณ์เชิงผลประโยชน์และความโปร่งใส: อนุทิน, สุชาติ, อรรถพล, ไชยชนก, พัฒนา, พิพัฒน์

• กลุ่มที่ข่าวอื้อฉาวยังเบาบาง: ศุภจี, สีหศักดิ์, ซาบีดา

ค่าไฟฟ้าไทย: ถ้าไม่ขึ้นรายได้ ค่าไฟควรเป็นเท่าไหร่?

สืบเนื่องจาก blog ก่อนหน้า เรื่องค่าไฟ เทียบกับรายได้

ค่าไฟฟ้ากับค่าครองชีพ: คนไทยจ่ายแพงหรือถูก เมื่อเทียบกับโลก?

บทนำ

ทุกครั้งที่สังคมถกเถียงกันเรื่องค่าไฟ คำถามหนึ่งที่ตามมาคือ “จริง ๆ แล้วค่าไฟไทยแพงหรือถูก?” หลายคนอาจจะอ้างว่าเมื่อดูตัวเลขเปล่า ๆ แล้ว ไทยยังจ่ายค่าไฟถูกกว่ายุโรปหรืออเมริกา แต่ในอีกมุมหนึ่ง ถ้ามองลึกลงไปถึงกำลังซื้อและรายได้เฉลี่ยต่อหัว เราอาจจะพบว่าคนไทยกำลังเผชิญภาระค่าไฟที่สูงกว่าที่ควรจะเป็น การเปรียบเทียบที่แท้จริงจึงไม่ใช่แค่การมองที่ “ราคาไฟต่อหน่วย” แต่ต้องพิจารณาว่า คนไทยต้องทำงานกี่นาทีเพื่อจ่ายค่าไฟ 1 หน่วย (1 kWh) และถ้าใช้มาตรฐานประเทศพัฒนาแล้วหรือประเทศเอเชียรายได้สูงเป็นเกณฑ์ เราจะเห็นว่าค่าไฟไทย “ควรจะเป็น” เท่าไหร่ เพื่อให้สอดคล้องกับรายได้และค่าครองชีพจริง ๆ

---

ค่าไฟปัจจุบันในไทย

• ค่าไฟเฉลี่ยไทย: 3.98 บาท/หน่วย (รอบ ก.ย.–ธ.ค. 2568 มี Ft ใหม่ ทำให้ราคารวมอยู่ราว 3.94–3.95 บ./หน่วย)

• รายได้เฉลี่ย: 15,738 บาท/เดือน หรือราว 2.63 ดอลลาร์/ชม. (อิงจากการทำงาน 173 ชม./เดือน)

• เวลาในการทำงานเพื่อจ่ายไฟ 1 หน่วย: ≈ 2.63 นาที (ที่ 3.98 บ./หน่วย); หรือ ≈ 2.61 นาที (ที่ 3.95 บ./หน่วย)

เมื่อนำตัวเลขนี้ไปเทียบกับประเทศพัฒนาแล้วที่ใช้เวลาเพียง 0.3–0.9 นาทีต่อหน่วย จะเห็นว่าคนไทยต้องทุ่มเวลาในการทำงานมากกว่าหลายเท่าเพื่อจ่ายไฟฟ้าในปริมาณเดียวกัน

---

เวอร์ชันที่ 1: เทียบกับประเทศพัฒนาแล้ว (G7/OECD)

ในกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว เช่น สหรัฐฯ แคนาดา เยอรมนี อังกฤษ ฝรั่งเศส หรือออสเตรเลีย เวลาที่ต้องใช้ในการทำงานเพื่อจ่ายค่าไฟเฉลี่ยอยู่ที่ ≈ 0.55 นาทีต่อหน่วย เท่านั้น (อิงค่าเฉลี่ยจากชุดประเทศตัวอย่าง: สหรัฐฯ, แคนาดา, ออสเตรเลีย, ฝรั่งเศส, เยอรมนี, อังกฤษ) เมื่อเทียบกับไทยที่ 2.9 นาที จะเห็นความเหลื่อมล้ำชัดเจน

• ถ้าคนไทยควรจ่ายในสัดส่วนเดียวกัน: ค่าไฟไทยควรอยู่ที่ ≈ 0.83 บาท/หน่วย

• เทียบกับปัจจุบันที่ 3.98 บาท: ไทยจ่ายแพงเกินไป ≈ +377%

• กล่าวอีกแบบ ค่าไฟไทยควร “ถูกลง ≈79%” เพื่อให้สมดุลกับรายได้แบบประเทศพัฒนาแล้ว

---

เวอร์ชันที่ 2: เทียบกับเอเชียรายได้สูง (ญี่ปุ่น, เกาหลีใต้, สิงคโปร์)

หากเปรียบเทียบกับประเทศเอเชียที่ค่าครองชีพสูงและมีรายได้เฉลี่ยสูง ได้แก่ ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ และสิงคโปร์ จะพบว่าค่าเฉลี่ยเวลาทำงานต่อไฟ 1 หน่วยอยู่ที่ ≈ 0.70 นาที ซึ่งยังต่ำกว่าของไทยเกือบ 4 เท่า

• ถ้าคนไทยควรจ่ายในสัดส่วนเดียวกัน: ค่าไฟไทยควรอยู่ที่ ≈ 1.06 บาท/หน่วย

• เทียบกับปัจจุบันที่ 3.98 บาท: ไทยจ่ายแพงเกินไป ≈ +275%

• หรือพูดได้ว่า ค่าไฟไทยควร “ถูกลง ≈73%” เพื่อให้ใกล้เคียงกับมาตรฐานของภูมิภาค

---

มุมมองที่ได้จากการเปรียบเทียบ

จากการคำนวณทั้งสองเวอร์ชัน จะเห็นได้ว่าค่าไฟไทยในปัจจุบัน ไม่แพงในเชิงราคาป้าย เพราะต่ำกว่ายุโรปและอเมริกา แต่เมื่อเทียบกับรายได้จริง คนไทยกลับต้องเสียเวลาและแรงงานมากกว่าหลายเท่า นี่คือการสะท้อนว่า ค่าแรงและรายได้ของไทยยังอยู่ในระดับที่ต่ำมากเมื่อเทียบกับค่าครองชีพและประเทศเพื่อนบ้าน

ค่าไฟที่ “ควรจะเป็น” หากเทียบกับมาตรฐานโลก ควรอยู่เพียง ≈ 0.83–1.06 บาท/หน่วย เท่านั้น ซึ่งต่ำกว่าปัจจุบันถึง 3–5 เท่า ความจริงข้อนี้ชี้ว่า ปัญหาที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ค่าไฟแพงเกินไป แต่คือรายได้ไทยที่ต่ำเกินไป ส่งผลให้ค่าใช้จ่ายพื้นฐานอย่างพลังงานกลายเป็นภาระหนัก

