การที่เราเอาชีวิตไปผูกพันกับใคร หรือสิ่งใด
มันก็คงเหมือนหมาที่ผูกพันกับเจ้าของอย่างเรา
หมาจะวิ่งเข้าหาเจ้าของ และอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง
ก็คงเหมือนกับใจของคนที่ผูกพันกัน คงจะไม่อยากจากไปไหน
เห็นหมาที่บ้านที่คอยวิ่งมาหาบ่อยๆ คิดว่ามันคงจะเหงา
เลยพาให้คิดถึงหมาที่อยู่ริมถนน ไม่มีเจ้าของ ไม่มีคนดูแล
นึกไม่ออกเลยว่ามันจะเหงาบ้างไหม แล้วจะเหงาขนาดไหน
เพราะคงจะเป็นการใช้ชีวิตที่ฝืนธรรมชาติของมันอย่างที่สุด
คนเรา แค่ต้องจากคนที่รักที่ผูกพันมากไป ยังเศร้าเสียใจมาก
หมาที่ต้องนอนข้างถนน ไร้คนลูบหัว ไม่มีคนหาข้าวให้กิน
ก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกัน...
...
เคยคิดว่า อยู่คนเดียวได้ เราจะไม่เหงา...
อยู่กับหมากับแมว อยู่กับทีวี คอมพิวเตอร์ได้ เราจะไม่เหงา...
เปล่าเลย... มันแค่เรายังรู้สึกปลอดภัยว่าคนรอบข้างเรายังอยู่ไม่จากไปไหน...
แต่ถ้าถึงวันที่ต้องห่างกันจริงๆ
เราจะรู้ว่า เรารับมือกับความเหงาได้ไม่ดีอย่างที่เราเคยคิดไว้หรอก...
มันเหงาจริงๆนะ...
เหงาจริงๆ...
เหงาจนน้ำตาไหลเลยล่ะ...
