ผมเห็นพักนี้คนไทยรักกันดีผิดหูผิดตา...
ช่วงนี้น้ำท่วมใหญ่ เวลามีใครเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ
ก็จะเห็นมีคนเสนอตัวเอานู่นเอานี่มาช่วยตลอด ทั้งให้ยืม ให้ฟรี มากมาย...
ก็จะเห็นมีคนเสนอตัวเอานู่นเอานี่มาช่วยตลอด ทั้งให้ยืม ให้ฟรี มากมาย...
ผมมาย้อนคิดดู ตอนที่ไม่มีเหตุร้ายแรงภัยธรรมชาติอะไรพวกนี้
ทำไมพวกเราไม่รักกันเท่าตอนนี้?...
ช่วงเวลาปกติ เห็นก็เอาแต่แก่งแย่งชิงดี มีอะไรก็ไม่ให้คนอื่นยืม
เข้าทำนอง "ไม่อยากเห็นคนอื่นได้ดี"
หรือคนเราต้องเห็นคนอื่นลำบากสุดๆ ก่อน
ต่อมคนดีถึงจะถูกกระตุ้นให้ทำงาน?
ไม่รู้ว่าเป็นอุปาทานหมู่ หรืออะไรก็ช่าง
ผมก็ว่ามันดี ที่เห็นคนเราช่วยเหลือกันยามเดือดร้อน
แต่ผมอยากเห็นความรู้สึกประมาณนี้ อยู่ไปจนถึงตอนที่เราต่างไม่เดือดร้อน
ทำไมตอนปกติ บ้านใกล้เรือนเคียงกัน แทบไม่เคยคุยกัน
ไม่เห็นถามสารทุกสุขดิบกัน ไม่ถามว่าเขาขาดเหลืออะไร อยากได้อะไร
ไม่ให้อะไรๆ กันได้ง่ายๆ กันแบบตอนนี้...
ถ้าสังคมโลกเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ โลกเราอาจจะมีความสุขมากกว่าอีกมากก็ได้
ผมคงจะได้แค่ฝันไป...
น้ำลด คนไทยก็กลับมากัดกันต่อไป
อิจฉาริษยา แก่งแย่งชิงดีกันเหมือนเดิม...
ไม่นับพวกมีอำนาจหรอกนะ... คนพวกนั้นน่ะ ให้โลกแตก ก็ยังจะเอาเปรียบคนอื่นอยู่ดี...