---

ข้อสรุป

แม้เราจะเห็นข่าวบ่อย ๆ ว่าประเทศไทยมีค่าไฟที่ถูกกว่ายุโรปหรืออเมริกา แต่ถ้ามองในแง่ “กำลังซื้อ” คนไทยกำลังจ่ายค่าไฟที่หนักกว่ามาตรฐานโลก 3–5 เท่า การแก้ไขปัญหาในระยะยาวจึงไม่ใช่การบังคับให้ค่าไฟถูกลงอย่างเดียว เพราะนั่นอาจบิดเบือนต้นทุนที่แท้จริงของพลังงานและระบบไฟฟ้า แต่สิ่งสำคัญกว่าคือ การยกระดับรายได้และผลิตภาพแรงงาน ให้สูงขึ้น เพื่อให้สมดุลกับค่าครองชีพและต้นทุนจริงของการใช้ชีวิต

กล่าวให้เข้าใจง่าย ๆ: ถ้ารายได้ไทยไม่ขยับขึ้น ค่าไฟที่สะท้อนความเป็นจริงควรอยู่ราว 0.75–1.02 บาท/หน่วย ไม่ใช่เกือบ 4 บาทอย่างทุกวันนี้ นั่นหมายความว่า ปัญหาหลักไม่ใช่ตัวเลขค่าไฟในบิล แต่คือ โครงสร้างรายได้ของคนไทยที่ยังไม่สอดคล้องกับมาตรฐานโลก.

การประท้วง 'Unite the Kingdom': จุดเดือดของปัญหาผู้อพยพและเสรีภาพในการพูดในอังกฤษ

วันนี้เราจะมาพูดถึงเหตุการณ์ที่กำลังเป็นประเด็นร้อนในสหราชอาณาจักร นั่นคือการประท้วงครั้งใหญ่ชื่อว่า "Unite the Kingdom" ที่เกิดขึ้นในกรุงลอนดอนเมื่อวันที่ 13 กันยายน 2025 การชุมนุมนี้ไม่ใช่แค่การเดินขบวนธรรมดา แต่เป็นสัญญาณบ่งชี้ถึงความแตกแยกทางสังคม การเมือง และวัฒนธรรมที่สะสมมานานในอังกฤษ บล็อกนี้จะนำเสนอที่มาที่ไป สิ่งที่เกิดขึ้น สาเหตุ และผลกระทบอย่างรอบด้าน เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจภาพรวมของสถานการณ์ โดยอ้างอิงข้อมูลจากแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือ

---

บทนำ: เหตุการณ์ที่จุดประกายความขัดแย้ง

วันที่ 13 กันยายน 2025 เป็นการชุมนุมครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งของอังกฤษในยุคปัจจุบัน ผู้คนจำนวนมากเดินทางมารวมตัวกันในใจกลางกรุงลอนดอน เพื่อเรียกร้องให้ "รวมชาติ" (Unite the Kingdom) การประท้วงนี้จัดโดย Tommy Robinson (ชื่อจริง Stephen Yaxley-Lennon) นักกิจกรรมขวาจัดที่ต่อต้านการตรวจคนเข้าเมืองและอิสลามอย่างเปิดเผย

ตำรวจเมโทรโพลิแทน (Met Police) ประเมินผู้เข้าร่วมราว 110,000–150,000 คน ซึ่งถือว่าใหญ่โตมากสำหรับการชุมนุมแนวขวาจัด แต่ไม่ถึง “ล้านคน” ตามที่บางกระแสโซเชียลมีเดียอ้าง การชุมนุมเริ่มต้นอย่างสงบ แต่จบลงด้วยความรุนแรง ตำรวจบาดเจ็บ 26 นาย (4 นายบาดเจ็บสาหัส เช่น ฟันหัก จมูกหัก) และมีการจับกุม 25–140 คน โดยส่วนใหญ่ถูกตั้งข้อหาความรุนแรงและครอบครองอาวุธ ขณะเดียวกันมีกลุ่ม Stand Up to Racism ราว 5,000 คนออกมาเคาน์เตอร์โปรเทสต์ ต่อต้านการเหยียดเชื้อชาติและฟาสซิสต์

---

ที่มาที่ไป: ปัญหาที่สะสมมานาน

1. การอพยพผิดกฎหมายและสวัสดิการสังคม
   ปี 2024–2025 มีผู้อพยพผิดกฎหมายและผู้ลี้ภัยเกือบ 111,000 คน ข้ามช่องแคบอังกฤษด้วยเรือเล็ก ส่วนใหญ่มาจากตะวันออกกลาง แอฟริกา และเอเชียใต้ รัฐบาลต้องใช้งบประมาณราว £4.7 พันล้านต่อปี เพื่อจัดหาที่พักโรงแรม อาหาร และเงินช่วยเหลือรายสัปดาห์ แม้จะคิดเป็นเพียง 0.3–0.5% ของงบรัฐบาล แต่ถูกมองว่าเป็นภาระหนักในช่วงเศรษฐกิจฝืดเคือง

2. Brexit และความคาดหวังที่ไม่เป็นจริง
   การโหวต Brexit ปี 2016 เคยถูกขายว่าเป็นการ "คืนการควบคุมชายแดน" แต่เกือบสิบปีผ่านไป ปัญหาผู้อพยพยังไม่ถูกแก้ ทำให้ความไม่พอใจยิ่งสะสม

3. นโยบายพรรคแรงงานและ Islamophobia
   พรรคแรงงานชนะเลือกตั้งปี 2024 และสัญญาจะจัดการ backlog ผู้ลี้ภัย 90,000 ราย รวมถึงยกเลิกแผนส่งผู้ลี้ภัยไปรวันดา ขณะเดียวกัน นโยบายภายในพรรคเกี่ยวกับการต่อต้าน Islamophobia ถูกฝ่ายขวาตีความว่าเป็นการ “ปิดปาก” วิจารณ์ศาสนา

4. อาชญากรรมและกรณีตัวอย่าง
   เหตุอาชญากรรมที่โยงกับผู้อพยพ เช่น คดีข่มขืนโดยผู้ขอลี้ภัยในฤดูร้อน 2025 ถูกหยิบมาเป็นสัญลักษณ์ แม้สถิติของ Home Office ชี้ว่าผู้อพยพไม่ได้ก่ออาชญากรรมมากกว่าคนอังกฤษโดยเฉลี่ย แต่ภาพจำบางคดีได้ถูกใช้ปลุกกระแส

