พวกเราก็เหมือนดักแด้
รอวันเติบโต
รอวันสยายปีก
รอวันเป็นที่พึ่งให้แก่ดอกไม้ทั้งหลาย...
...
แต่อยู่ดีๆ คนเราไม่ได้โตเองง่ายๆ
คนเราอย่าแก่เพราะกินข้าว อย่าเฒ่าเพราะอยู๋นาน
ถ้าจะโต จงโตอย่างมีความหมาย
ถ้าจะแก่ จงแก่พร้อมด้วยประสบการณ์
....
ถ้าเราไม่เจออุปสรรค เราจะไม่เติบโต
ถ้าเราไม่หิว เราจะหาของกินหรือไม่
ถ้าเราไม่ขาดแคลน เราจะแสวงหาหรือเปล่า
น่าสงสารบางคนที่ชีวิตเพียบพร้อมจนไม่อาจจะหยิบจับทำอะไรเป็น
น่าสงสารบางคนที่กว่าจะเจอปัญหา ก็ตอนที่สายเกินกว่าจะมีแรงสู้
น่าสงสารที่บางคนต้องถูกขังในดักแด้ จนอ่อนแอยามต้องหัดบิน
...
ดักแด้บางตัว ก็ไม่อยากจะอยู่ในนั้นนานนักหรอก
แต่มันออกมาก่อนเวลาไม่ได้...
เหตุปัจจัยมันเป็นเช่นนั้น...
รอวันออกมาเป็นเหยื่อนก...