ตัวอย่างเช่น:
1. ค่าครองชีพและการบริการที่ถูกกว่า: คนต่างชาติที่มีรายได้สูงในประเทศของตนเอง เช่น คนทำงานที่มีรายได้ในประเทศตะวันตก สามารถมาท่องเที่ยวในประเทศไทยและได้รับประสบการณ์ที่ดีได้ในราคาที่ประหยัดกว่ามาก ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมหรู ร้านอาหารดี ๆ และกิจกรรมท่องเที่ยวต่าง ๆ
2. การเกษียณในประเทศไทย: สำหรับชาวต่างชาติบางคนที่ต้องการเกษียณด้วยงบประมาณจำกัด ประเทศไทยเป็นจุดหมายที่ดึงดูดใจเนื่องจากค่าครองชีพที่ถูก ทำให้พวกเขาสามารถเกษียณอย่างสุขสบายกว่าในประเทศตะวันตกได้
3. การรักษาพยาบาลที่คุ้มค่า: บริการทางการแพทย์ในประเทศไทยมีคุณภาพและราคาถูกกว่าในหลายประเทศ โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่อาศัยในประเทศที่ค่ารักษาพยาบาลสูงหรือไม่มีประกันสุขภาพดี ชาวต่างชาติจำนวนมากจึงมาประเทศไทยเพื่อรับบริการทางการแพทย์ เช่น การทำฟัน การผ่าตัดเสริมความงาม หรือแม้แต่การรักษาโรคบางอย่าง
4. ความคุ้มค่าในสินค้าฟุ่มเฟือย: ไทยเป็นแหล่งของสินค้าฟุ่มเฟือยและกิจกรรมที่ชาวต่างชาติสามารถสัมผัสได้ในราคาที่คุ้มค่า เช่น การนวดแผนไทย สปา หรือการท่องเที่ยวไปตามชายหาดและเกาะที่สวยงาม โดยสามารถใช้ชีวิตแบบสบายๆ ที่ยังคงอยู่ในงบประมาณที่จัดการได้
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าประเทศไทยจะเป็นสถานที่ที่ดีสำหรับนักท่องเที่ยวที่มีกำลังซื้อสูง แต่คนไทยที่ทำงานและใช้ชีวิตในประเทศอาจไม่ได้รับประโยชน์เช่นเดียวกัน เนื่องจากค่าแรงของคนท้องถิ่นมักไม่สูงพอที่จะใช้ชีวิตในมาตรฐานเดียวกันกับชาวต่างชาติ นอกจากนี้ การพึ่งพาเศรษฐกิจจากการท่องเที่ยวอย่างมากทำให้ประเทศเสี่ยงต่อผลกระทบจากปัจจัยภายนอก เช่น เมื่อเกิดวิกฤติโรคระบาดที่ทำให้การท่องเที่ยวหยุดชะงักอย่างรุนแรง
การพึ่งพาการท่องเที่ยวและรายได้จากชาวต่างชาติทำให้เศรษฐกิจของไทยเติบโตในหลายด้าน แต่ในขณะเดียวกันก็สร้างผลกระทบและความท้าทายต่อคนไทยในประเทศ ดังนี้:
5. การเพิ่มขึ้นของค่าครองชีพในเมืองใหญ่: พื้นที่ท่องเที่ยวหลัก เช่น กรุงเทพฯ ภูเก็ต เชียงใหม่ และพัทยา มีค่าครองชีพที่สูงขึ้น เนื่องจากมีความต้องการสินค้าและบริการจากนักท่องเที่ยวและชาวต่างชาติที่มีรายได้สูง เช่น ราคาที่พักและอาหารในย่านท่องเที่ยวที่สูงกว่าปกติ ซึ่งอาจทำให้คนท้องถิ่นไม่สามารถเข้าถึงหรือใช้ชีวิตในย่านนั้นได้อย่างสะดวกสบาย
6. การทำงานที่พึ่งพานักท่องเที่ยวเป็นหลัก: คนไทยจำนวนมากต้องพึ่งพารายได้จากอาชีพที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว เช่น การเป็นไกด์ ทัวร์โอเปอเรเตอร์ พนักงานโรงแรม และร้านอาหาร หากมีวิกฤติที่กระทบการท่องเที่ยว รายได้จากอาชีพเหล่านี้ก็จะหายไปทันที ส่งผลให้เกิดความไม่มั่นคงทางการเงิน และเกิดปัญหาการว่างงานจำนวนมาก เช่น ในช่วงการระบาดของโควิด-19 ที่หลายธุรกิจต้องปิดตัวลง
7. การพัฒนาพื้นที่เพื่อการท่องเที่ยวมากกว่าชีวิตคนท้องถิ่น: หลายพื้นที่ในไทยถูกพัฒนาโดยเน้นการบริการเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวเป็นหลัก เช่น ถนนคนเดิน ร้านอาหารหรูหรา หรือห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ แต่ไม่ได้มุ่งเน้นพัฒนาสำหรับคนท้องถิ่น เช่น โรงเรียน โรงพยาบาล หรือระบบสาธารณูปโภค ซึ่งอาจไม่เพียงพอหรือมีคุณภาพต่ำสำหรับคนไทยในพื้นที่เหล่านั้น
8. ความเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและการพัฒนาที่ไม่ยั่งยืน: การท่องเที่ยวที่เจริญรุ่งเรืองนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม และบางครั้งการเสื่อมถอยของวัฒนธรรมท้องถิ่นเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว วัฒนธรรมดั้งเดิมอาจถูกเปลี่ยนแปลงหรือปรับให้สอดคล้องกับความต้องการของนักท่องเที่ยว นอกจากนี้ การพัฒนาที่ไม่ยั่งยืน เช่น การตัดป่า สร้างรีสอร์ทขนาดใหญ่ หรือใช้ทรัพยากรอย่างไม่รอบคอบ อาจทำให้เกิดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมในระยะยาว เช่น มลพิษทางน้ำจากการปล่อยของเสียลงทะเล การทำลายแนวปะการัง และการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ
9. การกระตุ้นให้นักท่องเที่ยวมีบทบาทในการพัฒนาเศรษฐกิจมากกว่าคนท้องถิ่น: การให้สิทธิพิเศษต่าง ๆ แก่นักลงทุนหรือนักท่องเที่ยวต่างชาติ เช่น วีซ่าระยะยาว การถือครองอสังหาริมทรัพย์ หรือการจัดทำสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ โดยไม่ได้ส่งเสริมคนท้องถิ่นอย่างเท่าเทียม อาจทำให้คนไทยรู้สึกว่าพวกเขาถูกละเลยและไม่สามารถเข้าถึงโอกาสที่เท่าเทียมกันในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม
10. ความไม่สมดุลทางเศรษฐกิจในระยะยาว: ประเทศที่พึ่งพาการท่องเที่ยวเป็นหลักจะเผชิญกับความเสี่ยงสูงในระยะยาว เนื่องจากการท่องเที่ยวเป็นอุตสาหกรรมที่ไม่แน่นอน มีความเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์โลก เช่น การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ โรคระบาด ความกังวลด้านความปลอดภัย และนโยบายระหว่างประเทศ การพึ่งพารายได้จากนักท่องเที่ยวโดยไม่มีการพัฒนาอุตสาหกรรมพื้นฐานหรือเศรษฐกิจท้องถิ่นอื่น ๆ ที่แข็งแกร่งจะทำให้ประเทศเผชิญความเสี่ยงหากมีเหตุการณ์ที่ส่งผลต่อการท่องเที่ยวในระยะยาว ประเทศไทยและประเทศที่มีเศรษฐกิจพึ่งพาการท่องเที่ยวจำเป็นต้องพิจารณานโยบายเพื่อสร้างสมดุลระหว่างการท่องเที่ยวและความเป็นอยู่ที่ดีของคนท้องถิ่น เช่น การลงทุนในอุตสาหกรรมที่เสริมสร้างการจ้างงานในท้องถิ่น การพัฒนาระบบสาธารณูปโภค การส่งเสริมการศึกษาและทักษะที่จำเป็นในอนาคต และการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เพื่อลดความเหลื่อมล้ำและสร้างความยั่งยืนในระยะยาว
มีหลายประเทศที่อยู่ในสถานการณ์คล้าย ๆ กับประเทศไทย โดยที่พึ่งพาการท่องเที่ยวและรายได้จากนักท่องเที่ยวต่างชาติมาก ซึ่งมีทั้งข้อดีและปัญหาที่คล้ายคลึงกัน ตัวอย่างประเทศเหล่านี้ได้แก่:
1. กรีซ: กรีซเป็นหนึ่งในประเทศที่พึ่งพาการท่องเที่ยวอย่างมาก โดยเฉพาะบนเกาะต่าง ๆ เช่น ซานโตรินี มิโคนอส และครีต ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมของนักท่องเที่ยวจากยุโรปและทั่วโลก อย่างไรก็ตาม ค่าใช้จ่ายในบางเมืองและเกาะเหล่านี้สูงขึ้นมากจนคนท้องถิ่นมีชีวิตยากลำบาก นอกจากนี้ กรีซยังประสบปัญหาความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจในประเทศ โดยรายได้จากการท่องเที่ยวมักจะกระจุกตัวในบางพื้นที่ ทำให้พื้นที่ชนบทหรือบางส่วนของประเทศยังคงมีปัญหาเศรษฐกิจอยู่