5. เสรีภาพในการพูด vs Hate Speech
   อังกฤษมีกฎหมายควบคุมคำพูดที่ยุยงให้เกิดความเกลียดชัง (Public Order Act 1986 / Racial and Religious Hatred Act 2006) แต่เส้นแบ่งกับการวิจารณ์ปกติไม่ชัดเจน ทำให้ผู้คนกลัวว่าจะถูก “ปิดปาก” เมื่อพูดถึงประเด็นอิสลาม

---

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันประท้วง

• ขบวนเริ่มจาก Stamford Street ใกล้สะพานวอเตอร์ลู ไปถึง Whitehall

• ผู้เข้าร่วมมีทั้งคนผิวขาว ดำ เอเชีย ละติน และตะวันออกกลาง ถือธงชาติอังกฤษและป้ายต่อต้าน “Islamophobia law”

• ผู้ปราศรัยมีทั้งในอังกฤษและต่างประเทศ เช่น วิดีโอของ Elon Musk (เรียกสภาว่า “clown world”), Jordan Peterson นักจิตวิทยาแคนาดา, Éric Zemmour นักการเมืองขวาจัดฝรั่งเศส และ Petr Bystron จาก AfD เยอรมนี

• เหตุการณ์บานปลายเมื่อผู้ชุมนุมบางส่วนพยายามฝ่าแนวกั้น ปะทะกับตำรวจและ counter-protest มีการขว้างปาขวดและพลุ

---

มุมมองรอบด้าน

• รัฐบาล: นายกฯ Keir Starmer ประณามความรุนแรงและการเหยียดเชื้อชาติ แต่ย้ำว่าการประท้วงโดยสันติเป็นสิทธิ์ในสังคมประชาธิปไตย

• สื่อ: BBC, Reuters, NPR และ Al Jazeera เรียกการชุมนุมว่า "far-right rally" ทำให้ผู้สนับสนุนกล่าวหาว่าสื่อบิดเบือน ขณะที่ GB News นำเสนอเชิงเห็นใจมากกว่า

• ฝ่ายต่อต้านการเหยียด: กลุ่ม Stand Up to Racism เห็นว่าการชุมนุมสะท้อนอันตรายของการเหมารวมผู้อพยพและมุสลิม

• มุสลิมและผู้อพยพ: หลายเสียงย้ำว่าไม่ใช่ทุกคนก่อปัญหา ผู้ลี้ภัยตัวจริงผ่านการคัดกรองเข้มงวดและมีส่วนช่วยสังคม

• ประชาชนทั่วไป: เหตุการณ์นี้สะท้อนความกังวลร่วมกันในยุโรป เช่น เยอรมนี ฝรั่งเศส เนเธอร์แลนด์ ที่เจอแรงกดดันด้านผู้อพยพเช่นเดียวกัน

---

ผลกระทบและความหมาย

• แรงกดดันเชิงนโยบาย: รัฐบาลอาจถูกบีบให้เข้มงวดขึ้น เช่น ส่งตัวผู้ยื่นลี้ภัยจาก “ประเทศปลอดภัย” กลับ หรือเลิกใช้โรงแรมเลี้ยงผู้อพยพ

• การเมืองอังกฤษ: การประท้วงตอกย้ำการกลับมาของขบวนการฝ่ายขวา และอาจถูกใช้เป็นฐานเสียงในการเลือกตั้งครั้งต่อไป

• สังคมที่แตกแยก: ความขัดแย้งระหว่าง “free speech” กับ “hate speech” ยังคงเป็นโจทย์ใหญ่ ว่าจะรักษาสมดุลได้อย่างไร

---

สรุป

การประท้วง Unite the Kingdom ไม่ใช่แค่การเดินขบวนเรื่องผู้อพยพ แต่เป็นกระจกสะท้อนวิกฤตตัวตนของอังกฤษ: ระหว่างความเป็นสังคมเปิดกับความมั่นคง ระหว่างเสรีภาพกับการควบคุมความเกลียดชัง และระหว่างการเมืองฝ่ายซ้ายกับฝ่ายขวาที่ห่างเหินกันมากขึ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นบอกเราว่า ปัญหาผู้อพยพเป็นชนวนหลัก แต่ความไม่พอใจต่อรัฐบาลและความกังวลเรื่องเสรีภาพในการพูดคือเชื้อเพลิงที่ทำให้ไฟลุกโชน จนกลายเป็นการประท้วงครั้งใหญ่ที่ทั้งอังกฤษและโลกต้องจับตามอง

ทำไมเราถึงชอบไอดอลวัยรุ่นเด็กๆ แนวญี่ปุ่น (และใกล้เคียง)

เวลาที่เราดูคลิปการแสดงสด หรือ MV ของไอดอลญี่ปุ่นน่ารัก ๆ หลายคนอาจรู้สึกว่ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความสุขที่เกิดขึ้นนั้นใกล้เคียงกับเวลาที่เราเห็นลูกหมาหรือลูกสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่น่ารักจนอดยิ้มไม่ได้ คำถามคือ ทำไมปรากฏการณ์นี้ถึงเกิดขึ้น? ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เราเห็นนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่สมองและหัวใจกลับตอบสนองคล้ายกัน บทความนี้จะพาไปเจาะลึกทั้งด้านชีววิทยา จิตวิทยา สังคมวิทยา รวมถึงมานุษยวิทยาและเศรษฐศาสตร์วัฒนธรรม เพื่ออธิบายว่าทำไมไอดอลวัยรุ่นญี่ปุ่นถึงสามารถทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและฟินได้พอ ๆ กับสัตว์เลี้ยงสุดน่ารัก

---

🧠 มุมชีววิทยาและประสาทวิทยา: สมองเมื่อเจอ “ความน่ารัก”

สมองของมนุษย์ไม่ได้เพียงรับภาพแล้วจบ แต่จะตีความผ่านเครือข่ายระบบประสาทที่เกี่ยวพันกับความสุขและการอยู่รอด:

• Reward System (Nucleus Accumbens + VTA)
  เมื่อเห็นไอดอลสดใส ระบบรางวัลของสมองจะปล่อย dopamine ทำให้รู้สึกมีความสุข คล้ายเวลาที่เราได้รับอาหารอร่อย ๆ หรือเสียงหัวเราะจากเพื่อน

• Amygdala
  ส่วนนี้มักทำงานกับความกลัว แต่เมื่อเจอสิ่งที่ดูปลอดภัยและอ่อนโยน เช่น ไอดอลที่ยิ้มหวาน → amygdala จะลดการเตือนภัย ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย

• Prefrontal Cortex
  สมองส่วนหน้าช่วย “ตีตรา” ความรู้สึกว่า นี่คือสิ่งที่ดีและน่าไว้ใจ → เปิดทางให้วงจรความสุขทำงานแบบเต็มกำลัง

• Oxytocin และ Endorphin
  ในบรรยากาศคอนเสิร์ต การได้อยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ส่งเสียงเชียร์ร่วมกัน สมองจะหลั่ง oxytocin (ฮอร์โมนความผูกพัน) และ endorphin (สารแห่งความสุข) เพิ่มเข้าไปอีกชั้น

กล่าวได้ว่า ความสุขจากการดูไอดอลคือการรวมตัวกันของกลไกชีววิทยาที่มนุษย์ใช้เพื่อเสริมสร้างความปลอดภัย ความสัมพันธ์ และแรงจูงใจ

---

👶 มุมจิตวิทยา: Baby Schema และความรู้สึกอยากดูแล

นักจิตวิทยา Konrad Lorenz เคยอธิบายแนวคิด “Kindchenschema” หรือ Baby Schema ว่า ลักษณะทางกายภาพบางอย่าง เช่น ตาโต หัวเล็ก หน้าใส เสียงสูงใส จะกระตุ้นสัญชาตญาณการดูแลปกป้องโดยอัตโนมัติ

• ลูกหมา: ตาโต หูยาว ขนฟู → สมองสั่งว่า “น่าปกป้อง”

• ไอดอลญี่ปุ่น: หน้าเล็ก ตาโต เสียงสดใส บุคลิกน่าทะนุถนอม → สมองใช้วงจรเดียวกัน

นี่คือเหตุผลที่เมื่อเห็นไอดอลวัยรุ่นทำท่าทางน่ารัก เราจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกนี้ไม่ได้มาจากเหตุผลเชิงตรรกะ แต่จากการทำงานเชิงอัตโนมัติของสมอง

---

🎭 มุมสังคมวิทยา: ไอดอลในฐานะวัฒนธรรมและความสัมพันธ์

ปรากฏการณ์ไอดอลไม่ได้หยุดอยู่แค่ความน่ารัก แต่ยังสะท้อนโครงสร้างทางสังคมและวัฒนธรรมด้วย:

• Parasocial Relationship
  การติดตามไอดอลผ่านสื่อทำให้เกิด “ความสัมพันธ์จำลอง” เรารู้สึกสนิทใจ ทั้งที่จริง ๆ ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ตรง ความผูกพันนี้เสริมสร้างความสุขและทำให้แฟนรู้สึกว่าตนเองมีที่ยืนในสังคมเล็ก ๆ

• Collective Joy
  คอนเสิร์ตหรือแฟนมีตคือพื้นที่ที่แฟน ๆ หลายพันคนสร้างความสุขพร้อมกัน เสียงกรี๊ดและเพนไลท์กลายเป็นเครื่องมือเชื่อมโยงทางสังคม → ทำให้เกิดการปล่อยสารแห่งความสุขแบบหมู่คณะ

• Cultural Coding ของ “คาวาอี้”
  ญี่ปุ่นสร้างความหมายให้กับ “คาวาอี้ (可愛い)” มากกว่าคำว่าน่ารัก มันคือความอ่อนโยน ความไร้เดียงสา และความปลอดภัย การบริโภควัฒนธรรมไอดอลจึงเท่ากับการเสพ “พื้นที่ปลอดภัยเชิงสัญลักษณ์” ที่ทำให้เราคลายความเครียดจากโลกภายนอก

---

🌏 มุมมานุษยวิทยาและเศรษฐศาสตร์วัฒนธรรม: ไอดอลในฐานะสินค้า

ไอดอลไม่ได้เป็นเพียงปรากฏการณ์ความบันเทิง แต่ยังสะท้อน การจัดระบบทางเศรษฐกิจและสังคม ที่ตั้งใจผลิตและขาย “ความน่ารัก” เป็นสินค้า อุตสาหกรรมไอดอลญี่ปุ่นถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นระบบ ตั้งแต่การคัดเลือกเด็กฝึก การสร้างภาพลักษณ์ที่ตอบโจทย์ baby schema การจัดการด้านสื่อ ไปจนถึงการตลาดเชิงอารมณ์ที่ทำให้แฟน ๆ รู้สึกมีส่วนร่วมและอยากสนับสนุนต่อเนื่อง

• ไอดอล = ผลิตภัณฑ์ทางวัฒนธรรมที่ออกแบบเพื่อสร้างคุณค่าทางเศรษฐกิจ

• แฟนคลับ = ผู้บริโภคที่ไม่ได้เพียงซื้อเพลง แต่ยังลงทุนทางอารมณ์ ซื้อสินค้าพ่วง บัตรจับมือ หรือการโหวตในงานประกวด

• บริษัท = ผู้จัดการระบบที่แปลง “ความน่ารัก” ให้กลายเป็นมูลค่าเชิงพาณิชย์และเชิงสังคม

สิ่งเหล่านี้ทำให้โลกของไอดอลไม่ได้เป็นเพียงความเพลิดเพลิน แต่ยังเป็น ระบบเศรษฐกิจเชิงวัฒนธรรม ที่มีผลต่อทั้งตัวศิลปินและผู้บริโภค

---

🐶 vs 🎤 ลูกหมา กับ ไอดอลญี่ปุ่น: ความสุขที่ทับซ้อนและแตกต่าง

สิ่งที่เหมือนกัน:

• ทั้งสองอย่างกระตุ้น dopamine และสร้างความสุขผ่าน reward system

• ทั้งคู่เข้ากับ instinct การปกป้องจาก baby schema

• ทั้งลูกหมาและไอดอลต่างทำให้ใจสงบและลดความเครียด

ลูกหมา:

• สร้างความสุขจากการสัมผัสตรง กอด เล่น ลูบหัว

• ความรักที่บริสุทธิ์ ไม่ปรุงแต่ง ไม่มีเงื่อนไข

• ความสัมพันธ์เชิงกายภาพที่จริงแท้

ไอดอลญี่ปุ่น:

• ความสุขที่ถูกออกแบบผ่านดนตรี ศิลปะ และการตลาด

• ความสัมพันธ์ที่เป็น parasocial ไม่ได้สัมผัสตรงแต่รู้สึกใกล้ชิด

• เสริมด้วย collective joy และวัฒนธรรมคาวาอี้

• เชื่อมโยงกับระบบเศรษฐกิจวัฒนธรรมที่ผลิตและจำหน่ายความน่ารัก

สรุปคือ ลูกหมาให้ “ความสุขตามธรรมชาติ” ส่วนไอดอลญี่ปุ่นให้ “ความสุขเชิงวัฒนธรรม เศรษฐกิจ และสังคม” แต่กลไกสมองที่ตอบสนองคือวงจรเดียวกัน

