หวังน้อยไว้ ไม่ขาดทุน...

หลังผ่านชีวิตมาช่วงหนึ่ง...

ผมเกิดตกผลึกแนวคิดการใช้ชีวิตอย่างหนึ่งออกมาได้ นั่นคือ...
"การหวังน้อย"

ผมสังเกตเห็นว่า ในทุกๆ เรื่องของชีวิตคนเรา สิ่งที่จะนำพาความสุขและความทุกข์มาให้กับเรามากที่สุด ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด นั่นก็คือ ใจของเราเอง

เราจะดีใจ เสียใจ พอใจ หรือผิดหวัง มากน้อย หนักเบา ก็ขึ้นอยู่กับการวางใจของเราเองทั้งนั้น

ผมจึงตั้งใจเอาไว้เสมอเวลาจะทำอะไรคือ หวังให้น้อย เผื่อใจไว้บ้าง
คิดบวกได้ หวังผลได้ แต่ต้องไม่เลยเถิดไปจากเหตุผลและความเป็นจริง

ถ้าเราคาดหวังไว้เยอะ คาดผลเอาไว้สูง
ถ้าผลมันไม่ออกมาอย่างที่ใจเราหวัง เราก็ได้แต่ความผิดหวัง...

ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว มันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดไปเอง
มันก็ออกมาสมควรตามเหตุที่มันควรจะเกิดอยู่แล้วนั่นแหละ
แต่ใจของเราเองนั่นแหละ ที่ทำโทษตัวเอง ทำร้ายตัวเอง
ทำให้เราไม่พอใจ ทำให้เราผิดหวัง

ผมจึงหวังน้อยๆ น้อยกว่าที่ควรจะเป็นนิดหน่อยได้ยิ่งดี
เพราะถ้าผลออกมาอย่างที่คิดว่าจะเป็น แต่เราหวังน้อยกว่านั้นนี่
นี่แหละ เรียกว่ากำไร เราดีใจกว่าที่หวัง

หรือต่อให้มันพลาดไปจากที่คิด มันแย่กว่านั้น
เราก็ยังหวังเอาไว้น้อยอยู่แล้ว ถึงมันจะแย่ลงไปกว่านั้น
ก็ยังถือว่าขาดทุนนิดเดียว ใจก็ไม่เสียมากมายนัก

กลับกันถ้าเราหวังไว้มาก มากกว่าเหตุอันสมควรจะเกิด
ถ้าผลมันออกมาเท่าที่มันสมควรเกิด กลายเป็นว่าเราผิดหวัง
นี่ก็ขาดทุนแล้ว

ยิ่งถ้าผลออกมาต่ำกว่าสิ่งที่คิดว่าจะเกิด แย่กว่านั้นอีก
แต่เราหวังเอาไว้เสียสูงลิบ อะไรจะเกิดขึ้น...
ใช่.. ความผิดหวังอันมากมาย... ขาดทุนย่อยยับ...

ผมเห็นดังนั้นแล้ว ผมจึงไม่อยากจะขาดทุนทางใจอีก
ไม่มีใครบังคับให้เราคิดเพื่อทำร้ายตัวเอง นอกจากตัวเราเอง

จงคิดบนพื้นฐานแห่งความเป็นจริง และเหตุผล
เผื่อใจเอาไว้ เผื่อว่ามันจะผิดพลั้ง

เพราะสุดท้าย คนที่ให้อภัยเราเป็นคนสุดท้าย
มักจะเป็นตัวเราเอง...

รู้แบบนี้ จะทำร้ายตัวเองไปทำไม...

ทดลองปุ่ม Donate...

รับบริจาค... หาเงินแต่งเมีย...

เอางั้นเลยนะ...

Indian Talent Show - Warriors of Goja... [video]

American, British, Thailand หรือสารพัดชาติไหนที่ทำ Got Talent หลบไป...

เจอ Indian Talent Show ของพี่แขกเข้าใปหน่อย
กับทีมที่ชื่อว่า Warriors of Goja...

ดูแล้วแบบว่า ได้แต่อุทาน "P#(&%#*(%*#" ไปตลอดเวลา
เล่นจริงเจ็บจริง ยิ่งกว่าหนังปรัชญา โทนี่ จา ปะทะ จีจ้า เสียอีก...

เอาตำแหน่งชนะเลิศให้พี่เขาไปเลยครับ
แทบจะคุกเข่าเข้ามอบเงินรางวัลให้กันเลยทีเดียว...

India is so amazing... มากๆ

โอ้มายบุดด้า...

เพลงเปาบุ้นจิ้น version Google แปลภาษา

ฮาแบบไม่เอาลง Blog ไม่ได้แล้ว...

ขำแทบสำลัก... คนทำตั้งใจมาก... ลงทุกเม็ด...

ROFL...

ต้องลำบาก เราถึงรักกันได้...

แปลกดี...

ผมเห็นพักนี้คนไทยรักกันดีผิดหูผิดตา...

ช่วงนี้น้ำท่วมใหญ่ เวลามีใครเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ
ก็จะเห็นมีคนเสนอตัวเอานู่นเอานี่มาช่วยตลอด ทั้งให้ยืม ให้ฟรี มากมาย...

ผมมาย้อนคิดดู ตอนที่ไม่มีเหตุร้ายแรงภัยธรรมชาติอะไรพวกนี้

ทำไมพวกเราไม่รักกันเท่าตอนนี้?...

ช่วงเวลาปกติ เห็นก็เอาแต่แก่งแย่งชิงดี มีอะไรก็ไม่ให้คนอื่นยืม

เข้าทำนอง "ไม่อยากเห็นคนอื่นได้ดี"

หรือคนเราต้องเห็นคนอื่นลำบากสุดๆ ก่อน

ต่อมคนดีถึงจะถูกกระตุ้นให้ทำงาน?

ไม่รู้ว่าเป็นอุปาทานหมู่ หรืออะไรก็ช่าง

ผมก็ว่ามันดี ที่เห็นคนเราช่วยเหลือกันยามเดือดร้อน

แต่ผมอยากเห็นความรู้สึกประมาณนี้ อยู่ไปจนถึงตอนที่เราต่างไม่เดือดร้อน

ทำไมตอนปกติ บ้านใกล้เรือนเคียงกัน แทบไม่เคยคุยกัน

ไม่เห็นถามสารทุกสุขดิบกัน ไม่ถามว่าเขาขาดเหลืออะไร อยากได้อะไร

ไม่ให้อะไรๆ กันได้ง่ายๆ กันแบบตอนนี้...

ถ้าสังคมโลกเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ โลกเราอาจจะมีความสุขมากกว่าอีกมากก็ได้

ผมคงจะได้แค่ฝันไป...

น้ำลด คนไทยก็กลับมากัดกันต่อไป

อิจฉาริษยา แก่งแย่งชิงดีกันเหมือนเดิม...

ไม่นับพวกมีอำนาจหรอกนะ... คนพวกนั้นน่ะ ให้โลกแตก ก็ยังจะเอาเปรียบคนอื่นอยู่ดี...

Dad's Generation...

...

เราจริงจังกับความฮา...