🇨🇳 1. จีน: “คบใครก็ได้ ขอแค่แม่งไม่ใช่ลูกน้องอเมริกา”
-
หลังยุคเหมา จีนเริ่มเล่นเกมภูมิรัฐศาสตร์
→ ขอแค่ ไม่ให้โลกถูกอเมริกาคุมอยู่ฝ่ายเดียว -
เวียดนามบุกเขมร (1979) เพื่อโค่นเขมรแดง
→ จีนหัวร้อน เพราะเวียดนามเป็น “คอมแบบรัสเซีย” ไม่ใช่ “คอมแบบจีน”
→ เลย อุ้มฮุนเซนขึ้นเป็นรัฐบาลพลัดถิ่น + ป้อนอาวุธ-เงิน-อิทธิพลเต็มสูบ
→ ฮุนเซนจึงเป็น หมากของจีน ที่ใช้ถ่วงเวียดนามในอินโดจีน
❝ จีนไม่ได้อุ้มเพราะรัก แต่อุ้มเพราะแม่งต้องมีหมากวางบนกระดานโลก ❞
🇫🇷 2. ฝรั่งเศส: “กูแม่งเสือกได้ เพราะกูเคยเป็นเจ้าอาณานิคม”
-
กัมพูชาเคยเป็นอาณานิคมฝรั่งเศส ในอินโดจีนเหมือนลาวกับเวียดนาม
-
ฝรั่งเศสอยาก “ปั้นภาพว่ากูยังมีอิทธิพลในโลกหลังอาณานิคม”
→ เลย จับมือกับจีนและไทยในยุคสงครามเย็น
เพื่อสนับสนุน “รัฐบาลในเงา” ของฮุนเซน สู้กับเวียดนาม -
แม้ตอนนั้นเขมรแดงฆ่าคนเป็นล้าน ฝรั่งเศสแม่งก็ยังช่วย เพราะไม่อยากให้เวียดนามชนะ
→ พอเวียดนามถอนทหาร ฝรั่งเศสก็ร่วมวง “ตกแต่งภาพ” ฮุนเซนให้ดูดีในเวทีโลก
❝ ฝรั่งเศสมันไม่ได้รักใคร แต่มันเสือกเพราะมันยังอยากเล่นบทเจ้าโลกเก่า ❞
🟥 3. ฝ่ายคอมมิวนิสต์: “ศัตรูของศัตรูคือเพื่อนกู”
-
ในโลกคอมมิวนิสต์แม่งไม่ได้รักกันจริงหรอกนะ
จีนก็เกลียดเวียดนาม
เวียดนามก็เคยไล่เขมรแดง
เขมรแดงแม่งก็โหดเกินมนุษย์ -
แต่เพราะอเมริกาเข้ามากดดันในภูมิภาค
→ ทุกตัวละครแม่งต้อง เล่นบท “ชั่วแบบเลือกได้”
→ ฮุนเซนเลยเป็นหมากที่ ไม่ดี... แต่มีประโยชน์
❝ ในโลกจริง ความดีไม่มีน้ำหนักเท่าความคุมได้ ❞
🔥 สรุปแบบด่าได้เลย:
❝ ฮุนเซนรอด เพราะเขาเป็น “ของเหี้ยที่วางได้บนโต๊ะเจรจาระดับโลก”
ไม่ใช่เพราะเขาดี แต่เพราะเขา เชื่องกับจีน และ ไม่ขัดกับผลประโยชน์ฝรั่งเศส ❞
❝ ส่วนคนเขมรเหรอ? ไม่ได้อยู่ในเกมพวกนี้เลย — เป็นแค่ประชากรที่ถูกใช้เพื่อการปั่นแต้มของพวกใหญ่ๆ ❞