---

✨ บทสรุปเชิงปัญญาชน

การที่เราชื่นชอบไอดอลวัยรุ่นญี่ปุ่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นผลลัพธ์จาก ชีววิทยา จิตวิทยา สังคมวิทยา มานุษยวิทยา และเศรษฐศาสตร์วัฒนธรรม ที่มาบรรจบกัน สมองมนุษย์ถูกตั้งโปรแกรมให้รักความน่ารัก (biological imperative) จิตใจถูกขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกอยากปกป้อง (psychological instinct) สังคมและวัฒนธรรมสร้างกรอบให้ความน่ารักกลายเป็น “ภาษาสังคม” (sociological coding) และระบบเศรษฐกิจทำให้ความน่ารักถูกแปลงเป็นสินค้า (cultural economy)

ดังนั้นเวลาที่คุณรู้สึกหัวใจพองโตเมื่อดูไอดอลญี่ปุ่น มันสะท้อนทั้งธรรมชาติของมนุษย์ โครงสร้างวัฒนธรรม และระบบเศรษฐกิจร่วมสมัย เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า ความน่ารักไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่คือพลังที่ผูกโยงชีววิทยา จิตใจ สังคม และเศรษฐกิจเข้าด้วยกัน และนี่อาจเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้โลกของไอดอลยังคงสดใหม่ มีเสน่ห์ และมีอิทธิพลอย่างต่อเนื่องในระดับสากล

การประท้วงในเนปาล 2025: จากการแบนโซเชียลสู่การล่มสลายของรัฐบาล และบทเรียนเปรียบเทียบกับไทย

จุดเริ่มต้น: การแบนโซเชียลเป็นชนวน

กันยายน 2025 เนปาลต้องเผชิญกับการประท้วงครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายปี เมื่อรัฐบาลประกาศแบนแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียที่คนส่วนใหญ่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็น Facebook, WhatsApp, Instagram, TikTok หรือ YouTube โดยให้เหตุผลว่าเป็นมาตรการควบคุมข่าวลวงและการยุยงปลุกปั่น แต่ในมุมของประชาชน โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ Gen Z การแบนเหล่านี้คือการ “ปิดปาก” และ “ยึดอาวุธทางวัฒนธรรมและการสื่อสาร” ของพวกเขาไปในทันที

ไม่กี่ชั่วโมงหลังประกาศแบน ถนนสายหลักในกาฐมาณฑุและเมืองใหญ่ต่าง ๆ เต็มไปด้วยผู้ชุมนุมนับหมื่น ความโกรธที่สะสมมานานจากปัญหาคอร์รัปชัน การเมืองที่ไม่มั่นคง เศรษฐกิจที่ติดหล่ม และโอกาสทางสังคมที่ไม่เท่าเทียม ถูกปลดปล่อยออกมาในคราวเดียว การชุมนุมจึงไม่ได้เป็นเพียงการต่อต้านการแบน แต่กลายเป็นสัญลักษณ์ของการต่อต้านโครงสร้างเก่าที่ถูกมองว่าล้มเหลว

---

ความรุนแรงและการเสียชีวิต

ตำรวจและฝ่ายความมั่นคงตอบโต้ด้วยการใช้กำลังอย่างเข้มข้น ทั้งแก๊สน้ำตา กระสุนยาง และสุดท้ายคือกระสุนจริง เสียงปืนดังกลางเมืองหลวง ภาพผู้ชุมนุมล้มลงกับพื้นสร้างแรงสะเทือนใจให้คนทั้งประเทศ สื่อรายงานว่ามีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 19 ราย บาดเจ็บนับร้อย รัฐบาลถูกวิจารณ์อย่างหนักว่ากำลังผลักประเทศเข้าสู่เส้นทางสงครามกลางเมืองอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ต่างจากหลายประเทศคือ เนปาลเลือก “หยุด” ก่อนที่เลือดจะไหลนองไปกว่านี้ เพียงไม่กี่วันหลังจากเหตุการณ์ นายกฯ K. P. Sharma Oli ประกาศลาออก รัฐบาลยกเลิกคำสั่งแบนโซเชียลมีเดีย และสัญญาว่าจะชดเชยครอบครัวผู้เสียชีวิต จัดการรักษาผู้บาดเจ็บโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย พร้อมตั้งคณะกรรมการสอบสวน การเลือกถอยนี้แม้ทำให้รัฐบาลสูญเสียอำนาจ แต่สามารถหยุดยั้งความสูญเสียไม่ให้ลุกลามเป็นหลักร้อยหรือพันศพได้

---

ปัจจัยลึก: วรรณะ ศาสนา และเศรษฐกิจ

การแบนโซเชียลอาจเป็นชนวน แต่เชื้อไฟที่ทำให้การประท้วงรุนแรงมีรากฐานจากโครงสร้างสังคมที่สั่งสมมานาน:

• ระบบวรรณะ: แม้กฎหมายยกเลิกแล้ว แต่การแบ่งชนชั้นยังฝังลึกในสังคม ชนชั้นสูงอย่าง Brahmin–Chhetri ยังครองตำแหน่งสำคัญทางการเมือง ส่วนชนกลุ่มน้อยและ Dalit มักถูกกีดกันไม่ให้เข้าถึงโอกาส

• ศาสนาและอัตลักษณ์: เนปาลเป็นรัฐฆราวาสตั้งแต่ปี 2008 แต่กว่า 80% ของประชากรเป็นฮินดู ความพยายามดึงประเทศกลับไปเป็นรัฐฮินดูจึงสร้างแรงต้านจากพุทธ มุสลิม และชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ

• เศรษฐกิจที่เปราะบาง: คนหนุ่มสาวจำนวนมากว่างงาน ต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศ เงินโอนกลับบ้านคิดเป็นเกือบ 25% ของ GDP ประเทศถูกมองว่าไม่สามารถมอบอนาคตที่มั่นคงให้กับคนรุ่นใหม่ได้

เมื่อความไม่พอใจจากหลายด้านถูกรวมเข้าด้วยกัน การประกาศแบนโซเชียลจึงเป็นเหมือนการจุดไม้ขีดบนกองเชื้อเพลิงขนาดใหญ่

---

ทำไมเนปาลหยุดที่ 19 ศพ?

