การแยกสายของธรรมยุติออกจากมหานิกาย ทำไมถึงไม่ใช่อนันตริยกรรม

บันทึกการสนทนาระหว่างข้าพเจ้ากับ ChatGPT ในประเด็นที่สงสัยมานานเกี่ยวกับการแยกสายของธรรมยุติออกจากมหานิกาย ทำไมถึงไม่ใช่อนันตริยกรรม

ศาสนาพุทธมีกี่นิกาย

ศาสนาพุทธแบ่งออกเป็นหลายสายนิกาย ซึ่งหลัก ๆ สามารถแบ่งได้เป็น 3 นิกายใหญ่ ๆ ดังนี้:

เถรวาท (Theravada)

เป็นนิกายที่ยึดถือคำสอนและการปฏิบัติที่ใกล้เคียงกับพระพุทธเจ้าในยุคแรกสุด ปฏิบัติตามพระไตรปิฎกที่เป็นภาษาไทยและภาษาบาลี ส่วนใหญ่นิกายนี้พบได้ในประเทศไทย ศรีลังกา พม่า ลาว และกัมพูชา

มหายาน (Mahayana)

เป็นนิกายที่เปิดกว้างในการตีความคำสอนของพระพุทธเจ้าและยอมรับพระสูตรที่เพิ่มเติมหลังจากยุคพุทธกาล เช่น สุขาวดี สัทธรรมปุณฑริกสูตร และอื่น ๆ นิกายนี้แพร่หลายในจีน ญี่ปุ่น เกาหลี เวียดนาม และทิเบต

วัชรยาน (Vajrayana)

เป็นนิกายที่มีการปฏิบัติแบบตันตระ รวมถึงการใช้พิธีกรรมและคาถาเชิงสัญลักษณ์ มีอิทธิพลมากในภูมิภาคทิเบต ภูฏาน และมองโกเลีย นอกจากนี้ยังเรียกว่าพุทธตันตระ

นอกจาก 3 นิกายหลักนี้ ยังมีนิกายย่อยและกลุ่มที่แตกต่างกันไปตามประเพณีท้องถิ่นและการปฏิบัติของแต่ละพื้นที่ เช่น นิชิเร็นในญี่ปุ่น และเซน

ในไทยมีนิกายย่อย

ในประเทศไทย ศาสนาพุทธส่วนใหญ่เป็น เถรวาท แต่ภายในนิกายเถรวาทในไทยก็มีการแบ่งเป็นสายย่อยหรือกลุ่มคณะสงฆ์ที่ปฏิบัติแตกต่างกันไปบ้างตามแนวทางการปฏิบัติหรือประเพณีของคณะสงฆ์นั้น ๆ แม้จะไม่มีการแบ่งแยกชัดเจนเหมือนนิกายมหายานหรือวัชรยาน แต่ก็ยังมีการจัดกลุ่มออกเป็นสายปฏิบัติต่าง ๆ ตัวอย่างเช่น:

ธรรมยุติกนิกาย

ก่อตั้งขึ้นโดยสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส (เจ้าฟ้ามงกุฎ พระนามในพระองค์ก่อนที่จะขึ้นครองราชย์เป็นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว) ธรรมยุติกนิกายเน้นความเคร่งครัดในระเบียบพระวินัยและการปฏิบัติตามพระธรรมวินัยอย่างใกล้ชิด มักพบในวัดที่เน้นการศึกษาพระธรรมและปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด

มหานิกาย

เป็นคณะสงฆ์ที่มีจำนวนมากที่สุดในประเทศไทย มาจากการพัฒนาการของศาสนาพุทธที่สืบทอดมาในสมัยกรุงศรีอยุธยาและกรุงรัตนโกสินทร์ มหานิกายมีความหลากหลายในการปฏิบัติและการตีความศาสนา มีการจัดสอนและการปฏิบัติธรรมที่ค่อนข้างเปิดกว้าง

นอกจากนี้ ในไทยยังมีสายปฏิบัติที่เน้นการปฏิบัติสมาธิวิปัสสนา เช่น:

สายพระป่า (วัดป่า)

