ต้องขออภัยที่พักนี้หายไปอีกแล้ว
ที่ติดค้างเรื่องเล่าเที่ยวปีใหม่ กำลังสงสัยอยู่ว่าเมื่อไหร่จะงอก
พอดีช่วงนี้ต้องไปเฝ้าดูแลพ่อน่ะครับ
ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้เป็นอะไร แต่หมอเขาแนะนำให้ไปทำกายภาพบำบัด
ฟื้นฟูการเคลื่อนไหวที่ติดขัด ให้ช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น
เข้าไปไม่กี่วัน ทำให้รู้ว่า การที่เราปล่อยให้ผู้สูงอายุไม่มีกิจกรรม
หรือว่าปล่อยให้เขานอนเฉยๆ เพราะเราขี้เกียจดูแลเนี่ย มันไม่ดีขนาดไหน
คนเราต่อให้ไม่แก่ แต่ถ้าไม่มีกิจกรรมอะไร ก็มีการสูญเสียความจำและทักษะอยู่แล้ว
แล้วยิ่งเป็นสมองคนแก่ ก็ยิ่งลืมง่าย แล้วฟื้นยากกว่าด้วย
จะเห็นว่าคนแก่เริ่มมีอาการหลงๆลืมๆ จำชื่อลูกไม่ได้ จำวิธีใส่เสื้อไม่ได้
หลายครั้งก็เริ่มจากเราไม่ยอมให้เขาได้ฝึกทำ ตามใจเขามากไป
ไม่ยอมชวนคุย คอยบอกข้อมูลข่าวสารให้เขารับรู้
สุดท้ายเขาก็จะสูญเสียความทรงจำและทักษะส่วนนั้นไป
และจะค่อยๆ สูญเสียไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เดินไม่เป็น กินไม่เป็น จำใครไม่ได้ ในที่สุด
ซึ่งถ้าปล่อยให้ไปถึงจุดนั้น นับว่าเป็นเรื่องเศร้ามาก...
ดังนั้น ในฐานะที่ผมยังพอทำอะไรได้
ก็จะอาศัยเวลาช่วงนี้เรียนรู้เรื่องกายภาพบำบัด และการดูแลสมองคนแก่มาให้มากที่สุด
จุดสำคัญที่ตอนนี้ผมได้มาคือต้องแน่ใจว่า
เราถามคำถามต่อไปนี้แล้วผู้สูงอายุยังตอบได้
- ชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน จังหวัดอะไร
- วันเกิดตัวเองวันไหน เกิดที่ไหน
- วันนี้วันอะไร วันที่เท่าไหร่ เดือน ปี อะไร
- มีลูกกี่คน ชื่ออะไรบ้าง
รวมถึงทักษะอื่นๆ เช่น เขียนชื่อ นามกุลตัวเองให้ถูกต้อง
หรือท่องเบอร์โทรศัพท์บ้านให้ได้
และการแยกแยะตัวเลข หรือแม้แต่ความต่างระหว่างเลข 500 กับ 5000 ซึ่งบางคนตอบไม่ได้ก็มี
...
ถ้ากลัวว่าคนใกล้ชิดจะมีอาการแบบนี้ ลองใช้เวลาชวนคุย ลองถามเล่นๆดู
บางครั้งเราอาจจะตกใจก็ได้ ที่เขาจำอะไรได้น้อยกว่าที่เราคิด
ยังดีว่า พ่อผมยังไม่อาการหนักจนจำอะไรไม่ได้เลย
หรือว่าขยับไม่ได้เลยอะไรทำนองนั้น
แต่ก็เป็นเรื่องที่ควรจะระวังป้องกันแต่เนิ่นๆ อย่านิ่งนอนใจปล่อยไว้จนรักษายากนะครับ...