คำถามที่หลายคนสงสัยคือ เหตุใดการประท้วงที่ดุเดือดเช่นนี้จึงหยุดที่ผู้เสียชีวิต 19 ศพ ไม่บานปลายเหมือนในหลายประเทศ คำตอบคือ:

1. รัฐบาลรีบถอย: นายกฯ ลาออก ยกเลิกแบน และประกาศมาตรการเยียวยาโดยเร็ว

2. บทบาทกองทัพ: จากที่ตำรวจยิงตรง ๆ ช่วงแรก กองทัพถูกส่งลงมาเพื่อควบคุมเคอร์ฟิวและโชว์กำลัง แทนที่จะเดินหน้าปราบปรามต่อ

3. กลยุทธ์ผู้ประท้วง: หลังเห็นการเสียชีวิต พวกเขาเปลี่ยนวิธีการสู่การจัดแฟลชม็อบและกดดันทางสัญลักษณ์แทนการปะทะตรง

4. บทเรียนสงครามกลางเมือง: เนปาลเคยผ่านสงคราม Maoist 1996–2006 มีคนตายกว่าหมื่น รัฐและกองทัพจึงรู้ดีว่าหากเดินหน้าปราบแบบไม่ถอย ประเทศอาจกลับไปสู่วังวนเลือดอีกครั้ง

---

เปรียบเทียบกับไทย: บทเรียนจากปี 2553

หากเปรียบเทียบกับไทย ปี 2553 ที่การชุมนุมของ “คนเสื้อแดง” บริเวณราชประสงค์ เห็นได้ถึงความต่างอย่างชัดเจน:

• รูปแบบการชุมนุม: เสื้อแดงปักหลักยืดเยื้อ มีเวที มีแนวป้องกัน รัฐมองว่าเป็นการยึดพื้นที่ ต้องเข้ายึดคืนด้วยกำลัง

• การตอบโต้รัฐ: มีการประกาศ “พื้นที่กระสุนจริง” ใช้พลซุ่มยิง และปฏิบัติการทางทหารเต็มรูปแบบ → ผลคือมีผู้เสียชีวิตถึง 99 ศพ และบาดเจ็บอีกนับพัน

• ท่าทีรัฐบาล: รัฐบาลขณะนั้นไม่ถอย แม้ถูกกดดันอย่างหนัก เชื่อว่าการรักษาอำนาจและความมั่นคงสำคัญกว่าการหยุดเลือด

• ผลลัพธ์: ม็อบถูกสลาย แต่ความแตกแยกฝังลึก เกิดบาดแผลทางประวัติศาสตร์ และปูทางสู่รัฐประหารปี 2557

ตรงกันข้าม เนปาลเลือกถอยตั้งแต่ต้น ยอมเสียรัฐบาลเพื่อรักษาชีวิตคนไว้

---

ทำไมไทยไม่เหมือนเนปาล

หากวิเคราะห์ในเชิงโครงสร้าง จะพบว่าการตอบสนองของรัฐไทยและเนปาลแตกต่างกันอย่างชัดเจน แม้ทั้งสองประเทศต่างเผชิญแรงกดดันจากการประท้วงครั้งใหญ่ก็ตาม

• โครงสร้างอำนาจไทยแข็งแรงและเชื่อมโยงแน่นแฟ้นกว่า: กองทัพ ชนชั้นนำ และศาล ทำงานสอดประสานกันอย่างมีประสิทธิภาพ รัฐบาลจึงมั่นใจว่าตนสามารถควบคุมสถานการณ์ได้โดยไม่จำเป็นต้องถอย และยังสามารถใช้เครื่องมือทางกฎหมายหรือกลไกอื่น ๆ สนับสนุนการดำเนินการได้อย่างต่อเนื่อง

• การสร้างภาพและ framing ของรัฐ: การชุมนุมของคนเสื้อแดงถูกตีกรอบว่าเป็นภัยต่อความมั่นคง โดยเฉพาะการกล่าวอ้างเรื่อง “ชายชุดดำ” หรือกลุ่มผู้ก่อการร้ายที่แฝงตัวเข้ามา ทำให้การใช้กำลังรุนแรงมีความชอบธรรมในสายตาของผู้สนับสนุนรัฐบาลและชนชั้นกลางจำนวนหนึ่ง

• ฐานทางสังคมและการเมืองที่ต่างกัน: ไทยในปี 2553 มีชนชั้นกลางและคนเมืองที่ยังยืนอยู่ฝั่งรัฐบาลจำนวนมาก จึงทำให้รัฐกล้าตัดสินใจใช้กำลัง ขณะที่ในเนปาล รัฐบาลอ่อนแรง ถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก และขาดฐานสนับสนุนที่มั่นคง เมื่อความกดดันเพิ่มขึ้นจึงเลือกถอยเพื่อหลีกเลี่ยงการลุกลาม

กล่าวได้ว่า ไทยเลือก “สู้จนถึงที่สุด” เพราะมั่นใจว่าระบบอำนาจยังคงเหนียวแน่น ขณะที่เนปาลเลือก “ถอยเพื่อเอาชีวิตรอด” ของทั้งรัฐบาลและประชาชน เนื่องจากไม่มั่นใจในเสถียรภาพของตนเองและไม่ต้องการเสี่ยงให้ประเทศกลับเข้าสู่สงครามกลางเมือง

---

วันนี้: สีเสื้อจางหาย แต่บาดแผลยังคงอยู่

กว่าทศวรรษหลังเหตุการณ์ปี 2553 เรื่อง “แดง–เหลือง” ค่อย ๆ จางหายไปจากเวทีสาธารณะ กลายเป็นการเมืองยุคเก่าที่คนรุ่นใหม่ไม่รู้สึกอินหรือมีส่วนร่วมอีกต่อไป ประเด็นหลักในปัจจุบันขยับไปอยู่ที่ เสรีภาพ สิทธิประชาชน การปฏิรูปโครงสร้าง และปัญหาปากท้อง ขบวนการเยาวชนในไทยช่วงปี 2563 เป็นต้นมาใช้โซเชียลมีเดียเป็นเครื่องมือหลักในการจัดตั้งและสื่อสาร เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเนปาลเมื่อปี 2025 สะท้อนว่าคนรุ่นใหม่ในทั้งสองประเทศต่างหันไปใช้รูปแบบการเคลื่อนไหวที่ทันสมัยและเชื่อมโยงกันข้ามพรมแดน

ในขณะที่ไทยยังเผชิญกับบาดแผลจากเหตุการณ์ 99 ศพ เนปาลเองก็มีบาดแผลใหม่จากผู้เสียชีวิต 19 ราย แม้จำนวนจะต่างกัน แต่ทั้งสองประเทศต่างต้องเผชิญกับคำถามเดียวกันว่า รัฐควรให้ความสำคัญกับ “การรักษาอำนาจ” หรือ “การปกป้องชีวิตประชาชน” มากกว่ากัน