2. มัลดีฟส์: มัลดีฟส์เป็นประเทศที่มีรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นหลัก โดยนักท่องเที่ยวมักมาพักรีสอร์ทหรูตามเกาะต่าง ๆ ซึ่งพนักงานท้องถิ่นหลายคนต้องทำงานบริการ แต่ค่าครองชีพสูงและรายได้ของคนท้องถิ่นยังคงต่ำกว่านักท่องเที่ยวหรือคนต่างชาติที่มาท่องเที่ยวอย่างมาก นอกจากนี้ มัลดีฟส์ยังเผชิญกับปัญหาทรัพยากรธรรมชาติที่เสื่อมโทรมจากการพัฒนาเพื่อการท่องเที่ยว รวมถึงความเสี่ยงจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่ทำให้ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น ส่งผลกระทบต่อความยั่งยืนในระยะยาว
3. บาหลี (อินโดนีเซีย): บาหลีเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญของอินโดนีเซีย และได้รับความนิยมอย่างมากจากนักท่องเที่ยวต่างชาติ โดยเฉพาะชาวออสเตรเลียและยุโรป แต่ในขณะเดียวกัน ค่าครองชีพในบาหลีก็สูงขึ้นทำให้คนท้องถิ่นมีความยากลำบากในการใช้ชีวิต ปัญหานี้ยิ่งชัดเจนในช่วงโควิด-19 ที่การท่องเที่ยวหยุดชะงัก ทำให้รายได้ของคนท้องถิ่นที่พึ่งพานักท่องเที่ยวลดลงอย่างมาก นอกจากนี้ การใช้ทรัพยากรที่ไม่ยั่งยืน เช่น น้ำ การสร้างสิ่งปลูกสร้างใหม่ ๆ และการจัดการขยะที่ไม่เพียงพอ ก็กระทบต่อคุณภาพชีวิตของชุมชนท้องถิ่นในบาหลีด้วย
4. สเปน (โดยเฉพาะหมู่เกาะบาเลอริกและหมู่เกาะคานารี): สเปนเป็นหนึ่งในประเทศที่มีอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวขนาดใหญ่ โดยหมู่เกาะบาเลอริก เช่น มายอร์กา และอิบิซา เป็นที่นิยมอย่างมากจากนักท่องเที่ยวยุโรป ค่าใช้จ่ายสูงในย่านท่องเที่ยวเหล่านี้ทำให้คนท้องถิ่นต้องเผชิญกับความยากลำบากในการใช้ชีวิต ปัญหาคล้ายกันนี้ยังเกิดขึ้นในหมู่เกาะคานารี โดยที่การพัฒนาทางการท่องเที่ยวมักนำไปสู่การใช้ทรัพยากรอย่างไม่ยั่งยืนและการเสื่อมสภาพของสิ่งแวดล้อม
5. จาเมกา: จาเมกาเป็นอีกตัวอย่างของประเทศที่พึ่งพาการท่องเที่ยวสูง นักท่องเที่ยวมักมาเยี่ยมชมรีสอร์ทริมทะเลและสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ในขณะที่คนท้องถิ่นอาจไม่ได้รับประโยชน์จากการท่องเที่ยวมากนัก เพราะรายได้จากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวมักตกไปยังบริษัทต่างชาติหรือรีสอร์ทขนาดใหญ่ นอกจากนี้ จาเมกายังเผชิญปัญหาความไม่เท่าเทียมทางเศรษฐกิจและค่าครองชีพสูงขึ้น ทำให้คนท้องถิ่นรู้สึกว่าไม่ได้รับประโยชน์อย่างเป็นธรรมจากการท่องเที่ยวที่เจริญเติบโต
6. ไอซ์แลนด์: ไอซ์แลนด์เป็นประเทศที่เติบโตด้านการท่องเที่ยวอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะหลังจากภาพถ่ายธรรมชาติของประเทศได้รับความสนใจจากทั่วโลก อย่างไรก็ตาม การเจริญเติบโตของการท่องเที่ยวทำให้ค่าครองชีพในไอซ์แลนด์สูงขึ้น โดยเฉพาะในเมืองหลวงอย่างเรคยาวิก คนท้องถิ่นในบางพื้นที่ประสบปัญหาจากการเพิ่มขึ้นของราคาที่ดินและค่าเช่า ซึ่งถูกผลักดันให้สูงขึ้นตามความต้องการของนักท่องเที่ยว
ประเทศเหล่านี้ล้วนแต่เผชิญกับสถานการณ์ที่คล้ายกันกับประเทศไทย โดยที่การพัฒนาการท่องเที่ยวและการเข้ามาของเงินทุนต่างชาติสร้างความเจริญและรายได้ให้กับประเทศ แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งผลให้เกิดความเหลื่อมล้ำและความไม่สมดุลในคุณภาพชีวิตของคนท้องถิ่น ทั้งนี้ การแก้ไขปัญหานี้ในระยะยาวต้องอาศัยการพัฒนาเศรษฐกิจที่ยั่งยืนและสร้างสมดุลระหว่างการท่องเที่ยวและการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในประเทศ
