ผมคิดว่า ช่วงเวลาเป็นเด็ก เป็นช่วงเวลาทองแห่งการเรียนรู้จริงๆ
เรามีทั้งพลังสมองที่ตื่นตัว และการเข้าสังคมที่ทำให้ได้ความเห็นที่หลากหลาย
มีโอกาสได้เข้าถึงหนังสือ และสิ่งที่อยากรู้ มีคนพร้อมอยากป้อนความรู้ให้เรา...
เวลาผ่าน พอเราโตขึ้นเสียอีก ที่เราใช้ความเป็นปัจเจกและอัตตาส่วนตน แยกตัวออกจากคนอื่นมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะคิดว่าตัวเองต้องดีต้องเก่งกว่าคนอื่นให้ได้
เราเริ่มมีเพื่อนน้อยลงเรื่อยๆ จากที่เคยเล่นกันได้ทั้งห้อง สามสี่สิบคน ค่อยๆหดเหลือสิบคน ห้าคน สามคน สองคน หรือบางคน ไม่มีเพื่อนเลย มีแค่คนรู้จักธรรมดา
นั่นไม่ใช่การตัดโอกาสเข้าถึงแหล่งความรู้อันหลากหลายหรอกหรือ เพราะด้วยมุมมองอันจำกัดของคนๆ เดียว ย่อมไม่อาจแสวงหาความรู้ได้กว้างขวางเท่ากับสี่ห้าสิบคนแน่ๆ
เราแก่ขึ้น เพื่อเรียนรู้เฉพาะทาง และลดระดับความรู้อันกว้างขวางลง
เด็กๆ สมัยนี้ โตขึ้นมาก็เห็นคอมพิวเตอร์ ได้ใช้ tablet กันแล้ว
เขาไม่เคยเห็นโมเด็มแบบ dial-up ด้วยซ้ำ แต่เขาใช้โปรแกรมสำเร็จรูปเก่งกว่าคนสมัยเราๆ
บางทีเราก็เริ่มตกยุค เพราะสิ่งที่เรารู้และเข้าใจ มันก็เริ่มไม่ใช่อะไรที่อยู่ในเวลาปัจจุบันแล้ว
นี่สินะ... ความรู้สึกของลุงๆป้าๆ พ่อแม่ ที่เราเคยไม่เข้าใจ...
พออายุมากขึ้น... ฉันก็เริ่มจะค่อยๆ เข้าใจแล้ว...