ไม่มีปาฏิหาริย์จากความว่างเปล่า....

ผมเชื่อในกฎของความมีเหตุผล...

กฎเดียวกับในพุทธศาสนาที่กล่าวว่า ทุกอย่างต้องมีเหตุ

ใช่ครับ ทุกอย่างในโลกมีที่มา
ไม่มีสิ่งใดไม่มีที่มา ไม่มีสิ่งใดเกิดโดยไร้เหตุผล

ถ้าเราอยากได้อะไร ก็แลกด้วยอะไรบางอย่างที่มีค่าเท่ากัน
เราอยากกินน้ำ ต้องเดินไปเทน้ำใส่แก้ว แล้วยกขึ้นดื่ม 
อะไรประมาณนั้น...

เวลาทำงาน ถ้าหวังให้ลูกน้องมีผลงาน
ผู้มีอำนาจเหนือก็ต้องลงทุนใส่ input บางอย่าง
เช่นอุปกรณ์ที่จำเป็น เวลาที่ต้องให้ ค่าตอบแทนที่ควรได้รับ

เวลาอยากให้ลูกฉลาด ให้โตเป็นคนดี
พ่อแม่ก็ควรจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้เห็นแต่เด็ก
พาเด็กไปเรียนรู้ หรือหาความรู้มาให้เด็กศึกษา
ให้ความรักและสภาพจิตที่ดีให้เด็ก

การคาดหวังว่าใครคนหนึ่งจะสามารถเสกทองจากอากาศ
สร้างฐานะได้จากความไม่มีอะไรเลยแม้แต่โอกาส

จึงเป็นเรื่องอันเป็นไปไม่ได้..

ไม่มีใครสร้างอะไรจากศูนย์

เขามีอะไรบางอย่างอยู่แล้ว จากน้อยๆ ค่อยๆสร้างให้มากๆ
เช่นมีความมานะพยายาม มีความฉลาดรู้ในบางอย่าง
มีโอกาสเข้าถึงทรัพยากรบางอย่างที่คนอื่นไม่เข้าถึง

อะไรบางอย่างที่คนอย่างเราไม่มีเหมือนกัน
เราจึงมีชีวิตและอะไรๆ ที่ต่างกัน

บางครั้ง เราอาจรอให้บางอย่างสุกงอม ถึงเวลาออกผลของมัน
เวลา ความรู้ เงินทุน เพื่อนดีๆ หรืออะไรสักอย่างที่เรียกว่าโอกาส...

บางทีเราก็ไปเร่งมะม่วงให้สุกก่อนเวลาจะอร่อยไม่ได้...

ก็เพราะมันไม่มีปาฏิหาริย์จากความว่างเปล่า....