---

บทเรียนร่วม

• บทเรียนจากเนปาล: การถอยอาจทำให้รัฐบาลล่ม แต่สามารถรักษาชีวิตประชาชนไว้ได้ และช่วยป้องกันไม่ให้ประเทศตกสู่ความขัดแย้งรุนแรงเหมือนในอดีต

• บทเรียนจากไทย: การเดินหน้าปราบปรามอย่างไม่ยอมถอย แม้อาจสร้างเสถียรภาพชั่วคราว แต่กลับทิ้งบาดแผลลึกในสังคม ทำให้เกิดวงจรแห่งความไม่ไว้วางใจ และเปิดทางให้รัฐประหารเกิดซ้ำ

---

สรุป

การประท้วงในเนปาลปี 2025 แสดงให้เห็นว่าชนวนเล็ก ๆ อย่างการแบนโซเชียลสามารถขยายกลายเป็นวิกฤตระดับชาติได้หากสังคมสะสมความไม่พอใจมานาน ไม่ว่าจะเป็นปัญหาคอร์รัปชัน ความเหลื่อมล้ำ หรือการเมืองที่ไม่มั่นคง ความแตกต่างที่สำคัญคือ เนปาลเลือกที่จะหยุดความรุนแรง แม้ต้องแลกด้วยการล่มสลายของรัฐบาล ขณะที่ไทยในปี 2553 เลือกเดินหน้าปราบปรามจนเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่

ทั้งสองกรณีนี้คือบทเรียนที่ยังสะท้อนมาจนถึงปัจจุบันว่า เมื่อรัฐเผชิญการประท้วงครั้งใหญ่ ระหว่าง การรักษาอำนาจ กับ การรักษาชีวิตประชาชน สิ่งที่รัฐเลือกจะไม่เพียงกำหนดชะตากรรมของรัฐบาลชุดนั้น แต่ยังส่งผลยาวไกลต่อทิศทางของประเทศในอีกหลายทศวรรษข้างหน้า.

เกมการเมืองไทย: จากการเปลี่ยนตัวนายกฯ วันนี้ ถึงอนาคตที่อาจเกิดขึ้น

การเมืองไทยกำลังเข้าสู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออีกครั้ง เมื่อเกิดกระแสเปลี่ยนตัวนายกรัฐมนตรี โดยชื่อที่ถูกผลักดันขึ้นมาและแทบจะกลายเป็นความจริงแล้วคือ “อนุทิน ชาญวีรกูล” หัวหน้าพรรคภูมิใจไทย นักการเมืองที่ถูกวางตัวในฐานะผู้เล่นสำคัญของกระดานนี้มานาน

คำถามใหญ่คือ — ทำไมอนุทินถึงมั่นใจกล้าเดินเกมใหญ่? ทำไมถึงดูแน่ใจว่าจะไม่สะดุดแม้เพื่อไทยพยายามยื่นยุบสภา? และอนาคตที่เหลืออยู่ราว 2 ปีของรัฐบาลนี้จะเดินไปในทิศทางไหน? หากมองให้ลึกลงไป การเปลี่ยนตัวนายกฯครั้งนี้ไม่ใช่เพียงการสลับเก้าอี้ แต่คือการปรับโครงสร้างอำนาจที่สะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบการเมืองไทยที่แท้จริง

---

1. เรื่องโกหกที่คนเชื่อ และความจริงที่ถูกมองข้าม

ตลอดช่วงที่ผ่านมา มักมี narrative ที่ถูกผลิตซ้ำจนคนจำนวนไม่น้อยเข้าใจผิด เช่นว่า

1. เพื่อไทยสามารถยุบสภาได้ → แต่ในความจริง อำนาจยุบสภาเป็นสิทธิของนายกรัฐมนตรีที่อยู่ในตำแหน่งเท่านั้น พรรคการเมืองไม่มีสิทธิยื่นเอง และถ้านายกฯถูกศาลสั่งหยุดปฏิบัติหน้าที่ ก็หมดสิทธิทันที

2. นายกฯใหม่จะอยู่ได้เพียง 4 เดือน → เป็นการตีความที่ลดทอนความจริง เพราะรัฐธรรมนูญไม่ได้กำหนดระยะเวลาใด ๆ การยุบสภาขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของนายกฯฝ่ายเดียว จะยืดไปเป็นปีหรือมากกว่านั้นก็เป็นไปได้ หากยังคงรักษาฐานสนับสนุนได้

สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า คนจำนวนไม่น้อยคิดว่าตัวเองเข้าใจเกม แต่ความจริงกลับถูกครอบงำด้วยการเล่าเรื่องที่ไม่สอดคล้องกับข้อเท็จจริง

---

2. อนุทิน: การเดินเกมที่ไม่เสี่ยงเปล่า

อนุทินไม่ใช่คนที่ยอมเสี่ยงเดินหมากใหญ่โดยไม่มีหลักประกัน การเสนอตัวเป็นนายกฯครั้งนี้สะท้อนว่าเขามี สัญญาณสนับสนุนจากผู้คุมเกมหลังม่าน ที่เพียงพอให้มั่นใจว่าจะไม่ล้มกลางทาง เพราะหากถูกตัดเกมกลางคัน จะเท่ากับเสียทั้งทุน เสียหน้า และเสียเครือข่ายการเมืองที่สร้างมา

นี่คือเหตุผลว่าทำไมการปัดตกเรื่องยุบสภาจึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นผลของดีลที่ถูกออกแบบมาแล้ว เพื่อเปิดทางให้เขาขึ้นมาถือธงนำโดยไม่สะดุด

---

3. พรรคส้ม: ผู้แพ้ในเกมที่กติกาล็อก

แม้พรรคประชาชน (หรือพรรคส้ม) จะครองใจคนรุ่นใหม่และได้คะแนนเสียงมหาศาล แต่ก็เหมือนถูกขังอยู่ในกรงที่กติกาออกแบบไว้:

• ศาลรัฐธรรมนูญและองค์กรอิสระสามารถใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือยุบหรือสกัดได้ทุกเมื่อ

• ส.ว.ไม่เคยเปิดทางให้

• อำนาจยุบสภาอยู่ในมือนายกฯ ไม่ใช่ในมือฝ่ายค้าน

ผลคือ คะแนนดิบมหาศาลไม่สามารถแปลงเป็นอำนาจจริงได้ และฐานคะแนนก็ไม่ขยายเพราะขาดงบประมาณท้องถิ่นหรืออำนาจแต่งตั้งข้าราชการ ซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการสร้างฐานเสียงในระบบการเมืองไทย

