เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมป่วยครับ...
ป่วยแบบเหมือนไม่มีอะไร แต่กินยาหาหมอสองรอบ ฉีดยาก็แล้วตรวจเลือดก็แล้ว ก็ให้ผลแค่ว่าเป็นคออักเสบ แบบส่องไฟเข้าไปดูแล้วในคอมันบวมแดง อะไรทำนองนั้นแค่นั้นเอง... แต่ที่แย่คือมันหายช้ามาก ผมต้องใช้เวลาหยุดงานเพื่อพักผ่อนรักษาตัวอยู่บ้าน 11 วันเต็มๆ เพื่อให้รู้สึกดีพอที่จะกลับไปทำงานได้...
ปัญหาด้านร่างกายก็ส่วนหนึ่ง... ทีนี้ดันมาเจอปัญหาเรื่องจิตใจอีกเนี่ยสิ...
คราวนี้แปลก พอป่วยไปสักพัก ไม่รู้เป็นเพราะยา อากาศ หรือการอยู่บ้านมากเกินไปก็ไม่ทราบ มันเกิดอาการคิดมาก หดหู่ แบบแปลกๆ มันคิดวน วิตกกังวล จับต้นชนปลายไม่ได้ คิดไปเรืื่อยถึงเรื่องอดีต อนาคต คิดแล้วก็เครียด แล้วก็หดหู่...
สุดท้ายก็ได้พี่สาวพาไปแก้ปีชงที่ศาลเจ้าจีนแถวบ้าน
อยากจะไปหาทำบุญสังฆทานอะไรเพิ่มอยู่ แต่ยังไม่มีเวลา
ก็อาศัยสวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอน
กินวิตามินรวมๆ เสริม
ออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายตอนเช้าเย็นบ้าง เผื่อจะช่วยได้
ก็อาศัยสวดมนต์แผ่เมตตาก่อนนอน
กินวิตามินรวมๆ เสริม
ออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายตอนเช้าเย็นบ้าง เผื่อจะช่วยได้
รู้สึกแปลกตัวเองเหมือนกันที่อาการก็ยังทรงๆ ไม่หายสักที
ก่อนนอนก็คิดเยอะ จนนอนไม่ค่อยหลับ
จะเป็นช่วงเช้าๆ เหมือนหวิวๆ ในอก ไม่อยากทำอะไร
จนช่วงสายๆ นั่นแหละ สักสิบโมง ถึงจะหายแบบไม่มีอาการ
ตอนเช้าตั้งแต่ตื่น เลยเป็นเหมือนเวลาที่ต้องรบกับใจตัวเอง ให้ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน
ไม่แน่ใจว่าเกิดจากความเครียดหลายๆ เรื่องรวมกันหรือเปล่า
อาการทำนองนี้มักเกิดกับผมในช่วงเวลาของชีวิตที่จะเกิดการพลัดพราก หรือเปลี่ยนแปลงในคนรอบตัว
แต่คราวนี้ก็ดูไม่มีอะไร ทุกอย่างมันก็ดำเนินไปตามปกติของมัน
กลายเป็นเหงา คิดมาก กลัวตาย แบบแปลกๆ
ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาว่า มันจะค่อยๆ ดีขึ้นในทุกๆ วัน...
แก่แล้วก็ไม่มีอะไรดีอย่างเขาว่าละมัง...
