เมื่อไฟลุกชายแดนไทย–กัมพูชา อาเซียนกลับยืนเงียบอยู่ในมุม เหมือนเด็กปอดแหกที่ไม่กล้าแม้แต่จะบอกว่า “เพื่อนกูโดนรังแก” นี่ไม่ใช่ครั้งแรก และคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่องค์กรซึ่งควรจะเป็นแนวร่วมของประเทศในภูมิภาค กลับกลายเป็น ชมรมคนเฉย ที่พอเกิดเรื่องก็ได้แต่แถลงด้วยคำพูดอ้อม ๆ ว่า “ขอให้ทุกฝ่ายอดกลั้น”
ถึงเวลาแล้วที่เราต้องพูดกันตรง ๆ ว่า — อาเซียนไม่เคยมีประโยชน์ตอนที่ต้องปกป้องใครจริง ๆ
🔥 ประวัติศาสตร์ซ้ำซาก: วีรกรรมแห่งความ "ปอดแหก" ของอาเซียน
1. 📍 กรณีเมียนมา: เงียบเมื่อคนตาย
หลังจากรัฐประหารในเมียนมา (2021) อาเซียนแทบไม่สามารถดำเนินการใด ๆ ที่จับต้องได้เพื่อหยุดยั้งความรุนแรง ประชาชนถูกสังหารกลางถนน ขณะที่ผู้นำอาเซียนบางคนยังบินไปจับมือกับผู้นำทหารเมียนมาด้วยรอยยิ้ม
-
ตั้ง "ฉันทามติ 5 ข้อ" แต่เมียนมาไม่ทำตาม ก็ทำอะไรไม่ได้
-
ไม่กล้าไล่เมียนมาออกจากกลุ่มจริงจัง แค่ห้ามเข้าประชุมระดับสูงบางครั้ง
2. 📍 กรณีทะเลจีนใต้: กลัวจีนจนพูดไม่ออก
จีนรุกล้ำน่านน้ำทะเลจีนใต้ ทั้งเวียดนามและฟิลิปปินส์โวยวายมาตลอด แต่เมื่อถึงคราวประชุมอาเซียน กลับไม่มีมติแรง ๆ ออกมาได้เลย เพราะบางประเทศ (เช่น กัมพูชา) ไม่ยอมร่วมวง วิจารณ์จีนเด็ดขาด
-
ปี 2012: เป็นครั้งแรกที่อาเซียน ออกแถลงการณ์ร่วมไม่ได้ เพราะขัดแย้งเรื่องจีน
-
ฟิลิปปินส์ชนะคดีทะเลจีนใต้ในศาลโลก (2016) → อาเซียนเงียบเป็นเป่าสาก
3. 📍 กรณีโรฮิงญา: คนล้มตาย แต่ขอให้ “อดกลั้น”
การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวโรฮิงญาโดยกองทัพเมียนมาถูกประณามจากทั่วโลก แต่…อาเซียนกลับไม่เคยพูดถึงคำว่า “Genocide” หรือ “Ethnic Cleansing” เลยแม้แต่ครั้งเดียว
-
ยืนยันหลักการไม่แทรกแซงกิจการภายใน จนดูเหมือนสมรู้ร่วมคิด
-
เสนอให้ช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม แต่ไม่เคยประณาม
4. 📍 ปราสาทพระวิหาร: ไทย–เขมรทะเลาะ อาเซียนเป็นกรรมการยิ้ม
ตอนไทยกับกัมพูชาปะทะกันเรื่องเขตแดนใกล้ปราสาทพระวิหาร (2008–2011) อาเซียนก็พูดแค่ว่าให้เจรจา หลีกเลี่ยงความรุนแรง แต่ไม่กล้าชี้ชัดว่าใครผิดใครถูก หรือจัดการเรื่องเขตแดนอย่างเด็ดขาด
-
อินโดนีเซียเคยเสนอเป็นตัวกลางเจรจา แต่สุดท้ายก็ไม่เกิดผลอะไร
-
ท้ายที่สุด ไทย–เขมรต้องไปฟ้องศาลโลกกันเอง
🎯 วิเคราะห์สถานการณ์: อาเซียนวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม
-
กลัวจีน เพราะจีนลงทุนเยอะ → ไม่กล้าขัดใจ
-
ไม่กล้าแตกหัก เพราะกลัวกลุ่มแตก → แต่พอรวมกลุ่มก็ไม่ทำอะไรเลย
-
เชื่อใน “ฉันทามติ” ซึ่งแปลว่า ถ้ามีใครไม่เอาด้วย กลุ่มจะเงียบหมด
อาเซียนจึงกลายเป็นองค์กรที่เอาไว้จัดประชุม + ถ่ายรูป + ออกแถลงการณ์ไร้พลัง
🧠 สรุปคม ๆ:
รวมกลุ่มไว้เพื่อประชุมบ่อย ๆ แต่พอเพื่อนโดนยิง กลับเงียบเหมือนกลัวเสียงปืน — แบบนี้เรียกอาเซียนหรือชมรมขี้ขลาดวะ?
ไทยจะต้องเลิกยึดติดกับ “น้ำใจอาเซียน” และเริ่มวางหมากตัวเองอย่างชาญฉลาด ถ้าใครไม่ช่วยเราตอนนี้ อย่าหวังว่าเราจะช่วยคืนในวันหน้า
เพราะในโลกการเมือง…
“เพื่อนแท้ไม่ใช่คนที่ชอบกินข้าวด้วยกัน แต่คือคนที่ลุกขึ้นข้างเราตอนเราถูกยิง”