ไอ้โทรศัพท์มืออถือ หรือโทรศัพท์เคลื่อนที่ ที่ไม่ค่อยมีใครเรียก
เป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เข้าถึงคนได้ทุกระดับจริงๆ
ไม่น่าเชื่อว่ามีคนยอมจ่ายเงินเท่ากับหรือมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือน
หรือแม่แต่เท่ากับสองสามเดือน เพื่อซื้อโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใช้เท่ๆ
ทั้งๆ ที่ไม่เคยใช้ความสามารถอย่างอื่นเลย ยกเว้นกดปุ่มโทรออกกับวางสาย...
...
ผมเองผ่านมือถือมาไม่กี่เครื่อง
นับเป็นเดชะบุญแล้วที่ไม่มีเงินพอ และสมัยก่อนมือถือไม่ถูกบ้าคลั่งอย่างทุกวันนี้
ไม่งั้นผมคงจะหมดเนื้อหมดตัวไปมากกว่านี้
สมัยก่อนผมใช้ PCT Buddy ด้วยซ้ำ ใช้อยู่สามปีกว่าได้
ใช้มือถือเป็นเครื่องสำรองไว้รับสายตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีสี่
จนกระทั่งทำงานเป็นเรื่องเป็นราว ถึงได้เปลี่ยนมือถือเต็มตัว
ค่ายแรกที่ใช้คือ Dtac เติมเงิน
แล้วก็เปลี่ยนมาใช้ Orange(สมัยนั้น) รายเดือน นาทีละสองบาท
และเปลี่ยนมาใช้ Hutch รายเดือน จนปัจจุบัน
นั่นคือ ผมเคยเปลี่ยนเบอร์มือถือแค่สามเบอร์เท่านั้น
...
และผมก็มักมีเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ
อย่างเช่น
- ผมกับแฟนเคยกดโทรออกมาชนกันกลางอากาศ คือโทรออกหากันเวลาเดียวกัน จนทำให้โทรไม่ติดทั้งคู่ สองสามรอบ เกินสิบครั้ง
- คนมักโทรมาหาผมในตอนที่ผมไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ มากสุดตอนฉี่ รองมาตอนอึกับอาบน้ำ และตอนมือเลอะๆ
- ผมเป็นพวกหาเรื่องคุยโทรศัพท์ไม่ค่อยจะเป็น ถ้าอยู่ต่อหน้าคุยได้ แต่ถ้าเป็นโทรศัพท์เงียบแต้บ
- ผมไม่ค่อยเปลี่ยนเบอร์มือถือบ่อยนัก เบอร์หนึ่งสามปีขึ้น แต่ก็มักมีเพื่อนที่ยังพยายามโทรหาผมด้วยเบอร์เก่าๆ อยู่เสมอ
- ถ้าคิดจะโทรหาผม การโทรเข้ามือถือ กับโทรศัพท์บ้าน มีอัตราการรับสายน้อยพอๆ กัน
...
และทุกวันนี้ เพราต้องโทรเข้ามือถือแฟนทุกวัน
แถมยังเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีโปรถูกๆ ให้เลือกด้วย
จะหลอกให้แฟนติดเบอร์บ้านใหม่ไว้คุยกันก็ไม่ยอมซะงั้น
เลยยิ่งทำให้ผมไม่สามารถจะเปลี่ยนโปรหรือค่ายผู้ให้บริการได้เลย
สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมเปลี่ยนเบอร์ได้ตอนนี้คือ Hutch ยกเลิกโปรของผมเท่านั้น
นั่นคือ ยกเลิกวันไหน ผมก็ซื้อเครื่องใหม่เปลี่ยนเบอร์วันนั้นเลย
คือง้างรอมาโดยตลอด เป็นลูกค้าที่ไร้ความจงรักภักดีต่อแบรนด์อย่างที่สุด
แค่เรื่องมือถือก็มีเรื่องให้เล่าเป็นพงศาวดารเหมือนกันนิเรา...
อีกซักสิบปี เรื่องคงจะยาวกว่านี้ ไว้รวมเล่มขาย... เนอะ...
ไม่มีความคิดเห็น:
ไม่อนุญาตให้มีความคิดเห็นใหม่