ต่อให้เลือกใช้วิธีใด — อภิปรายไม่ไว้วางใจ ลงถนน หรือแม้แต่ดีลใต้โต๊ะ — ผลลัพธ์ก็แทบไม่เปลี่ยนเกมหลักได้ เพราะสนามแข่งขันถูกออกแบบให้พวกเขาแพ้ตั้งแต่ต้น

---

4. ดีลเก่าหมดค่า ดีลใหม่มาแทน

• เพื่อไทย เคยเป็นตัวแสดงหลักเพราะดีลกับผู้คุมกติกาหลังม่าน แต่เวลานี้ดีลนั้นหมดอายุลง และพรรคถูกบีบให้กลายเป็นผู้เล่นสมทบ

• ภูมิใจไทย ขึ้นมาเป็นตัวเลือกใหม่ที่น่าเชื่อถือกว่า และพร้อมทำงานตามที่กำหนด

• ส้ม ถูกกันออกไปตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะได้คะแนนเท่าไร ก็ไม่ถูกรวมเข้ามาอยู่ในดีล

นี่คือความจริงอันเจ็บปวดว่า ประชาชนโหวตให้ตายก็สู้ดีลลับไม่ได้ เพราะระบบไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้ประชาชนเป็นเจ้าของอำนาจ แต่เพื่อให้เป็นเพียงผู้ชมในเกมที่ถูกจัดฉากไว้แล้ว

---

5. Scenario: ถ้าอนุทินอยู่จนครบวาระที่เหลือ (2 ปี)

ปีแรก: ตั้งหลักและเก็บแต้ม

• รัฐบาลผสม น้ำเงิน + แดง เกิดขึ้น เพื่อไทยถูกลดบทบาทเป็นแค่พรรคสมทบ

• นโยบายหลัก: กัญชาการแพทย์, งบท้องถิ่น, สาธารณสุข, ถนน โรงพยาบาล

• ผลักดันการท่องเที่ยว Wellness / Medical Tourism เพื่อดึงรายได้เข้าประเทศ

• ขยาย Free Zone ดึงทุนจีน-อาหรับ เสริมเศรษฐกิจ

• พรรคส้มเจอแรงกดดันจากคดี อาจถึงขั้นยุบพรรคหรือตัดสิทธิ์แกนนำ

ปีที่สอง: บล็อกคู่แข่งและเตรียมเลือกตั้ง

• ใช้กฎหมายพิเศษ เช่น 112 และกฎหมายไซเบอร์เพื่อจำกัดฝ่ายค้าน

• กระจายงบท้องถิ่นอย่างมีเป้าหมาย เพื่อซื้อใจฐานเสียงก่อนเลือกตั้ง

• ประชานิยมจัดหนัก: บัตรสวัสดิการเวอร์ชันใหม่, Mega Project, โครงการหมู่บ้านสุขภาพ

• ใช้อำนาจควบคุมข้าราชการและ กกต. เพื่อจัดการสนามเลือกตั้งให้มั่นใจว่าไม่สะดุด

นโยบายที่จะเห็นชัด:

• สุขภาพและการแพทย์ (ต่อยอดจากเครดิตเดิม)

• กัญชาเสรีในกรอบควบคุมมากขึ้น

• ประชานิยมที่จับต้องได้จริง เช่น เงินอุดหนุนตรงถึงชุมชน

• การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่เชื่อมโยงกับทุนต่างชาติ โดยเฉพาะจีนและอาหรับ

• คุมเข้มเสรีภาพทางการเมืองและออนไลน์ เพื่อปิดทางเสียงวิจารณ์

---

6. เลือกตั้งรอบหน้า (2027)

เมื่อครบวาระรัฐบาล โฉมหน้าการเลือกตั้งที่เป็นไปได้คือ:

• ภูมิใจไทย → ได้เปรียบอย่างมหาศาล อาจคว้าที่นั่งเกิน 150 ขึ้นไป เป็นแกนนำตั้งรัฐบาลต่อ

• เพื่อไทย → ฐานเสียงลดลงเหลือราว 80–100 ที่นั่ง และอาจต้องแตกพรรคใหม่เพื่อเอาตัวรอด

• ส้ม → ถ้าไม่โดนยุบ ยังได้คะแนนดิบสูงสุด แต่ระบบเลือกตั้งทำให้ที่นั่งเหลือไม่เกิน 120 ถ้าโดนยุบก็ต้องตั้งพรรคใหม่ ซึ่งเสียต้นทุนเวลาและทรัพยากร

• พรรคเล็ก → กลายเป็นเศษคะแนนที่ถูกดูดเข้าร่วมรัฐบาลน้ำเงินเพื่อสร้างเสียงข้างมาก

สมการรัฐบาลหลังเลือกตั้ง → อนุทินยังคงได้เปรียบ เพราะมีทั้งงบประมาณ ทุนทางการเมือง และสัญญาณสนับสนุนจากผู้คุมเกมหลังม่าน

---

7. ผลลัพธ์ที่ประชาชนต้องเผชิญ

ประชาชนอาจได้รับผลประโยชน์ระยะสั้น เช่น โครงการแจกเงิน งบท้องถิ่น หรือโครงสร้างพื้นฐานใหม่ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่การเปลี่ยนโครงสร้างอำนาจที่แท้จริง การเลือกตั้งยังเป็นเพียงพิธีกรรมเพื่อสร้างภาพประชาธิปไตย ขณะที่ผู้คุมเกมหลังม่านยังคงเป็นผู้ตัดสินชี้ขาดว่าใครจะได้ครองเก้าอี้

ผลลัพธ์คือความผิดหวังซ้ำซาก: ประชาชนได้สิทธิเลือกตั้ง แต่ไม่ได้สิทธิเลือกผู้นำจริง ๆ

---

บทสรุป

สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่คือการเมืองไทยในรูปแบบที่เล่นซ้ำมาไม่รู้กี่ยุคสมัย: ประชาชนเลือกใครก็เลือกไป แต่ผู้ที่จะได้นั่งเก้าอี้นายกฯจริง ๆ คือตัวเลือกที่ระบบคัดสรรไว้แล้ว

การเปลี่ยนตัวนายกฯครั้งนี้จึงไม่ใช่การปฏิรูปหรือการก้าวไปข้างหน้า แต่คือการปรับสมดุลใหม่ระหว่างพรรคการเมืองกับอำนาจหลังม่าน เพื่อสร้างเสถียรภาพตามที่ผู้มีอำนาจต้องการ และถ้า scenario เดินตามที่คาด อนุทินอาจกลายเป็น “ประยุทธ์เวอร์ชันใหม่” ที่อยู่จนครบวาระ และพร้อมต่อยอดเพื่อเตรียมเข้าสู่วาระใหม่ด้วยความมั่นใจ

---