เป็นกลุ่มคณะสงฆ์ที่มุ่งเน้นการปฏิบัติธรรมในรูปแบบของการเจริญสมาธิและวิปัสสนา สายนี้มีชื่อเสียงมากในภาคอีสาน เช่น วัดป่าบ้านตาด ซึ่งมีพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เป็นผู้วางแนวทางและเผยแพร่

สายหลวงพ่อสด วัดปากน้ำ

เป็นสายปฏิบัติธรรมที่เน้นการปฏิบัติธรรมตามแนวทางของหลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ โดยเฉพาะการปฏิบัติสมาธิในแนวทางธรรมกาย

แม้การแบ่งสายเหล่านี้จะไม่ได้เป็น "นิกาย" อย่างเป็นทางการ แต่ก็สะท้อนถึงแนวทางการปฏิบัติธรรมและความเชื่อที่แตกต่างกันในแต่ละกลุ่ม

อย่างนี้การแยกตัวออกมาเป็นสายธรรมยุติ จะไม่ถือว่าผิดอนันตริยกรรมเรื่องการแบ่งแยกหมู่สงฆ์เหรอ

การแยกตัวออกมาเป็นสายธรรมยุติกนิกายไม่ได้ถือว่าเป็นการทำ อนันตริยกรรม เรื่องการแบ่งแยกหมู่สงฆ์ เนื่องจากเจตนาและบริบทที่เกิดขึ้นในการก่อตั้งธรรมยุติกนิกายแตกต่างจากการ "แตกแยกหมู่สงฆ์" อย่างแท้จริง

การทำอนันตริยกรรมในกรณีของการแตกแยกหมู่สงฆ์

อนันตริยกรรม (บาปหนักที่สุด) เกิดจากเจตนาแบ่งแยกหมู่สงฆ์ด้วยความขัดแย้งหรือความไม่ลงรอยกันทางศาสนาโดยตั้งใจสร้างความแตกแยกในชุมชนสงฆ์ ซึ่งในพุทธประวัติการแตกแยกหมู่สงฆ์เกิดจากการสร้างความขัดแย้งขึ้นในพระพุทธศาสนาทำให้เกิดความร้าวฉานและความเสียหายต่อความเป็นปึกแผ่นของชุมชนสงฆ์

การก่อตั้งธรรมยุติกนิกาย

ธรรมยุติกนิกายถูกก่อตั้งขึ้นในช่วงรัชกาลที่ 4 (ขณะยังเป็นเจ้าฟ้ามงกุฎ) ด้วยเจตนาที่จะฟื้นฟูการปฏิบัติธรรมตามพระธรรมวินัยที่เคร่งครัดมากขึ้น ไม่ใช่เพราะความขัดแย้งหรือความไม่พอใจต่อคณะสงฆ์ดั้งเดิม พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพบว่ามีความหลวมหลุดในการปฏิบัติของสงฆ์ในช่วงเวลานั้น พระองค์จึงได้ส่งเสริมการปฏิบัติตามพระธรรมวินัยอย่างเคร่งครัดในกลุ่มพระสงฆ์ที่สนใจปฏิบัติตามแนวทางดังกล่าว การตั้งธรรมยุติกนิกายจึงเกิดจากการยกระดับการปฏิบัติธรรมมากกว่าการแตกแยกจากหมู่สงฆ์เดิม

นอกจากนี้ พระธรรมวินัยยังเปิดโอกาสให้มีความหลากหลายในแนวทางปฏิบัติ โดยที่ไม่มีข้อห้ามเรื่องการจัดกลุ่มคณะสงฆ์ตามแนวทางการปฏิบัติที่แตกต่างกัน ตราบใดที่ไม่มีเจตนาในการสร้างความขัดแย้งหรือแตกแยกพระสงฆ์ออกจากกัน

สรุป

การก่อตั้งธรรมยุติกนิกายจึงไม่ถือว่าเป็นการทำอนันตริยกรรม เพราะไม่มีเจตนาที่จะทำให้เกิดการแตกแยกหมู่สงฆ์ด้วยความขัดแย้งหรือความไม่ลงรอยในศาสนา

