ผมเริ่มรู้สึกว่าผมเข้าสู่ช่วงชีวิตที่เคยได้ยินแต่คนพูดถึง แต่ไม่เคยสัมผัส เหมือนผีปอบ ผีกระหัง ที่มีคนเล่าว่ามีแต่ไม่เคยเห็นเองนั่นแหละครับ ช่วงที่ว่าก็คือช่วงชีวิตที่เรียกว่า "วัยกลางคน"
พอถึงวันเกิดที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันที่ผ่านมา
อยู่ดีๆ ผมก็นั่งนึกถึงชีวิตตัวเองว่าอายุเท่าไหร่แล้ว
แล้วถ้าอยู่ได้ถึงอายุเท่านี้ เราจะเหลือเวลาชีวิตอีกกี่ปี...
นั่นแหละครับ เกิดอาการเหมือนซาโตริอะไรบางอย่าง
วูบว่างวางหาย ว่า โอ้ ชีวิตเรานี่ ดำเนินมาเกินครึ่งแล้วนี่นะ
หรือถ้ามองในแง่ดีว่า เราจะโชคดีได้เป็นมนุษย์คนหนึ่งผู้มีอายุยืนกว่าค่าเฉลี่ย
ก็นับได้ว่ามีอายุดำเนินมาถึงช่วงวัยครึ่งคน กลางคนพอดี
แปลกดีนะ ที่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกอะไรแรงขนาดนี้
เหมือนอย่างที่ว่าไป อะไรที่ยังไม่เคยเจอด้วยตัวเอง ไม่ได้สัมผัสเอง
คุณไม่มีวันรู้หรอก ว่าจริงๆ มันรู้สึกอย่างไร
จะรู้มากแค่ไหน จินตนาการเก่งอย่างไร
ถ้าไม่ได้รู้สึกเอง ทำเอง อยู่ตรงนั้นเอง
ยังไงคุณก็ไม่เข้าถึงมัน...
เคว้งๆ หน่วงๆ อยู่แบบนั้นอยู่สองวัน
พอดีไปเปิดอ่านเจอคอลัมน์ของคุณโตมร เรื่อง
สามสิบต้น สามสิบปลาย สี่สิบต้น สี่สิบปลาย : Lesson Learnt
คุณโตมรเป็นใครก็ไม่ทราบครับ แต่ผมติดตามงานเขียนของเขาผ่านทาง Facebook อยู่พักนึง
อ่านๆ ไป ก็ได้รู้ว่าเขามีอายุมากกว่าผมอยู่ไม่เท่าไหร่
แต่ด้วยแนวการเขียนของเขา ก็น่าติดตามอยู่ไม่ใช่น้อย
ลองอ่านบทความที่ผมแปะลิงค์ไว้เป็นตัวอย่างก็ได้ครับ
...
กลับมาเรื่องของเราต่อ...
พออ่านแล้วก็ตรงใจดี ว่าอย่างน้อย ก็มีคนคิดเหมือนเรา
ซึ่งจริงๆ โดยส่วนตัวผมมีความเชื่อว่า ทุกคนที่ถึงวัยนี้ ก็คิดแบบนี้เหมือนกันหมดล่ะครับ
ถ้าคิดไม่ได้ ก็แย่เกินไป สำหรับโอกาสที่ได้เกิดมาเป็นสัตว์อันมีสมองระดับนี้
หลายเรื่องที่ผ่านมา ทำให้ย้อนนึกได้ว่า เราเป็นคนใช้เวลาอย่างน่าเสียดายขนาดไหน
เคยใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยนึกว่า ชีวิตเป็นของจำกัด ชีวิตเป็นของที่มีหมด
เราต่างก็นึกว่าชีวิตเรานั้นยาวนาน
เราต่างก็นึกว่าชีวิตเรานั้นอยู่กับเราแน่แท้
ไม่เลยครับ...
ชีวิตนั้นไม่ยาวนานเลย
ชีวิตนั้นเปราะบางเหลือเกิน...
การที่ทำอะไรเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ นับเป็นเรื่องน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง
แต่จะให้ใช้ชีวิตแบบเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้ใช้อีก ก็ดูจะสุดโต่งเกินไปสำหรับผม
เอาเป็นว่า ผมก็จะลองผิดลองถูกกับชีวิตต่อไป
หาความพอดีต่อไป
ทำสิ่งที่คิดว่าดีต่อไป
คุณก็เหมือนกันนะครับ
เราเกิดมาร่วมในห้วงเวลาเดียวกัน
คุณได้อ่านบทความของผม ถือว่าเราก็มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดกัน
มาร่วมกันใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าต่อไปด้วยกันครับ...
