ช่วงนี้ฉันเห็นภาพม็อบกลับมาอีกครั้ง เสียงตะโกนขับไล่ "แพรทองธาร" ดังขึ้นพร้อมป้ายผ้าสีสด และคำขวัญที่ฟังดูคุ้นหูเกินไป ท่ามกลางข่าวคลิปเสียงหลุดที่ทำให้รัฐบาลดูเหมือนไม่เหลืออะไรให้น่าเคารพ ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่เชียร์เธอหรือรัฐบาลชุดนี้หรอกนะ แต่แปลกดี...ที่ฉันกลับรู้สึกไม่อยากยืนข้างผู้ชุมนุมพวกนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นเลย คือกลุ่มคนที่เคยยืนอีกฝั่งของเรา — "เสื้อเหลือง นกหวีด มือตบ" กลุ่มที่เคยผลักเราจนชิดขอบสนาม กลุ่มที่เคยขับไล่รัฐบาลเลือกตั้งอย่างยินดี กลุ่มที่เคยปรบมือให้รัฐประหารแล้วพูดว่า “ก็ดีกว่าอยู่อย่างนี้” ทั้งที่สิ่งที่เราเรียกร้องตอนนั้น...มันก็แค่ประชาธิปไตยแบบพื้น ๆ ที่เขาเกิดมาก็มีอยู่แล้ว
วันนี้พวกเขากลับตะโกนเรื่อง “รัฐบาลหุ่นเชิด” “ผู้นำไม่มีจุดยืน” “หยุดคอร์รัปชัน” — มันย้อนแย้งชนิดที่ฉันกลืนไม่ลง นี่หรือคนที่เคยไล่คนลงถนนเพราะเขาเลือกต่างจากตัวเอง?
อย่าเข้าใจผิดว่าฉันเข้าข้างแพรทองธารนะ ฉันแค่เห็นเธอเป็นภาพซ้ำของ “ทักษิณเวอร์ชันจืดสนิท” คนที่เคยดูเก่ง อาจเพราะจังหวะโลกมันส่ง ไม่ใช่เพราะพิเศษอะไรนัก เธอก็แค่เดินบนถนนที่ปูด้วยทรัพยากรและทุนเดิม ไม่ได้สร้างอะไรใหม่ที่เปลี่ยนเกมได้จริง
คำว่า “โกงแต่เก่ง” มันควรหมดอายุไปนานแล้ว เพราะตอนมองย้อนกลับไป บางทีก็ไม่เห็นความเก่งตรงไหนเลยนอกจากการ “ฉวยโอกาส” ในจังหวะที่โลกมันกำลังมา
แล้วคนไม่โกงล่ะ? มีอยู่หรอก…แต่พอเข้าไปในระบบ พวกเขาก็มักโดนดูด โดนกลืน หรือไม่ก็โดนปล่อยให้ตายอย่างเงียบ ๆ อยู่ดี เพราะข้างในมันเต็มไปด้วยข้าราชการโกง รัฐวิสาหกิจโกง และเครือข่ายผลประโยชน์ที่ต่อกันเป็นใยแมงมุมเหนียวแน่น คนดีเข้าไปคนเดียวก็แค่เหยื่อที่ดิ้นไม่ได้
ฉันเลยไม่ยืนข้างใครเลย ไม่ใช่เพราะไม่แคร์ แต่เพราะฉันไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของเกมที่รู้ว่าฝ่ายไหนชนะ เราก็แพ้เหมือนเดิม ฉันไม่อยากให้ม็อบพาเรากลับไปหานายพล และก็ไม่อยากให้ประเทศนี้ถูกบริหารด้วยความประนีประนอมจนหลงทิศ
การอยู่ตรงกลาง บางทีมันก็เหงา เจ็บ และรู้สึกไร้เสียงที่สุด แต่ตรงนี้แหละ...ที่ฉันยังพอได้เห็นโลกใบนี้ชัดพอจะไม่หลงกลใครอีก