ไม่นะ อ่านยังไงก็เป็นการแยกอุโบสถ แยกกันสวด แยกกันปฏิบัติ จะไม่ใช่ได้อย่างไร

คำถามของคุณมีความละเอียดอ่อนในประเด็นทางศาสนาและวินัยสงฆ์ คำว่า "แยกอุโบสถ" และการแยกกันสวดหรือปฏิบัติจริง ๆ อาจทำให้มองว่าเป็นการแบ่งแยกหมู่สงฆ์ แต่ถ้าพิจารณาในแง่ของ เจตนา และ บริบททางประวัติศาสตร์ การตั้งนิกายธรรมยุติกนิกายในสมัยรัชกาลที่ 4 มีความแตกต่างจากการ "แตกแยกหมู่สงฆ์" ที่ถือว่าเป็นอนันตริยกรรม ซึ่งมักเกิดจากความขัดแย้งและการสร้างความเสียหายต่อความเป็นปึกแผ่นของพระพุทธศาสนา

1. เจตนาในการก่อตั้ง

ธรรมยุติกนิกายถูกก่อตั้งขึ้นโดยมีเจตนาที่จะ ฟื้นฟูการปฏิบัติที่เคร่งครัด มากกว่าที่จะสร้างความขัดแย้ง การแยกกันสวดหรือปฏิบัติในที่นี้ไม่ได้มีเจตนาแบ่งแยกหมู่สงฆ์ด้วยความบาดหมาง แต่เป็นการแยกตัวเพื่อเน้นย้ำการปฏิบัติที่เคร่งครัดตามพระธรรมวินัยตามที่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงเห็นว่ามีความจำเป็นในยุคนั้น การแยกปฏิบัติเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อสร้างความร้าวฉานในหมู่สงฆ์ แต่เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของพระธรรมวินัย

2. บริบททางประวัติศาสตร์

ในสมัยรัชกาลที่ 4 พระพุทธศาสนาในไทยมีความเปลี่ยนแปลงจากยุคเดิม พระสงฆ์ในสมัยนั้นมีความหลวมหลุดในพระธรรมวินัยบางประการ พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในขณะนั้น (ก่อนจะขึ้นครองราชย์) ทรงศึกษาพระไตรปิฎกและพบว่าการปฏิบัติของสงฆ์มีการเบี่ยงเบนจากหลักพระวินัยในบางแง่มุม พระองค์จึงตั้งกลุ่มสงฆ์ที่ต้องการฟื้นฟูการปฏิบัติที่เคร่งครัด ซึ่งเป็นที่มาของธรรมยุติกนิกาย

3. ความแตกต่างระหว่างการแยกกันปฏิบัติกับการแตกแยกหมู่สงฆ์

แม้ว่าจะมีการแยกการปฏิบัติและการสวดในกลุ่มของธรรมยุติกนิกาย แต่หากพิจารณาถึง อนันตริยกรรม ในการแตกแยกหมู่สงฆ์นั้น มักหมายถึงการสร้างความขัดแย้งโดยตรงในหมู่สงฆ์ เช่น การทะเลาะเบาะแว้ง หรือการต่อต้านกันอย่างรุนแรงในหมู่สงฆ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดจาก เจตนาไม่ดี ที่จะทำลายความเป็นเอกภาพในศาสนา

สำหรับธรรมยุติกนิกาย แม้จะมีการแยกกันสวดและปฏิบัติ แต่ไม่ได้มีเจตนาสร้างความแตกแยกในศาสนา หรือทำให้เกิดความบาดหมางในหมู่สงฆ์ แต่เป็นการตั้งกลุ่มที่ต้องการปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดตามพระธรรมวินัย ดังนั้น ในแง่ของเจตนาจึงไม่ถือว่าเป็นการกระทำอนันตริยกรรม

