อ่านการ์ตูนมาครับ...
จะว่าไป ถ้าจะบอกว่าชีวิตผมได้แนวคิด และหลักการใช้ชีวิตจากอะไร
คนอื่นอาจตอบว่า ได้มาจากการอ่านหนังสือ...
สำหรับผม คงตอบได้อย่างเต็มที่ว่า ได้มาจากการอ่านการ์ตูน...
ช่วงหลังมานี่ จะอ่านเจอเรื่องเกี่ยวกับความตายและการพลัดพรากบ่อย
ได้เจอประเด็นที่เกิดสรุปได้ขึ้นมาหลังจากอ่านคือ
ไม่มีใครที่ตายไป หรือหายไป โดยที่ไม่มีใครนึกถึง...
ใช่ครับ บางคนอาจจะนึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ ไม่มีใครรัก
แต่จริงๆ แล้ว ทุกคนมีคนรู้จัก หรืออย่างน้อย เขาก็มีเราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา
อย่างประโยคในเรื่องล่าสุด มันจะประมาณว่า
"ถ้าเธอหายไป ส่วนหนึ่งของชีวิตฉันก็หายไปด้วย
เพราะเธอได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของฉันไปแล้ว..."
คุณอาจรู้หรือไม่รู้ก็ได้ว่า การที่คุณมีตัวตนอยู่ในโลก
คุณจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนอื่น
และคนอื่น ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ
ในแบบที่รู้ตัว หรือไม่รู้ตัว...
ตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ...
คุณอาจแค่เดินไปเรียน ไปทำงานตามปกติทุกวัน
แต่ในระหว่างนั้น อาจมีใครสักคนที่คุณเดินผ่านบ้านเขา
ใครสักคนที่เดินทางไปทางเดียวกัน หรือสวนทางกัน
คุณอาจจะจำหน้าแม่ค้าขายของที่คุณเดินผ่านทุกเช้า
คุณอาจจะเคยเห็นคนคนนั้นเดินสวนกับคุณ ครั้งที่สอง สาม สี่...
ใครสักคนที่คุณไม่เคยยิ้ม หรือชวนคุย
ใครสักคนที่ไม่เคยแม้แต่จะสบตาคุณ
แต่เขาจำคุณได้...
และเมื่อวันหนึ่ง คุณ หรือเขา หรือใคร หายไป
คุณอาจจะเกิดนึกถึงเขาขึ้นมา เพราะภาพนั้น ความรู้สึกนั้น มันเปลี่ยน...
นั่นคือความรู้สึกแบบที่ผมกำลังจะบอก...
นั่นล่ะครับ เสี้ยวส่วนหนึ่งของชีวิตมันหายไป
ส่วนเหล่านี้ บางทีก็เติมเข้ามาแบบไม่รู้ตัว
ส่วนเหล่านี้ บางทีก็หายไปแบบไม่ทันนึกถึง...
แต่ถ้านึกถึงทีไร ก็ใจหายทุกที...
....
ปล. อยากจะพูดถึงความตาย ในมิติของส่วนของชีวิตเหมือนกันครับ
แต่ประเด็นและอารมณ์จะต่างไปเยอะ ก็เลยจะแยกประเด็นไปคนละบทความจะดีกว่า...