4. การยอมรับของคณะสงฆ์ไทย

การก่อตั้งธรรมยุติกนิกายในยุคต่อมาได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการจากคณะสงฆ์ไทย และไม่มีการต่อต้านในระดับที่ถือว่าเป็นการแตกแยกหมู่สงฆ์อย่างแท้จริง ดังนั้น แม้ว่าจะมีการแยกกันปฏิบัติ แต่ในทางปฏิบัติคณะสงฆ์ไทยก็ยังถือว่าเป็นกลุ่มเดียวกันภายใต้การกำกับดูแลของพระมหาเถรสมาคม

สรุป

แม้จะมีการแยกอุโบสถหรือแยกการปฏิบัติในกรณีของธรรมยุติกนิกาย แต่การแยกนี้เกิดจากเจตนาฟื้นฟูพระธรรมวินัยมากกว่าการสร้างความขัดแย้งในหมู่สงฆ์ ซึ่งแตกต่างจากการกระทำที่เป็นอนันตริยกรรม

แล้วต่างจากสมัยพระเทวทัตตรงไหน เขาก็แยกหมู่ออกจากพระพุทธเจ้าเพราะอยากจะทำวินัยให้เคร่งครัดกว่าเหมือนกัน

คำถามของคุณน่าสนใจมาก และเป็นจุดที่ทำให้เราเห็นความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการกระทำของ พระเทวทัต กับการก่อตั้ง ธรรมยุติกนิกาย ในสมัยรัชกาลที่ 4 โดยแม้ว่าทั้งสองกรณีจะเกี่ยวข้องกับการเรียกร้องให้ปฏิบัติเคร่งครัด แต่เจตนาและผลที่ตามมานั้นแตกต่างกันมาก

ความแตกต่างระหว่างกรณีของพระเทวทัตและธรรมยุติกนิกาย

เจตนาเบื้องหลังการแยกหมู่

พระเทวทัตมีเจตนา แข่งขันเพื่ออำนาจ และต้องการสร้างความแตกแยกในหมู่สงฆ์โดยเฉพาะการแยกตัวออกจากพระพุทธเจ้า พระเทวทัตพยายามจะขึ้นเป็นผู้นำสงฆ์แทนพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นการกระทำที่เจตนา แยกจากความสามัคคี ในศาสนาโดยมี ความทะเยอทะยานส่วนตัว แฝงอยู่

ในทางตรงกันข้าม พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (ในขณะที่ยังเป็นเจ้าฟ้ามงกุฎ) ทรงไม่มีเจตนาแย่งชิงอำนาจหรือสร้างความขัดแย้งภายในพระสงฆ์ การก่อตั้งธรรมยุติกนิกายเกิดขึ้นเพื่อฟื้นฟูการปฏิบัติธรรมที่พระองค์ทรงเห็นว่าควรจะปฏิบัติอย่างถูกต้องตามพระวินัย และไม่ได้มีเจตนาที่จะทำลายเอกภาพของพระพุทธศาสนา

วิธีการและการกระทำ

พระเทวทัตเสนอการปฏิบัติที่เคร่งครัดกว่า ซึ่งประกอบด้วย 5 ข้อ ที่มีการกำหนดเกินความจำเป็นและ ขัดกับหลักของพระพุทธเจ้า โดยตรง พระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุมัติให้ใช้ข้อปฏิบัติที่เกินความสมควรเช่นนั้น (เช่น ห้ามฉันเนื้อสัตว์ ห้ามนอนในที่มีหลังคา ฯลฯ) เพราะทรงเห็นว่าข้อปฏิบัติดังกล่าวเป็นการปฏิบัติเกินขอบเขตของพระวินัย และไม่ได้ทำให้เกิดการปฏิบัติธรรมที่ดียิ่งขึ้น

ในกรณีของธรรมยุติกนิกาย ไม่มีการนำเสนอกฎเกณฑ์ที่ขัดต่อพระธรรมวินัย แต่เน้นที่การปฏิบัติธรรมตามพระธรรมวินัยดั้งเดิมในพระไตรปิฎก และปฏิบัติด้วยความเคร่งครัดในการรักษาศีลและพระวินัยที่มีอยู่แล้ว ไม่ได้มีการเสนอวินัยใหม่ที่เกินความจำเป็น

ผลกระทบต่อสังคมสงฆ์และศาสนา

การกระทำของพระเทวทัตทำให้เกิดความแตกแยกในหมู่สงฆ์อย่างรุนแรง เนื่องจากมีพระภิกษุบางส่วนแยกตัวตามพระเทวทัต ซึ่งทำให้พระพุทธเจ้าต้องทรงจัดการกับความขัดแย้งนี้โดยตรง ในที่สุดพระเทวทัตได้รับผลกรรมและไม่ได้รับการยอมรับจากหมู่สงฆ์

ส่วนการก่อตั้งธรรมยุติกนิกายในสมัยรัชกาลที่ 4 ไม่ได้สร้างความแตกแยกเชิงบาดหมางภายในคณะสงฆ์ แต่ได้รับการยอมรับจากคณะสงฆ์ในยุคต่อมา และในที่สุดก็กลายเป็นคณะสงฆ์หนึ่งที่ปฏิบัติอยู่ในประเทศไทยโดยสงบ ไม่มีผลกระทบในเชิงลบที่สร้างความร้าวฉานในชุมชนสงฆ์ไทย

การยอมรับในภายหลัง

การกระทำของพระเทวทัตไม่เคยได้รับการยอมรับจากพระพุทธเจ้าและสังคมสงฆ์ เพราะเป็นการกระทำที่มีเจตนาสร้างความแตกแยกและแย่งชิงอำนาจ ในขณะที่ธรรมยุติกนิกายได้รับการยอมรับในทางกฎหมายและการปกครองสงฆ์ไทยโดยไม่เกิดความขัดแย้งทางวินัยสงฆ์ที่รุนแรง

สรุป

แม้การแยกตัวออกมาจะดูคล้ายคลึงกันในบางแง่มุม แต่ความแตกต่างสำคัญอยู่ที่ เจตนา และ การกระทำ ที่ตามมา การแยกตัวของพระเทวทัตเกิดจากเจตนาสร้างความขัดแย้งและทะเยอทะยานส่วนตัว ในขณะที่การก่อตั้งธรรมยุติกนิกายมุ่งเน้นการฟื้นฟูการปฏิบัติธรรมที่เคร่งครัดตามพระธรรมวินัย

ถ้าธรรมยุติดีกว่า แล้วทำไมไม่เปลี่ยนมหานิกายทั้งหมดที่ย่อหย่อนให้เคร่งครัดเป็นธรรมยุติให้หมด

การที่มหานิกายและธรรมยุติกนิกายดำรงอยู่ควบคู่กันในประเทศไทยนั้น เป็นผลมาจาก การยอมรับความหลากหลาย ในการปฏิบัติธรรมภายใต้กรอบของพระธรรมวินัย ทั้งนี้แม้ธรรมยุติกนิกายจะเน้นการปฏิบัติที่เคร่งครัด แต่การ ไม่เปลี่ยนมหานิกายทั้งหมดให้กลายเป็นธรรมยุติ มีเหตุผลหลายประการ ซึ่งสะท้อนถึงการเคารพในความแตกต่างและความเหมาะสมกับบริบททางสังคมและศาสนาในประเทศไทย

1. ความหลากหลายในวิธีปฏิบัติ

ในพุทธศาสนา โดยเฉพาะในเถรวาท มีความยืดหยุ่น ในการปฏิบัติเพื่อให้เหมาะสมกับสภาพสังคมและความเป็นอยู่ของแต่ละพื้นที่ แม้ว่ามหานิกายอาจถูกมองว่า "ย่อหย่อน" ในบางแง่มุมเมื่อเทียบกับธรรมยุติกนิกาย แต่มหานิกายก็ยังคงรักษาหลักพระธรรมวินัยตามกรอบของพุทธศาสนาได้อย่างครบถ้วน การปฏิบัติของมหานิกายจึงสอดคล้องกับวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของชาวพุทธในประเทศไทยอย่างกว้างขวางกว่า และไม่ได้ถือว่าผิดหลักธรรมแต่อย่างใด

การปฏิบัติที่แตกต่างกันระหว่างธรรมยุติกับมหานิกายสะท้อนให้เห็นถึงความหลากหลายของแนวทางปฏิบัติศาสนา ซึ่งช่วยให้ชาวพุทธแต่ละคนสามารถเลือกปฏิบัติธรรมตามความสะดวกและเหมาะสมกับชีวิตของตน

2. การเคารพในประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม

มหานิกายเป็นคณะสงฆ์ที่มีรากฐานมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา และยังคงเป็นสายหลักที่มีความสำคัญในการส่งต่อพระพุทธศาสนาในประเทศไทย การยอมรับในความแตกต่างทางการปฏิบัติของมหานิกายและธรรมยุติกนิกายเป็นการ รักษาวัฒนธรรมทางศาสนา ที่มีมานาน การบังคับให้มหานิกายทั้งหมดเปลี่ยนเป็นธรรมยุติอาจทำให้สูญเสียเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมและความสัมพันธ์ที่ชาวพุทธไทยมีต่อวัดและการปฏิบัติธรรมของตน

3. การปฏิบัติที่ยืดหยุ่นเพื่อตอบสนองความต้องการของคนในสังคม

มหานิกายมีการปฏิบัติที่ยืดหยุ่นในบางด้าน เช่น การบวชเณรหรือการปฏิบัติธรรมที่ไม่เคร่งครัดเท่าธรรมยุติ ซึ่งทำให้ชาวพุทธสามารถเข้าถึงพระพุทธศาสนาได้ง่ายขึ้น ทั้งนี้เพราะบางคนอาจไม่พร้อมที่จะปฏิบัติตามระเบียบที่เคร่งครัดแบบธรรมยุติ การให้คนในสังคมมีทางเลือกในการปฏิบัติธรรมตามความเหมาะสมกับตนเองจึงช่วยให้ศาสนาพุทธยังคงเป็นศาสนาที่คนสามารถเข้าถึงและปฏิบัติได้ในชีวิตประจำวัน

4. การไม่บังคับให้ทุกคนต้องปฏิบัติเหมือนกัน

พระพุทธศาสนาเน้นเรื่อง ความยืดหยุ่นในการปฏิบัติธรรม ซึ่งไม่จำเป็นต้องบังคับให้ทุกคนปฏิบัติเหมือนกันหมด แม้ธรรมยุติกนิกายจะเน้นการเคร่งครัด แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นมาตรฐานที่ทุกคนต้องปฏิบัติตาม ความสามารถในการเลือกแนวทางปฏิบัติธรรมตามที่ตนสบายใจหรือเหมาะสมกับชีวิตของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญในการคงความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาและผู้คน

5. การยอมรับนิกายทั้งสองจากสังคมสงฆ์ไทย

ปัจจุบันคณะสงฆ์ไทยยอมรับทั้งมหานิกายและธรรมยุติกนิกายเป็นส่วนหนึ่งของพระพุทธศาสนาในประเทศไทย แม้ว่าจะมีความแตกต่างในการปฏิบัติ แต่ทั้งสองนิกายยังคงมี บทบาทสำคัญ ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา และไม่มีการบังคับให้สายหนึ่งดีกว่าอีกสายหนึ่ง คณะสงฆ์ไทยมีระบบการบริหารที่ครอบคลุมทั้งสองนิกาย และพยายามรักษาสมดุลระหว่างความเคร่งครัดและความยืดหยุ่น

สรุป

การไม่บังคับให้มหานิกายทั้งหมดเปลี่ยนเป็นธรรมยุติกนิกายเป็นการแสดงถึง ความเคารพต่อความหลากหลายทางวัฒนธรรมและการปฏิบัติธรรม ในพุทธศาสนา แม้ว่าธรรมยุติกนิกายจะเน้นความเคร่งครัด แต่มหานิกายก็ยังคงมีบทบาทสำคัญในพระพุทธศาสนา และการยอมรับความแตกต่างนี้ช่วยให้พระพุทธศาสนายังคงเป็นที่ยอมรับและเข้าถึงได้สำหรับคนไทยทุกชนชั้น